Operatie Siggy, Eszie's Way
Hoofdstuk 5
Sidonia zuchtte. Ze had geen idee waar ze was, ze had geen idee hoe lang ze er was en ze had eigenlijk geen idee wat er nu precies aan de hand was.
Tijdens haar wandeling was ze in een auto gesleurd en vrijwel meteen verdoofd met chloroform. Hoewel ze in eerste instantie dacht dat Krimson achter haar kidnapping zat vanwege de ring, was het ditmaal dus niet het geval.
Van tijd tot tijd kwam er iemand binnen. Voornamelijk vrouwen, maar soms ook een man. Ze gaven haar wat te drinken of gaven haar de mogelijkheid om de toilet te gebruiken, maar zeiden eigenlijk vrij weinig.
De deur ging weer eens open, ditmaal kwam er een oudere man naar voren.
Sidonia keek even verbaasd naar de man. Om de een of andere reden vond ze hem erg op Antonio lijken. Hij had hetzelfde kapsel en dezelfde lichaamsbouw. Alleen wist ze zeker dat het Antonio niet kon zijn. Als er iets was waaraan ze Antonio zou kunnen herkennen, dan waren het zijn ogen. En dit waren niet de ogen van de man die ze ooit lief had.
“Wie bent u?”
“Fondatore, de vierde in dit geval.” antwoordde de man en hij liep naar Sidonia toe. De man zette een bord op een tafel in de buurt van Sidonia en knoopte de touwen rond haar lichaam los. “Het spijt me voor de manier waarop je bent behandeld, maar het moest gebeuren.”
Sidonia wilde de man er flink van langs geven, tot ze hem beter zag. Hij wilde dit echt niet. “Wat is er precies gebeurd?”
“We willen graag de ring terug. Hij was van ons ontnomen en het blijft een familiebezit.”
Familiebezit? Dat kon niet. Sidonia wist het nog goed wat Antonio haar had verteld. Hij had geen enkele familielid meer over. Ze bestonden niet meer en meer wilde hij nooit kwijt.
“Wat bedoelt u? Antonio…”
De man glimlachte en gaf haar het bord. Het was een bord met lasagne. Ineens had Sidonia een flash-back. Als er één ding was wat Antonio goed kon maken, dan was het lasagne. Een recept van zijn oma zei hij dan altijd.
Een klein beetje argwanend nam Sidonia een hap van de lasagne. En het voelde alsof ze in het verleden was. Wanneer Antonio voor haar had gekookt na een lange dag in de studio.
“Dit kan niet.” fluisterde Sidonia en ze keek naar de man die zichzelf Fondatore noemde. “Wat heeft dit te betekenen?”
Fondatore pakte een stoel en ging naast haar zitten. “De dingen die Antonio jou verteld heeft, zijn gedeeltelijk waar. Wat in ieder geval wel waar was, was het feit dat hij veel van jou hield, Sidonie. Zo veel, dat hij zijn familie de rug toekeerde. Hij heeft nog geprobeerd om goedkeuring te krijgen van ‘la famiglia’, maar die heeft hij nooit gekregen.”
“Antonio kwam bij de maffia vandaan?” zei Sidonia verbaasd. Vrijwel meteen zag ze de blik van Fondatore en verontschuldigde zich. “Maar wat heeft dit met de ring te maken?”
“De ring behoort tot de oudste van de generatie toe. Gaat degene trouwen met de vrouw die goed gekeurd is door ‘la famiglia’, dan mag hij de ring gebruiken om haar hand te vragen. Antonio heeft de ring op de avond van vertrek meegenomen.”
Een stilte viel. Sidonia bekeek de oude man. Als hij dit allemaal niet wilde, waarom is het allemaal toch gebeurd? Ineens vielen de stukjes op zijn plaats. “Antonio heeft een enkele keer gesproken over zijn favoriete oom. Hij keek tegen hem op en had veel respect voor hem, meer dan voor zijn eigen vader. Wat is er gebeurd op mijn trouwdag?”
“Als je dan maar verder eet, mijn vrouw verwacht een leeg bord als ik het weer terug breng naar de keuken.” zei Fondatore met een glimlach. Sidonia knikte en terwijl zij at, vertelde Fondatore zijn verhaal. “Ik heb zelf nooit zonen gehad. Antonio en ik konden het goed vinden met elkaar en al snel voelde het alsof hij mijn zoon was. Een week voor zijn vertrek vertelde hij mij dat hij verliefd was. Op een zangeres met de naam Siggy. Ik had hem gewaarschuwd dat ‘la famiglia’ het niet leuk vind als je achter hun rug om op zoek gaat naar de liefde.”
De glimlach verdween. “Ik had gelijk, hij werd een week later verbannen uit de familie. Hij vertelde me dat hij naar Amerika ging, zodat alles kon overwaaien. Daarna zou hij een appartement kopen, in Antwerpen. Weg bij de familie vandaan.”
Sidonia voelde de tranen in haar ogen. Na haar tournee was Antonio naar haar toegekomen. Hij had een nieuwe plek gevonden. Perfect voor hun twee om de rest van hun levens te spenderen.
“De dag na zijn vertrek zijn we erachter gekomen dat de ring weg was. Het vermoeden bestond dat Antonio hem had, maar hij kon niet zo snel gevonden worden. Ik heb altijd gedaan alsof ik niets wist van Antonio. Een familie is klein, maar ik wist altijd mijn sporen te verbergen. Niet veel later vertelde hij me dat hij ging trouwen, met jou. Ik was blij voor hem en heb hem op het hart gedrukt dat hij voorzichtig moest zijn.”
“Toen kwam de roddelpers achter ons aan…” zuchtte Sidonia. “Hij was dus niet gevlucht voor de pers, maar voor zijn familie.”
“Ik wilde ze nog op andere gedachten brengen. Ik heb geprobeerd om de schuld bij anderen te leggen, maar toen het nieuws bekend werd dat Antonio ging trouwen, wisten ze genoeg. Ik heb hem op de dag zelf gewaarschuwd dat hij moest vluchten.” Fondatore keek Sidonia met medelijden aan. “Ik had nog gehoopt dat alles weer goed zou komen met hem. Maar sinds die dag, heb ik nooit meer van hem gehoord. Ik weet niet eens of hij nog leeft.”
Sidonia veegde de tranen van haar wangen en ze keek Fondatore aan. “Hoewel het nu het enige tastbaars is wat ik nog van Antonio heb, lag het alleen maar op zolder. Het deed te veel pijn om het in mijn buurt te hebben. Laat me gaan, Fondatore. Ik haal de ring op en zal het persoonlijk bij jullie afleveren. Als dank wat je voor Antonio hebt gedaan.”
Fondatore schudde zijn hoofd. “Ik kan helaas niet alleen beslissen over dit soort dingen. Ik mag dan wel het hoofd van de familie zijn, maar alles gaat in samenspraak hier. Je kinderen zullen de ring moeten brengen.”
Sidonia wilde nog iets zeggen, maar kreeg er de kans niet voor. De deur ging met een knal open en een man in een Italiaanse maatpak liep de ruimte binnen. “Ze hebben het.”
Fondatore keek naar Sidonia en pakte voorzichtig haar arm. “Het spijt me dat het zo moest lopen, Sidonie. Ik had het graag anders gezien.”
Sidonia knikte. “Ik ook...”
===
Ok, officieel, einde. I will not lie, ergens hoop ik nu vurig dat in het album zo gaat lopen. Met alle namen enzo. I know, het gaat niet gebeuren.
Eerlijk is eerlijk, het is even een tijd geweest dat ik zoiets - een lang verhaal met minimaal 2 hoofdstukken - voor het laatst heb geschreven. Ben ook niet altijd even blij met alle hoofdstukken, maar over het algemeen vind ik het een fijn verhaal.
Maar, er komt nog een hoofdstuk aan. Een soort fangirl einde zeg maar. Ik vind dit wel een mooi eind, maar ik wil het nog iets meer fluff in.
Waarschijnlijk online over 2 weken. ;)
xxx'jes
Eszie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten