Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
Sidonia tuurde naar het scherm van de teletijdmachine. Haar vrienden waren nu al een tijd in het verleden en het zag er naar uit dat ze nog geen geluk hadden met het vinden van de zwarte tulp. Hoewel... Het leek wel alsof ze nu eindelijk een schot in de zaak zouden hebben...
Ze was nu al een tijdje de kinderen en Lambik aan het volgen. Ze hoopte dat haar vrienden de tulp snel zouden vinden, want het duurde nu toch wel lang, te lang eigenlijk.
Lambik had net de kinderen bevrijd van hun touwen en stonden te overleggen waar de zwarte tulp zich kon bevinden.
- Ongelooflijk dat Lambik wist aan te pappen bij die van Baerle -
Sidonia kon er nog steeds niet bij dat Lambik werd verleid door een man. Ze schudde even haar hoofd. Het was te raar voor woorden om de liefde van je leven verleid zien worden door een man. Natuurlijk had ze ook wel door dat Lambik er ook niet geheel van gediend was, maar toch, het bleef vreemd.
Het geluid van de hartmeter begon te veranderen en nog voor Sidonia door had wat er gebeurde, waren Barabas en Achiel het lab al uitgerend en naar de kamer van Krimson gerend.
Ze draaide zich om richting de hartmeter. Het geluid klonk steeds slechter en het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat alles misschien voor niets zou zijn.
Het scherm trok weer haar aandacht. Even dacht ze dat ze het verkeerd had gezien, maar niets was minder waar. Lambik had net haar kinderen bedwelmd.
Sidonia vervloekte hem. Ze wist dat er iets niet pluis was met het feit dat Lambik ineens meewilde naar het verleden. Hij zat zelf achter de zwarte tulp aan, waarschijnlijk om te voorkomen dat Krimson genezen zou worden.
Heel even moest ze de neiging onderdrukken om Lambik niet terug te flitsen. Professor Barabas was heel duidelijk; ze mochten pas worden teruggeflitst als ze de zwarte tulp hadden gevonden of dat het duidelijk zou zijn dat ze de zwarte tulp nooit te pakken zouden krijgen.
Sidonia dacht even na. Hoewel Lambik vaak genoeg ook een dwaas kon zijn, hij was wel slim genoeg om dit soort dingen pas te doen als hij voldoende wist over hetgeen wat hij wilde hebben.
Sidonia besloot hem maar zo lang het kon te volgen via de teletijdmachine en mocht het zo ver komen dat hij de verkeerde dingen zou doen, dan kon ze hem altijd nog daar weghalen.
"Uw koffie, mejuffrouw..."
Verschrikt keek Sidonia op en draaide zich om naar Achiel, die naast haar stond met een kop koffie. Ze pakte de koffie aan. "Sorry, Achiel, ik had je niet horen aan komen."
Achiel glimlachte even. "Dat is ook het werk van een butler, mejuffrouw. Zwijgend, blind, doof en onopvallend. Je zorgt ervoor dat men je niet merkt en alles zwijgzaam aanhoort. Wat je mag horen."
Sidonia knikte even en dacht terug aan haar avontuur met Queen Victoria. Hofmeester Sourire wilde ook dat het huishouden opging in de omgeving. "Een lastige baan lijkt me."
"Het werken voor de dokter kan lastig zijn. Mijn meester is inderdaad veeleisend, maar ik zou me geen andere baan kunnen wensen."
Sidonia zei niets. Wat kon ze hierop zeggen? Wat de reden ook was, Achiel bleef aan Krimson's zijde. Alsof er iets was waardoor hij voor Krimson bleef werken. Ze had het ook gemerkt toen ze Krimson's organisatie overnam. Want zelfs toen zij Krimsonia was, bleef Achiel als enige trouw aan Krimson. Het maakte niet uit wat zij buit maakte en hoe snel ze steeg in het bedrijf, Achiel bleef trouw aan zijn baas.
Het was alsof Achiel haar gedachten kon lezen: "Ook een slechterik heeft een butler nodig om de slechtste te kunnen blijven."
Sidonia gaf hem een kleine glimlach. "Ik geloof dat je gelijk hebt."
Achiel draaide zich weer om en liep het lab weer uit.
Sidonia nam nog een slok van haar koffie. Op het scherm zag ze dat haar vrienden de zwarte tulpenbol in bezit hadden, maar het weer waren kwijtgeraakt.
De hartmeter in het lab begon dringerder te bliepen.
Ze moesten nu toch echt wel haast maken als ze Krimson wilden redden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten