Suske & Wiske
Sidonia keek naar haar vader. Ze was net bijgekomen van het avontuur met de tijdbobijn. Dit moest wel het meest bizarre zijn wat haar vader ooit had gedaan. Ze kon het ook niet voorstellen dat haar vader zichzelf jonger wilde maken door zijn tijdbobijn terug te laten draaien. Met als resultaat dat Sidonia en Wiske bijna waren verdwenen.
"Dus je zal geen vreemde dingen meer doen, vader?"
De Snor gaf zijn dochter een glimlach. "Nadat ik bijna mijn eigen dochter en kleindochter was verloren? Ik dacht het niet." Met een iets serieuzere blik voegde hij toe: "Ik hoop wel dat ik jullie nu wat vaker ga zien."
Sidonia knikte. Ze voelde zich ook schuldig dat ze niet vaker kon komen en het was ook een van de redenen waarom haar vader op zoek ging naar ander soort aandacht. Maar de laatste tijd was ze al blij dat ze gewoon even lekker thuis kon zitten zonder dat ze weer op avontuur gingen. Het bleef haar vader, hoe veeleisend hij soms ook kon zijn.
"Ik beloof dat ik vaker kom, vader." Ze keek even op haar horloge voordat ze de Snor nog een kus op zijn voorhoofd gaf. "Ik heb nu een afspraak met Anne-Marie. We zouden samen gaan lunchen."
De Snor knikte en Sidonia zei haar vader gedag. Ze had samen met Anne-Marie van Zwollem afgesproken in een lunchroom zodat de twee vrouwen weer bij konden praten. En zeker na een avontuur als deze was het fijn om weer even te praten met een goede vriendin.
Wanneer Sidonia de lunchroom in liep, zat Anne-Marie al op haar te wachten. En nog voor Sidonia kon zitten aan de tafel, wilde Anne-Marie graag weten wat er was gebeurd. Dus Sidonia begon met vertellen. Hoe haar vader de aandacht van zijn familie miste en dan maar op zoek ging naar een manier om zelf dan makkelijker op pad te kunnen. En dat het bijna betekende dat Sidonia er niet meer was geweest.
"Wat een avontuur zeg."
Anne-Marie keek naar Sidonia, die net het hele avontuur had verteld. "Hoe voel jij je nu?"
Sidonia gaf haar een kleine glimlach. "Ik voel me weer de oude. Dankzij Lambik staan ik en Wiske weer rechtop." Sidonia nam een slok van haar thee. "Hoe is het eigenlijk met jou?"
Anne-Marie glimlachte. "Het is druk. Vroeger met de kinderen was het druk. En toen ik merkte dat de vergrijzing een feit was, besloot ik over te gaan op ouderen. Met het idee dat ze ook wat rustiger zouden zijn. Niets is minder waar."
Sidonia schoot in de lach. "Zeker niet als ze allemaal op mijn vader lijken. Hoewel ik moet zeggen dat vader normaal niet zo is."
"Dan blijft het nog steeds een uitdaging. Iedereen heeft andere voorkeuren en de een is nog specifieker dan de ander. Maar het blijft leuk werk, het is fijn om iets terug te doen voor de mensen die al voor ons gezorgd hebben."
"En naast je werk?" Sidonia wist dat Anne-Marie een soort workaholic was, maar hoopte dat ze nog dingen zou doen naast haar werk om er voor te zorgen dat ze niet overwerkt zou worden.
Anne-Marie schudde haar hoofd. "Privé is mijn leven saai. Geen liefde op het oog en mijn vader die nog steeds hetzelfde is." Anne-Marie had haar handen vol aan haar vader, die nog steeds in dezelfde fase zat in zijn leven. Dol op speelgoed en weigerde nog steeds om volwassen te zijn. Zeker sinds de switch van kinderen naar ouderen was zijn gedrag erger geworden. "Ik dacht echt dat het zou helpen als vader tussen leeftijdsgenoten zou zitten. Maar het lijkt wel alsof het tegenover was gebeurd."
Anne-Marie glimlachte. "Het is druk. Vroeger met de kinderen was het druk. En toen ik merkte dat de vergrijzing een feit was, besloot ik over te gaan op ouderen. Met het idee dat ze ook wat rustiger zouden zijn. Niets is minder waar."
Sidonia schoot in de lach. "Zeker niet als ze allemaal op mijn vader lijken. Hoewel ik moet zeggen dat vader normaal niet zo is."
"Dan blijft het nog steeds een uitdaging. Iedereen heeft andere voorkeuren en de een is nog specifieker dan de ander. Maar het blijft leuk werk, het is fijn om iets terug te doen voor de mensen die al voor ons gezorgd hebben."
"En naast je werk?" Sidonia wist dat Anne-Marie een soort workaholic was, maar hoopte dat ze nog dingen zou doen naast haar werk om er voor te zorgen dat ze niet overwerkt zou worden.
Anne-Marie schudde haar hoofd. "Privé is mijn leven saai. Geen liefde op het oog en mijn vader die nog steeds hetzelfde is." Anne-Marie had haar handen vol aan haar vader, die nog steeds in dezelfde fase zat in zijn leven. Dol op speelgoed en weigerde nog steeds om volwassen te zijn. Zeker sinds de switch van kinderen naar ouderen was zijn gedrag erger geworden. "Ik dacht echt dat het zou helpen als vader tussen leeftijdsgenoten zou zitten. Maar het lijkt wel alsof het tegenover was gebeurd."
Ze keek naar Sidonia. Ze waren nu al jaren lang vriendinnen en er was weinig wat Anne-Marie niet van Sidonia wist. En er was één ding wat Sidonia niet hoefde te vertellen. Het was al sinds het begin voor Anne-Marie duidelijk wat Lambik voor Sidonia betekende. Een tijdje terug had Sidonia het haar dan ook echt verteld, hoewel dat niet nodig was geweest.
"Hoe zit het met jou en Lambik? Zijn er al trouwplannen?" vroeg Anne-Marie met een twinkeling in haar ogen. Ze kende Lambik ook en wist dat hij niet zo snel zou toegeven aan zijn gevoelens voor Sidonia, maar dat wilde niet zeggen dat het nooit zou veranderen.
Sidonia schudde met een glimlach haar hoofd. "Je weet dat Lambik mij niet ten huwelijk zou vragen, Anne-Marie. Niet binnenkort in ieder geval."
Anne-Marie plaatste een hand op Sidonia's hand. "Hij zal ooit nog wel inzien dat jij degene bent die bij hem past."
"En ooit zal jij de prins op het witte paard tegen komen."
Anne-Marie hief haar theekopje en klonk het tegen Sidonia's theekopje. "Op de prins op het witte paard." zeiden ze met een glimlach en genoten de rest van de tijd van de lunch samen.
Wie weet zouden ze allebei ooit hun prins tegen komen, maar voor nu was het ook goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten