Operatie Siggy, Eszie's Way
Het duurde niet lang voordat Suske en Wiske bij Barabas voor de deur stonden.
“Suske, Wiske, wat doen jullie hier?” vroeg Barabas verbaasd wanneer hij de deur open deed.
“We hebben niet zo veel tijd, professor. Tante is in gevaar!” zei Wiske terwijl ze naar binnen stormde.
Barabas keek verbaasd naar Suske en Wiske. “Sidonia, in gevaar? Waar hebben jullie het over?”
“Leggen we zo uit. Eerst moeten we ons omkleden en je moet ons naar het tijdperk flitsen wat op deze plaat staat.” zei Wiske terwijl ze de plaat aan de professor gaf.
“Jullie willen naar 1979? Waarom? En is dit Sidonia op de cover?”
Suske en Wiske legden in sneltreinvaart uit over Sidonia’s verloofde, de bijzondere ring die Wiske op het internet had gezet en de vreemde videoboodschap die ineens binnen kwam.
“Nu willen we dus op zoek naar die Antonio en weten waar hij die ring vandaan heeft en waarom het zo belangrijk is voor de kidnappers van tante. Dan weten we ook waarom ze tante hebben ontvoerd.”
Barabas knikte. “Dat kan, maar het wordt een flinke zoektocht als we niet in het juiste jaar gaan zoeken. En ik wil voorkomen dat jullie het heden gaan veranderen omdat Sidonia vragen gaat stellen waarom ze jullie zo vaak ziet.”
Wiske ging op een stoel in het lab zitten. “Wat moeten we dan, professor? We moeten toch iets kunnen doen om tante te helpen?”
“Hebben jullie de ring bij jullie?” vroeg Barbas en Wiske knikte. Ze had het meegenomen voor het geval dat. “Ik kan een kleine onderzoek doen naar bekende eigenaren. Hoewel zo’n ring vaak uiteindelijk van familie op familie wordt doorgegeven, kan ik wel uitzoeken of het misschien gestolen of verkocht is een keer. En aangezien Sidonia het al die tijd op haar zolder heeft laten liggen, dan moet het niet al te moeilijk zijn wie ervoor de eigenaar was.”
Barabas sloot de ring aan op een machine en ging op zoek naar informatie terwijl Suske en Wiske zich omkleedden.
Het duurde niet lang voordat de machine een resultaat had.
“Het heeft een oude krantenartikel gevonden. Het zou in november 1980 gestolen of verloren zijn, maar meer kan ik helaas niet ontcijferen.”
“Wat nu?” zuchtte Wiske terwijl ze haar schoenen weer aantrok. “Hoe komen we erachter wat er is gebeurd met die ring?”
Barabas dacht even na. “Ik heb een programma op tijdmachine gezet wat gezichten herkend. Ik zal de foto van Antonio gebruiken en jullie een dag voor die vermeende verdwijning zijn richting flitsen. Misschien komen jullie er dan achter wat er is gebeurd met die ring.”
Suske en Wiske keken elkaar aan. Dit was waarschijnlijk de enige manier om er zo snel mogelijk achter te komen. “Laten we gaan.” zei Suske.
“Nog één ding voordat jullie vertrekken, jongens. Jullie kunnen onder geen enkele omstandigheid Sidonia waarschuwen. Als zij niet bij het altaar wordt achter gelaten, dan zal haar toekomst zeer anders gaan lopen en is de kans groot dat jullie heden niet meer hetzelfde zal zijn, met alle grote gevolgen nadien.”
Wiske slikte. Ze wilde eigenlijk niet dat haar tante deze vreselijke vernedering had meegemaakt, maar ze wist ook dat Barabas gelijk had. Tante mocht niets weten van wat haar te wachten stond. “Beloofd.”
“Succes, jongens.”
Na een flits kwamen Suske en Wiske aan in de jaren ’80, in Brussel. Dit, en naast het feit dat Antonio in de buurt moest zijn, was het enige wat ze zeker wisten. Maar Antonio was nergens te zien.
“Wat nu?” zuchtte Wiske. “Zonder Antonio weten we niet waar die ring vandaan kwam en hoe we tante kunnen redden.”
Suske keek om zich heen. Brussel was immers een grote stad en overal liepen mensen. “Moet je zien.” zei hij ineens en Wiske keek zijn richting uit. Hij wees naar enkele naambordjes die naast de deur op de muur hingen.
“Wat moet ik zien?” vroeg Wiske verbaasd terwijl ze naar de naambordjes keek. Ze zag niet wat Suske bedoelde. Totdat ze ineens voor haar neus op het bordje ‘Sidonie van Stiefrijke’ zag staan. “Dat is tantes naam!”
Suske knikte. “Hier woonde tante dus toen ze een zangcarrière had. Het zou kunnen betekenen dat Antonio nu bij haar op bezoek is.”
Wiske kreunde. Fijn, dit kon betekenen dat ze lang konden wachten totdat Antonio ooit eens weer naar buiten zou komen. Als hij die dag dan naar buiten kwam.
“Wat nu? We kunnen moeilijk wachten totdat er iemand naar buiten komt? En aanbellen bij tante lijkt me nu ook geen goed idee.”
“Sorry, Wis. We zullen moeten wachten.” zei Suske.
Ineens klonk er het geluid van een telefoon. Suske en Wiske keken elkaar even verbaasd aan en Suske haalde zijn mobiel uit zijn broekzak.
“Hoe kan dat?” vroeg Wiske verbaasd. “Die dingen bestonden toch nog niet in de jaren ’80?”
“Nee, hij zou inderdaad niet af moeten gaan.” zei Suske terwijl hij naar het scherm keek. “Het is Barabas.” Verbaasd beantwoordde Suske de oproep van Barabas.
“Ik heb even gekeken. Pas over enkele uren zal Antonio uit dat gebouw komen. En we hebben de tijd niet om jullie te laten wachten. Ik zal jullie een tijdsprong laten maken. Dan komen we er sneller achter waar die ring vandaan komt.”
“En mijn mobiel?” vroeg Suske verbaasd.
“Geen zorgen, ik heb een ongevaarlijke software op je mobiel gezet op het moment dat jullie aan het omkleden waren. Zo kan ik makkelijker met jullie contact opnemen. Ga op zoek naar een beschutte plek en dan stuur ik jullie naar de avond.”
Suske en Wiske doken een steeg in en wachtte tot de professor ze weer weg zouden flitsen. Enkele tellen later was het inderdaad avond geworden.
“Antonio zal over enkele ogenblikken het gebouw verlaten. Zorg ervoor dat je verder niet gezien wordt en houd hem goed in de gaten. We kunnen ons niet permitteren om Antonio uit het oog te verliezen.”
“Komt in orde, professor.” zeiden Suske en Wiske tegelijkertijd terwijl ze weer naar de voorkant van het gebouw snelden. Nog even en ze zouden Sidonia kunnen redden uit haar hachelijke situatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten