Dit verhaal is dan ook vrijwel meteen na het verschijnen van het album geschreven. Dit betekent dus dat ik ook nog niet wist wat er ging gebeuren in nummer 330: Fabuleuze Freaks.
Maar veranderen... Ik dacht het niet. Dit zorgt juist voor een grotere impact voor mijn volgende verhaal. (Die in principe eigenlijk ook al klaar staat.... But be patient.)
De reden waarom ik gisteren niets gepost heb, was vanwege een klaverjas-toernooi. Nummer 4 van de 24... Ik ben trots op mijzelf. :)
Oh ja, mocht je denken: Waar is nummer 328? Die staat hier.
Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
329: Suskewiet
"Dank je, Bikske."
Het avontuur was voorbij en Lambik had Sidonia net afgezet bij haar huis. Ze waren nu even met z'n tweeën, want Suske en Wiske waren nog bij de professor. Suske was nog bezig met zijn planten en Wiske had maar besloten om zich er bij neer te leggen dat Suske een nieuwe hobby had. Ze hadden aangegeven dat ze later zouden komen.
En omdat Sidonia nog steeds last had van haar enkel, had Lambik haar naar huis gereden. Sinds het ongeluk met de Gyronef, was Sidonia's enkel er nog steeds slecht aan toe. Dat was ook de reden waarom Lambik haar uit de auto hielp.
Lambik gaf Sidonia een glimlach terwijl hij Sidonia ondersteunde. "Ach, dat doe ik met liefde, Sidonie. Dat weet je toch." Ergens voelde hij zich verantwoordelijk. Want voor hetzelfde geld was het leger niet gekomen of hadden ze Sidonia en Barabas niet kunnen vinden.
Sidonia grinnikte even. Nog steeds waren hun defenities van liefde verschillend, maar dat mocht de pret zeker niet onderdrukken. Sidonia was blij met ieder moment die ze samen met Lambik was, ook al waren het er maar weinig.
"Maar dat betekent niet meteen dat ik dan niet dankbaar ben dat je me even helpt."
Normaal zou Sidonia hulp afwijzen, koppigheid zat immers in de familie. Maar dit was een bijzondere situatie en Sidonia was allang blij dat Lambik haar even wilde wegbrengen. Het was nog fijner dat ze ook even alleen konden zijn.
Leunend op Lambik's schouder hinkte Sidonia richting haar huis. Het fijnste van reizen en alle avonturen was het thuis komen. Ze was dol op de reizen, maar even thuis zijn was ook zeer fijn.
Halverwege het pad stond Sidonia even stil. Het was fijn dat Lambik haar ondersteunde, maar dat wilde niet zeggen dat het ook ideaal was om zo verder te komen. "Sorry, Lambik, maar dit is niet zo handig als dat ik dacht." zei ze met een verontschuldigde glimlach.
Lambik dacht even na en had ineens een idee. Zonder ook maar iets te zeggen tilde hij Sidonia op en droeg haar in zijn armen richting de voordeur.
Verschrikt van de plotselinge beweging hield Sidonia Lambik nog steviger vast. Eerst was ze te verbaasd om te reageren, maar ineens begon ze te lachen.
"Wat is er?"
Sidonia schudde haar hoofd. Even voelde het alsof haar droom was uitgekomen, even voelde het alsof Lambik haar over de drempel zou dragen. "Laat maar, Lambik. Maar dit was eigenlijk het laatste wat ik had verwacht."
Lambik keek haar even verbaasd aan. "Wat had ik anders kunnen doen? Ik kan je moeilijk hier laten staan in de buitenlucht."
Eenmaal voor de deur, zette Lambik Sidonia weer voorzichtig op de grond en ging op zoek naar de sleutel. Wanneer Lambik de sleutel eindelijk vond, opende Lambik de deur en keek Sidonia met een grote glimlach aan. "Zo, je bent weer thuis."
Sidonia gaf Lambik dankbaar een kus op zijn wang. "Je bent een schat, Bikske. Alleen nog de koffers van de reis en dan kan jij ook weer naar huis."
Lambik keek Sidonia bedenkelijk aan. "Weet je zeker dat alles goed gaat? Ik zou het niet graag op mijn geweten willen hebben dat jij je enkel gaat belasten."
Sidonia knikte en hinkte voorzichtig naar binnen. "Maak je maar geen zorgen om mij, ik kan het wel aan."
Lambik zuchtte even en haalde zijn schouders op. Na jarenlange vriendschap wist hij wel beter dan Sidonia tegen te spreken. En hij wist ook wel dat Sidonia goed voorzichzelf kon zorgen.
Hij was halverwege het pad toen hij Sidonia hoorde roepen: "Of had je liever nog een kopje koffie gehad?"
Lambik draaide zich om en keek naar Sidonia. "Alleen als jij mij de koffie laat zetten."
Sidonia glimlachte en riep terug: "Dat dacht ik niet!" en ze hinkte verder haar huis in.
- Dat had ik al verwacht. -
Lambik liep terug naar zijn auto en haalde de bagage er uit. Gelukkig pakte Sidonia de laatste jaren niet al te veel koffers in, dat scheelde hem weer sjouwwerk.
Enkele minuten later zette Lambik met een overdreven zucht de bagage in de woonkamer. "Zo, dit was alles."
Na het sjouwen van welgeteld twee koffers, was hij zeker wel toe aan koffie. Hij plofte op de bank en keek richting de keuken waar Sidonia de koffie aan het zetten was. Het was zo fijn om bij Sidonia over de vloer te komen. Hij werd er altijd - nou ja, vaak - met open armen ontvangen. Zeker door Sidonia.
Natuurlijk wist hij het. Hij heeft het al een lange tijd geweten. Maar de laatste tijd, de laatste tijd vond hij het eigenlijk niet zo vervelend. Soms was het ook wel fijn om bij Sidonia te zijn.
"Lambik?"
Lambik schudde even met zijn hoofd. Sidonia's stem zorgde ervoor dat hij weer uit zijn gedachtegang werd gehaald. Sidonia keek naar hem met een verontschuldigende glimlach en hij had meteen door wat er van hem verwacht werd.
"Waar dacht je aan?" vroeg Sidonia zodra Lambik de keuken in liep.
Lambik pakte de koffie en nam het mee de woonkamer in. Hoewel het wel goed voelde om bij Sidonia te zijn, wilde hij het nog niet hardop toegeven. "Het was niets bijzonders."
Nadat Lambik zijn koffie had gedronken, besloot hij maar weer naar huis te gaan. Het werd toch echt tijd om zijn eigen spullen op te ruimen.
"Doe alsjeblieft voorzichtig, Sidonie. Ik kom morgen weer langs."
Met die woorden verliet Lambik de woonkamer. Sidonia zwaaide hem nog even na wanneer Lambik wegreed. Sidonia bleef echter uit het raam staren, want het voelde zo raar. Zeker sinds Lambik haar van het pad af tilde. Dit had hij nooit eerder gedaan en ze had eigenlijk ook nooit verwacht dat hij dit zou doen. En de manier waarop hij haar vasthield; het voelde even alsof hij haar niet meer wilde laten gaan. Heel even voelde het alsof hij ook iets voor haar voelde.
Sidonia schudde haar hoofd en stond voorzichtig op. Ze wist wel beter dan het idee dat Lambik van haar hield. De hoop dat hij het haar ooit zou vertellen was er nog wel, maar ze wist dat ze nog lang zou moeten wachten voordat hij het zou doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten