Dus dit weekend nog een tweede verhaal van De Fabuleuze Freak
xxx'jes
Eszie
Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
330: De Fabuleuze Freak
Het was een paar dagen na het avontuur met de Freaks. Sinds Sidonia nog steeds in het sanatorium was, bleven Suske en Wiske nog bij Lambik en Jerom. En de twee mannen waren bij de Freaks om ze te helpen bij de wederopbouw van hun schip.
Ondanks het warme weer, was iedereen hard aan het werk. Ze hadden Cindy zo lang als het duurde vastgezet. Ook al hoefde ze nu niet naar de gevangenis, de rest was toch bang dat ze zou ontsnappen.
Terwijl Suske en Wiske hielpen met de bouw van het ruimteschip, waren Jerom en Lambik in gesprek, een stukje bij het schip vandaan. Ze hadden nog iets recht te zetten, zeker nadat ze er achter waren gekomen dat Cindy ze allebei had bedrogen.
"Bik zal toch ooit moeten praten."
Lambik knikte en keek om zich heen. Natuurlijk wist hij dat hij met Sidonia moest praten over wat er was gebeurd, maar hij schaamde zich voor zijn manier waarop hij met Sidonia's gevoelens was omgegaan. Sidonia was zijn beste vriendin. En natuurlijk wist hij dat Sidonia een oogje op hem had. Het was al zeker jaren geen geheim meer voor hem. Dat maakte zijn schuldgevoel nog erger.
"Ik weet het, Jerom. Maar wat nu als ze me niet meer wilt zien? Het zal wel mijn verdiende loon zijn."
Jerom gaf hem een bemoedigende glimlach. "Als Bik nu praat met Donia, kan altijd nog bang zijn voor haar schoen."
"Je hebt gelijk. Ik ga meteen naar haar toe."
Het duurde niet lang voordat Lambik bij het sanatorium was. En naast het feit dat het ook niet lang duurde voordat hij Sidonia's kamer had gevonden, duurde het lang genoeg om naar binnen te gaan.
Hij stond stil in de deuropening, waar hij goed zicht had op Sidonia. Ze zag eruit alsof ze aan het nadenken was, iets wat vaak geen goed teken was voor Lambik.
Het zag er ook naar uit dat Sidonia niet door had dat Lambik voor haar kamer stond. In elk geval zou hij nu nog niet worden belaagd door vliegende schoenen of andere pijnlijke objecten die zeer hard aan konden komen.
Het gaf hem ook even de tijd om na te denken over wat hij zou zeggen. Het was niet de eerste keer dat hij bij haar op ziektebezoek ging, maar dit was wel de eerste keer dat hij zoveel zorgen had om hun vriendschap.
Erger nog, hij had Sidonia's leven op het spel gezet. En waarvoor? Een schoonmaakster die snel een fortuin dacht te verdienen met hem.
Voorzichtig liep hij de kamer in. Hij had haar gezichtsuitdrukking zien veranderen in het nadenken naar onweerswolken en hij wilde voorkomen dat er inderdaad zometeen iets naar hem gegooid zou worden als Sidonia hem zou opmerken.
"Hallo, Sidonie..."
Het kwam er zachter uit dan hij eigenlijk wilde. Hoewel hij wel zorgzaam wilde klinken, was het niet de bedoeling dat het zo zacht en onzeker zou klinken.
Hij liep naar haar bed en keek naar haar. De stilte die viel zei eigenlijk al genoeg. Hij begreep was Sidonia van hem verwachtte, maar hij wist niet hoe hij het moest zeggen.
"Het spijt me, Sidonie." begon hij. "Dit had nooit zo ver mogen komen. Ik had haar moeten laten praten, ik had haar nooit mogen vertrouwen. Het spijt me echt, Sidonia."
Hij kende haar al zo lang dat het bijna als een eeuwigheid voelde. En zelfs na al die tijd was ze er voor hem. Het maakte nooit uit welke vrouw hem weer eens had verleid, Sidonia's deur stond altijd voor hem open.
Voor hij het zelf door had, plaatste hij een hand op Sidonia's hand. Ze was altijd een fantastische vriendin voor hem geweest. Zij was altijd de rots in de branding geweest, zijn toevlucht als het weer eens fout was gegaan.
Ineens draaide Sidonia haar gezicht van hem weg en Lambik keek even verbaasd op. Heel even dacht hij dat hij het verkeerd had gezien, maar hij zag toch echt de tranen in haar ogen.
Lambik slikte. Hij besefte ineens dat hij bijna nooit voor haar klaar stond. Hij zag het als vanzelfsprekend dat ze er was. Nu wist hij hoe het voelde als je niemand had om op terug te vallen. Het was vreselijk.
Hij haalde zijn hand weg en stond even in dubio. Lambik wist dat niets wat hij zou zeggen haar zou kunnen troosten, maar hij wilde haar ook niet zo achter laten.
Lambik pakte een zakdoek en liep naar de andere kant van het bed. Terwijl hij haar een zakdoek gaf, ontmoette ze even elkaars blik. Maar al snel draaide Lambik zich weer om. Hij kon het niet aanzien dat hij haar dit had aangedaan.
"Ik zie je binnenkort weer, Sidonie."
En terwijl hij richting de gang weer liep, hoorde hij vanaf het bed: "Ik vergeef het je, Lambik."
Hij draaide zich weer om, maar ze had zich al weer omgedraaid. "Dank je, Sidonie."
Met die laatste woorden liep hij de kamer uit. Heel even spookte er een zin door zijn hoofd: Misschien hou ik dan toch van haar...
Lambik schudde zijn hoofd. Sidonia was zijn beste vriendin en hij wilde alles graag weer bij het oude hebben.
De eerste stap was in ieder geval gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten