Behind the scenes - 321

Allereerst mijn excuses. Ik ben een week flink ziek geweest en nauwelijks het brein gehad om iets te bedenken. Het verhaal helpt wel een beetje, maar ik wilde er iets anders mee.
Met deze verhalen bedenk ik eigenlijk vrij weinig van te voren. I write as I come along. Ik zie of het werkt of niet. De ketting waar ik het over ga hebben is het diamantje wat Lambik in het Grote Gat heeft opgegraven. Ik vond het wel een leuke toevoeging.

Liefs,
 Eszie

Suske en Wiske Fanfiction

Behind the scenes

321: Het IJzeren Duel

Sidonia liep de keuken in met vuile vaat. Ze had die avond gekookt voor haar vrienden om de goede afloop van het avontuur te vieren. Voor hetzelfde geld was het anders afgelopen en Lambik zou er niet meer zijn.

Sidonia zette de kraan aan en wachtte tot de gootsteen zich gevuld had met afwaswater. Ze was bang dat ze Lambik zou kwijt raken. Hij was op dat punt al gewond en wanneer het degen naar zijn hart ging, was ze bang dat hij het er niet levend vanaf zou brengen.

Even glimlachte ze. Naast het feit dat Lambik een echte held was geweest, had ze nog iets goed te maken met hem. Ze had hem een flinke opdonder met de deegroller gegeven terwijl het niet voor hem bedoeld was. Ze had zijn favoriete gerecht gemaakt om het toch weer een beetje goed te maken.

Sidonia draaide de kraan uit en ging aan de slag met de afwas. De rest wist wel beter dan haar te storen tijdens de afwas, voor je het wist moest je helpen en dat was vaak het laatste wat ze wilden. Dus Sidonia had de keuken voor zichzelf. En dit waren dan ook vaak de momenten waarop ze even kon fantaseren.

Wiske had haar verteld dat Lambik met een smoes kwam aanzetten dat hij op zoek was naar een sieraad voor haar en Sidonia had het maar al te graag gewild dat het een mooie ring voor haar zou zijn.

Terwijl Sidonia bezig was met de afwas, ging haar fantasie op de loop. Ze zag het al voor zich; Lambik die op zoek ging naar de plek waar hij een speciale ring zou vinden, vanwege een oude legende. Het zou een prachtige ring zijn met een mooie edelsteen.

Even dacht ze terug aan enkele jaren eerder. Lambik had een diamant meegenomen toen ze op zoek waren naar de Blue Hope en hij had het in een ketting laten zetten wanneer het geslepen was.

Haar hand ging naar haar hals. Onder haar blouse haalde ze een gouden ketting en glimlachte. Ze had de ketting altijd gedragen en er was geen enkele andere ketting die het ooit zou kunnen vervangen.

"Vanwaar die glimlach, Sidonie?"

Sidonia draaide zich om en keek naar Lambik, wiens stem haar weer terug naar de keuken had gebracht. Ze was zo diep in gedachten over Lambik, dat ze hem niet eens had horen binnen komen.

"Niets bijzonders, Lambikske."

Lambik besloot om maar het hierbij te laten. Hij kende die glimlach donders goed en als hij verder zou vragen, dan zou hij antwoorden krijgen die hij niet leuk zou vinden.

"Bedankt voor het diner."

Sidonia grinnikte en ze draaide zich weer om naar de afwas. "Ik vond wel dat je het verdiend had. Je was een ware held, Lambik."

Lambik liep naar haar toe en pakte de theedoek op. Hoewel hij niet graag mee hielp met de vaat, was het wel altijd fijn om dit soort complimentjes te horen. Ook al moest hij er soms naar vissen. "Hoe dat zo?"

Sidonia schudde haar hoofd en ze gaf een bord aan Lambik. "Omdat je het magische degen aan je tegenstander hebt gegeven, Lambikske. Je had het voor je eigen gewin kunnen gebruiken, maar dat heb je niet gedaan."

Lambik glimlachte en pakte het bord aan. Even keek hij op en zag de ketting rond Sidonia's hals hangen. Voorzichtig plaatste hij zijn hand onder de hanger waar het diamantje in zat. "Ik wist niet dat je deze nog had."

Sidonia keek naar haar ketting. "Ik doe hem altijd onder mijn blouse, dan breekt hij niet zo makkelijk. Maar waarom zou ik het wegdoen?"

Lambik schudde zijn hoofd en ging verder met het afdrogen van servies. "Dat bedoelde ik niet. Ik had niet verwacht dat je het nu zou dragen."

Hij had niet verwacht dat Sidonia de ketting zou dragen, omdat er een diamantje in zat en ze het dan eerder goed zou bewaren dan dragen. En omdat er door de jaren heen eigenlijk genoeg was gebeurd, was hij eigenlijk bang dat het diamantje in één van de vorige huizen was gebleven.

"Het is fijn om te zien dat je de ketting nog steeds hebt."

Sidonia glimlachte even. "Ik heb het nooit afgedaan. Het heeft altijd om mijn nek gehangen."

Ze keek Lambik aan. Ze was altijd al dol geweest op ketting vanaf het moment dat ze het had gekregen. Ze glimlachte even bij de herinnering. "Je hebt me toen bijna een hartaanval bezorgd."

Lambik keek haar verbaasd aan. "Hoe bedoel je?"

"Ik dacht dat je mij een verlovingsring wilde geven, zo uit het niets."

Wanneer Lambik jaren geleden het juwelendoosje aan Sidonia gaf, wist Sidonia even niet hoe ze moest reageren. Er was geen enkele reden waarom Lambik haar een doosje gaf, dus de enige gedachte wat Sidonia op dat moment had was: Hij vraagt me ten huwelijk...

Wanneer het doosje eenmaal open was, bleek het om een ketting te gaan met een kleine diamant. Ergens was Sidonia een klein beetje teleurgesteld, maar ze was blij met het presentje van Lambik. Het gebaar had iets bijzonders en ze koesterde het nog steeds.

Lambik schoot even in de lach. "Sorry, Sidonie. Je bent een prima vriendin, maar daar stopt het bij."

Er viel een stilte. De laatste tijd wist Sidonia niet meer wat Lambik nu echt over haar dacht en hoe hij voor haar voelde. Ze wist dus ook niet of ze hem nu moest geloven of niet.

Lambik pakte het schone servies en zette het terug in de kasten. "Je vindt wel iemand die bij je past, Sidonie." was het laatste wat hij haar zei voordat hij de keuken weer uit liep.

Sidonia zuchtte even. "Ik dacht dat ik hem had gevonden. Wie weet..."