Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
Sidonia reed haar auto het terrein op van Anne-Marie van Zwollem. Ze wilde weer even op bezoek bij haar vader, maar er was ook een andere reden waarom ze richting Anne-Marie ging. Ze had van haar vader gehoord dat Annemarie haar kasteel wilde veranderen in een psychiatrische instituut.
De Snor vond het niet helemaal erg, hij had zelfs al een opvang tehuis dichter bij Sidonia gevonden, maar Sidonia was benieuwd wat Anne-Marie dan allemaal van plan was. Als haar vader niet meer in het kasteel zou wonen, dan zou het ook betekenen dat ze Annemarie minder zou zien.
Sidonia liep het kasteel binnen en ging op zoek naar het kantoor van Anne-Marie. In het kasteel waren er inderdaad minder patiënten dan de laatste keer. Vele waren al verhuisd of gingen binnenkort weg.
Sidonia klopte op de deur van het kantoor en al snel klonk er een goedkeurend geluid vanaf de andere kant. Sidonia opende de deur en liep het kantoor binnen.
Achter het grote eiken bureau zat Anne-Marie, die midden in een stapel papieren zat. Zonder maar op te kijken van haar papieren, gebaarde Anne-Marie dat Sidonia in de stoel voor haar bureau kon zitten.
"Sorry, maar ik moet deze papieren eerst tekenen." zei Anne-Marie wanneer Sidonia ging zitten.
Sidonia grinnikte even. Anne-Marie had waarschijnlijk niet door dat haar goede vriendin voor haar neus zat en Sidonia vond het wel grappig. Ze besloot nog even niets te zeggen om te kijken hoe lang het zou duren voordat Anne-Marie het door had.
Enkele minuten later keek Anne-Marie eindelijk op van haar papieren. "Hoe kan ik je..." Ineens zag Anne-Marie wie er voor haar neus zat. "Sidonia! Wat fijn om je weer te zien."
Sidonia schoot even in de lach. "Het duurde wel even voordat je door had dat ik het was."
Anne-Marie stond op van haar plek en liep naar Sidonia toe. "Sorry, maar het is een gekkenhuis nu." zei ze terwijl ze Sidonia omhelsde.
"Nu al? Dat zou het toch pas over enkele weken zo ver zijn?"
Anne-Marie begon te lachen. "Eerder zelfs. Je vader is een van de weinigen die er nog zijn en dan gaan we de laatste dingen veranderen in het kasteel zelf." Anne-Marie keek even naar de klok. "Wat dacht je van een lunch? Dan praat ik je meteen even bij."
Sidonia knikte en even later zaten ze in de tuin te genieten van hun lunch.
"Dus, hoe zit het met je carrière switch?" vroeg Sidonia na een tijdje. Ze had het misschien kunnen zien aankomen, maar ze was nog steeds verbaasd dat het zo snel ging.
Anne-Marie glimlachte. "Ik was er al een tijdje bezig met de studie en aangezien ouderen toch vaker dicht bij hun families willen blijven en niet zomaar in 'the middle of nowhere' willen zijn, heb ik besloten om het kasteel maar te veranderen in een psychiatrische instituut."
"Klinkt begrijpelijk. En het is de perfecte plek voor een instituut. Het is hier afgelegen en rustig." Sidonia keek Anne-Marie aan. "Het is alleen jammer dat ik je nu iets minder vaak ga zien."
Anne-Marie lachte even. "Je weet dat je geen excuus nodig hebt om langs te komen? Misschien kan je mij soms helpen hier. Ik kan wel een hand gebruiken van tijd tot tijd."
Sidonia knikte. Het was op zich leuk om weer iets anders te doen. "Je hebt gelijk, ik heb geen excuus nodig om langs te komen."
Anne-Marie knikte en even verscheen er een ondeugende twinkeling in haar ogen. "En we moeten zeker vaker afspreken. Het lijkt alsof jij en Lambik wat beginnen te krijgen."
Sidonia schudde lachend haar hoofd. "Alsjeblieft, Anne-Marie. Denk je echt dat Lambik het ooit zou toegeven dat hij iets met mij wilt?"
"Je kunt niet ontkennen dat jullie steeds vaker samen zijn." Hoewel Anne-Marie en Sidonia elkaar niet zo vaak zagen, spraken ze wel vaak met elkaar. En Anne-Marie wist van de dates die Sidonia met Lambik de afgelopen tijd had. Ook al beweerde Sidonia dat het verder niets betekende, wist Anne-Marie dat het meer voor Sidonia betekende dan ze wilde toegeven.
Nog voor Anne-Marie verder kon vragen, klonk er een bekende stem.
"Sidonie!"
Sidonia keek op. Ze zag haar vader op hun afkomen en ze stond op. "Vader, ik wilde zo naar u toe komen." ze zei met een glimlach. Sidonia omhelsde haar vader en pakte een stoel voor hem. "Hoe wist u dat ik hier was?"
De Snor glimlachte. "Ik zag je auto staan en had wel een idee dat je hier kon zijn." Hij ging naast Sidonia zitten en keek naar haar. "Ik wilde je inderdaad nog even spreken."
"Ik neem aan dat het over de verhuizing gaat?"
De Snor knikte. "Ik hoopte dat je mij over enkele dagen kunt ophalen, dan kan ik richting het nieuwe tehuis."
"Natuurlijk vader. Ik zal Lambik en Jerom vragen of ze mee komen, dan kunnen ze helpen met sjouwen."
Sidonia keek even naar Anne-Marie en stond op. "Ik zie je over een paar dagen weer." ze keek even naar haar vader. "Wat dacht u van een wandeling?"
De Snor knikte en samen liepen ze weg.
Anne-Marie schudde lachend haar hoofd. Sidonia wilde het nog steeds niet hardop toegeven en natuurlijk kende Anne-Marie Lambik beter. Het laatste wat Lambik ooit zou doen was toegeven dat hij van Sidonia hield.
Wie weet, misschien zou het ooit gebeuren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten