Behind the scenes, 303

Alvorens mijn excuses. Voor mijn gevoel is dit niet het beste verhaal wat ik heb geschreven. Ik wilde geen enkele uitzondering maken voor een verhaal. Ik wilde voor ieder verhaal een fanfiction schrijven, dus ook degene waar ik wat minder mee kan. Ik hoop nog steeds dat het fijn is om te lezen. 

Suske & Wiske
Album 303; Knikkende Knoken

    Sidonia schudde met haar hoofd. Een klap tegen je hoofd was niet niks, ook al was het niet de eerste keer dat dit gebeurde. Ze was in haar auto; ze volgde de man die de fles had gestolen.

    Net nadat hij het huis was ontvlucht, was Sidonia in haar auto gesprongen.

    Wat ze allemaal niet deed om haar vrienden te helpen. Ze had stiekem gehoopt dat ze ditmaal even rustig thuis kon zitten, voeten omhoog en bezig zijn met schoonmaken van haar huis.

    Maar het was niet aan de orde. Ze was nu bezig om iemand te achtervolgen die een fles had gestolen. Ach, ze had al vreemdere achtervolgingen gedaan.

    Sidonia keek uit haar autoraam en zag de stijf bevroren postbode. Arme man, dacht ze terwijl ze haar hoofd nogmaals schudde. Hij deed alleen maar zijn werk en nu staat hij hier in de kou.

    Maar ze kon hem niet helpen. Dit was nu veel belangrijker. Haar vrienden zaten nu in het Antwerpen van het verleden. Op zoek naar maker van de fles. Jerom was nog steeds verstijfd.

    En terwijl haar vrienden dus in het verleden in Antwerpen waren, zat zij achter een vreemde man. Op dit moment was hij op weg naar Antwerpen in het heden, maar waarom?

    Een flink eind, we zijn al in de stad.

    Ineens verscheen er wat in de straat. Sidonia leunde uit het raampje om het beter te kunnen zien.

    "Hemel, wat gebeurt daar?"

    Voor haar auto verschenen ineens drie spoken. De drie spoken die Jerom hadden aangevallen en de rest van de stad in problemen hadden gebracht.

  "De spoken vallen hem aan!"

    Sidonia dook ineen. Ze zat in een tweestrijd. Aan de ene kant was dit de man die er voor zorgde dat Lambik de fles kreeg. Maar aan de andere kant was hij ook maar een mens.

    Maar nog voordat ze een keuze moest maken, waren de spoken al bij de man vandaan. Door de fles die hij had gestolen.

    Maar hoe...?

    "De spoken gaan weer weg. De man wandelt verder. Ik mag hem zeker weten niet meer uit het oog verliezen."

    Sidonia blijft hem achtervolgen, totdat hij een huis binnen wandelt. Ze besluit een paar meter vanaf het huis te blijven staan. Ze wist immers niet zeker of hij meteen weer naar buiten zou komen of dat hij zou blijven.

    Daar woont hij dus. Mooi! Ik wacht hier tot hij weggaat.

  Na een tijdje besloot Sidonia de auto uit te gaan. Haar rug begon zeer te doen van het lange wachten. Ze zette haar auto om de hoek en besloot in de straat tegenover het huis te wachten.

    Het duurde nog een tijd voordat de man weer vertrok.

    Eindelijk, hij gaat weg! 

    "Zo'n nacht in een auto doorbrengen laat ook zijn sporen na. Gelukkig heb ik maar een klein gaatje nodig." zei Sidonia tegen zichzelf toen ze het rooster van de kelder opende. Ze liet zichzelf zakken naar de kelder en al snel doorzocht ze het huis van de man.

    Ze opende een kamer en zag verschillende antieke spullen staan.

    "Dit lijkt wel een antiekzaak!"

    Al snel vond ze de spullen waarna ze op zoek was. Naast een fles zouden er dus meerdere moeten bestaan. En daar stonden ze dan, allemaal in een kast. 

    Nadat Sidonia er achter kwam dat er een fles zelfs gromde, vond ze een stuk perkament waarop iets in oud Nederlands geschreven stond. Ze las het snel door en besloot om de flessen snel mee te nemen voordat hij weer terug zou komen. 

   Verdorie, wat nu? 

    Denkend als de slanke den die ze is, verstopte ze zich snel achter de deur en wachtte totdat de man weer de deur achter zich dicht deed. 

    "Snel naar de professor met deze flessen. Hopelijk zijn we op tijd om de rest te kunnen redden." 

    Eenmaal terug bij het huis van Barabas, gaf Sidonia de flessen aan de professor. 

    "Dit vond ik in het huis van de inbreker. Met nog een beschrijving erbij met hoe ze moeten worden gebruikt." 

    Sidonia overhandigde het perkament aan Barabas, die het stuk papier aandachtig bestudeerde. 

    Nadat hij alles had gelezen, gaf hij Sidonia een grote glimlach. "Dit is het, Sidonia. Hiermee kunnen we onze vrienden helpen."

    Sidonia knikte, maar er was nog een ding wat haar niet lekker zat. Jerom was nog steeds stijf van de angst. Tenminste, dat was hij toen ze achter de man aan ging. "Hoe is het met Jerom?" 

   "Die is dus nog steeds bevroren. Maar met deze fles moeten we hem kunnen ontdooien." 

    Barabas nam een fles mee en opende die in de kamer waar Jerom lag. Uit de fles kwam de geest Humorus. Na wat moppen te hebben verteld, was Jerom van zijn plankenkoorts verlost en werd hij snel op de hoogte gebracht. 

    Snel haastte ze zich naar het lab, waar het scherm van de teletijdmachine een enorm spook liet zien. Het spook zag er niet al te aardig uit en dit kon nog wel slecht aflopen voor iedereen. 

  . "Moeten snel zijn. Ziet er naar uit dat Neoconius zwaardere middelen heeft ingezet."

        "Goed, Jerom. Ik stuur jou alvast naar het verleden. Dan kan jij het monster vertragen voordat het echt een ramp wordt. In de kist zitten verschillende flessen, een daarvan bevat dus het spook Humorus." 

    Jerom werd naar het verleden gestuurd, maar Neoconius was op de vlucht geslagen. 

    "Sidonie, het is jouw beurt. Zorg er voor dat Neoconius er niet van door gaat."

    Sidonia knikte en pakte een pan mee. Dat was haar keus voor een wapen in de strijd. 

     Tijd om mijn vrienden te helpen!