zaterdag 28 januari 2017

Behind the scenes - 310

Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes

310: De Halve Havelaar





Sidonia draaide zich om. Het was midden in de nacht en ze had al een tijdje het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Het gebeuren met Wiske en haar koffie zat Sidonia niet helemaal niet lekker. 

Ineens schoot Sidonia overeind. Er klopte iets niet. Wiske was dan door blijven gaan over de koffie en nu had ze het iets te snel opgegeven. Sidonia wist dat Wiske de oorzaak kon zijn van haar slaapgebrek. 

Sidonia stapte het bed uit en greep haar kamerjas mee. Want als Wiske weg was, wist ze namelijk ook waar ze kon zijn. Professor Barabas was nog steeds op vakantie, dus de kans was groot dat ze daar was. Sidonia opende de slaapkamer en zoals ze al verwachtte, was het bed leeg. Sidonia zuchtte en ze liep naar de telefoon. Het enige wat ze op dit moment kon doen, was Lambik bellen. 

“Met Lambik…” klonk er slaperig aan de andere kant. 

“Het spijt me dat ik je wakker maak, Lambik. Maar de kinderen zijn weg. Ik denk dat ze zichzelf naar het verleden hebben geflitst.”  Want ze wist dat als Wiske weg was, dat Suske ook mee was. Zelfs na al die jaren kreeg Wiske het voor elkaar om Suske mee te krijgen op avontuur. Zelden ging ze alleen op avontuur.  “Ik denk dat ik zo meteen je hulp wel kan gebruiken.”

Lambik gromde iets onverstaanbaars  en zuchtte. “Goed, ik zal me omkleden en dan zie ik je bij het huis van Barabas.” Lambik hing weer op. 

Sidonia zuchtte en besloot zich maar om te kleden. Voor dat ze wegging, keek ze in de la waar ze de reservesleutel van de professor bewaarde. Die was, zoals ze al verwachtte, niet meer in het laatje. Ze besloot maar te gaan vertrekken en hoopte dat alles nog in orde was met de kinderen. 

Niet veel later kwam ze aan bij het huis van Barabas en zag Lambik’s auto al op de oprijlaan staan. Sidonia zette haar auto snel achter die van Lambik en snelde het huis van de professor binnen. 

In het lab was Lambik al bezig met de teletijdmachine wanneer Sidonia kwam aangesneld. “Het spijt me echt, Lambik, dat ik je wakker heb gemaakt. Maar ik wist niet wie ik anders kon bellen.” 

Lambik draaide zich om en gaf Sidonia een kleine glimlach. “Jij kan er ook  niet veel aan doen. Je kon niet weten dat de kinderen zich naar het verleden zouden flitsen midden in de nacht.” Hij draaide zich weer naar het scherm van de teletijdmachine en ging weer verder op zoek naar de kinderen. 

Sidonia liep naar Lambik toe en  schudde haar hoofd. “Dat is het hem juist, ik zou moeten weten dat ze dit zouden doen! Als Wiske het ergens niet mee eens is, dan gaat ze tot het uiterste om haar zin te krijgen.” Sidonia haalde een hand door haar haar. Wiske kon flink koppig zijn als ze haar zin niet kreeg. En vroeger was het zelfs nog erger.  Sidonia wist het, het zat in de familie en gelukkig was Wiske al een stuk minder koppig dan vroeger, maar dit was ook een vos die nooit haar streken zou verliezen. 

Lambik zei niets, maar bleef naar het scherm staren. “Het lijkt alsof ze zichzelf naar Java in 1858 hebben geflitst.”

Sidonia keek ook naar het scherm. Het landschap zag er inderdaad uit als IndonesiĆ«. Suske en Wiske waren in gesprek iemand die eruit zag alsof hij een vooraanstaand persoon was. Het leek erop alsof ze op zoek waren naar iemand. 

“Ze zijn op zoek naar Eduard Douwes Dekker voor Wiske’s verhaal. Al lijkt het wel alsof ze hem nu gevonden hebben.” Zei Sidonia toen ze Suske en Wiske met Eduard Douwes zagen staan. “Wat doen we nu?”

Lambik keek Sidonia aan. “Ik denk dat het handig is als ik de kinderen achter na ga. Denk je dat je nog een kostuum voor me kunt maken op dit tijdstip? Ik houd de kinderen dan wel in de gaten.”

Sidonia knikte en ging aan het werk. De professor had nog wat oudere kostuums van eerdere avonturen liggen en om wat sneller klaar te zijn, besloot ze de oudere kostuums te gebruiken om een passend kostuum te maken voor Lambik. 

Enkele tijd later was Sidonia klaar. Het was ondertussen alweer licht geworden, zowel als in het heden als in het verleden. Lambik had de tijd van het verleden iets sneller laten lopen en het was door ondertussen middag geworden. 

Sidonia gaf het kostuum aan Lambik. “Alsjeblieft, Lambik. Ik houd de kinderen wel in de gaten terwijl jij je omkleedt.”

Lambik knikte en het duurde niet lang voordat hij zich had omgekleed. Er was verder nog niet veel gebeurd in IndonesiĆ«, maar ze kwamen allebei al snel overeen dat het slimmer was om Lambik maar gewoon naar het verleden te sturen en hopelijk zou hij er zijn voordat er iets slechts zou gebeuren met Suske en Wiske. 

Terwijl Lambik zijn reis maakte naar het verleden, pakte Sidonia een stoel en ging zitten. Het enige wat ze nu kon doen was wachten totdat het er naar uit zag dat alles goed was gekomen en het bedenken van een passende straf voor de kinderen. Want die stiekeme avonturen moesten nu toch een keer afgelopen zijn. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten