Sidonia keek naar Barabas. Hij had haar net een vraag gesteld waarvan Sidonia niet zeker wist hoe ze die wilde beantwoorden. Na het hele gedoe van de kidnapping was Sidonia nog naar Barabas gegaan om te vertellen hoe het was afgelopen. En blijkbaar had Barabas ook niet stil gezeten.
“Wil je weten hoe het verder is gegaan met Antonio?”
Hij mocht dan wel een stommiteit hebben begaan, Sidonia hield nog veel van hem. “Wat is er met hem gebeurd?” vroeg Sidonia uiteindelijk. “Ik wil weten of hij gelukkig is.”
Als een film liet Barabas Antonio’s leven na Sidonia zien. Ineens werd Sidonia bleek en Barabas keek haar verbaasd aan. “Sidonia, is alles goed?”
“We hebben elkaar nog een keer gezien.” fluisterde Sidonia. Ze kon het niet geloven, Ze was haar Antonio na haar trouwdag nog één keer tegen het lijf gelopen. Ze wisten waarschijnlijk allebei niet wie de ander was. Wat was Antonio veranderd door de jaren heen. Hij was aangekomen en had vrij snel grijze haren gekregen.
Ineens stopte Barabas het beeld en Sidonia keek hem verbaasd aan. “Waarom stop je nu? Dit beeld is van vijf jaar geleden.”
Barabas bleef stil, alsof hij op zoek was naar woorden. “Sidonia, hij is ziek geworden. Dit was één van de laatste dagen dat hij nog iets van kracht en geest bezat. Hoewel ik tegen het feit ben om het verleden te veranderen, is dit iets wat ik jou wil geven. De laatste mogelijkheid om een goed gesprek met Antonio te voeren.”
Sidonia wist even niet wat ze moest zeggen. Wilde ze deze mogelijkheid wel? Ze stond op en keek naar de professor. “Zou je de coördinaten op de armband kunnen instellen? Ik wil niet dat hij mij zo voor het laatst ziet.”
Barabas stemde toe en niet veel later was Sidonia weer op weg naar haar huis. Ze was nog niet honderd procent zeker of ze dit wel wilde. Het enige wat ze zeker wist was dat ze er goed over na moest denken.
Eenmaal thuis merkte ze dat de kinderen weg waren. Ze hadden een briefje voor haar achtergelaten met de mededeling dat ze naar Lambik en Jerom waren gegaan. Daaronder stond er nog iets in Suske’s handschrift geschreven. “Deze brief viel uit de platenhoes. Ik denk dat het voor jou is bedoeld.”
Sidonia opende de oude brief. Meteen herkende ze het licht krullende handschrift van Antonio.
“Lieve Sidonie, het spijt me dat het zo moest lopen. Het spijt me dat ik je moest achterlaten, op de dag die wij samen zouden vieren. Ik kan je niet vertellen waarom, maar dit is het beste voor ons allebei. Vergeef het me alsjeblieft. Altijd jouw ‘amore’, Antonio DePalma.”
Sidonia slikte haar tranen weg en ze keek naar de armband op de koffietafel. Op dat moment wist ze wat ze moest doen. Ze stond op en liep naar boven, om niet veel later terug in de woonkamer te verschijnen in de trouwjurk waarin ze in een vorig leven met Antonio zou trouwen.
Ze pakte de armband op en drukte de knop in. Na een flits en een korte reis kwam ze aan op de gang van een ziekenhuis. Het was er stil, de meeste mensen lagen te slapen en het zag er naar uit dat het stil zou blijven.
Barabas had Sidonia verteld in welke kamer Antonio zou liggen. Het was de laatste kamer waar nog licht brandde en Sidonia liep er naar toe. Voorzichtig liep ze naar binnen. Ze kon het nog steeds niet geloven, na al die jaren zou ze weer met de liefde van haar leven spreken.
Antonio keek op van zijn boek en zijn ogen werden groot wanneer hij Sidonia zag staan. “Sidonie? Ben jij het echt?”
Sidonia knikte en liep naar zijn bed toe. “Hoewel ik nauwelijks meer Sidonie wordt genoemd. Ik heb mijn naam laten veranderen in Sidonia enkele jaren geleden.”
Antonio glimlachte en keek haar aan, terwijl ze op het rand van het bed ging zitten. “Het klinkt poëtischer dan Sidonie, dat kan ik niet ontkennen. Maar je zal altijd mijn Siggy blijven.”
Het bleef even stil tussen de twee. Sidonia had geen idee wat ze moest zeggen of waar ze moest beginnen. Antonio nam echter weer het woord.
“Dit is dus de jurk die ik nooit in levende lijve heb kunnen zien op onze grote dag. Je zag er prachtig uit, Sidonie. Je ziet er nog steeds prachtig uit.”
Antonio pakte een oude sigarendoos van het nachtkastje wat naast zijn bed stond. “Ik had de foto’s ooit opgevraagd bij de fotograaf. Die ene foto die de roddelpers gebruikte was mooi, maar ik was zo benieuwd naar de andere foto’s van jou.” Hij opende de sigarendoos en een aantal foto’s kwamen uit het kistje. Het waren allemaal foto’s van Sidonia in haar trouwjurk. “Dit is mijn favoriet.”
Sidonia pakte de foto van Antonio over. In de foto zat Sidonia op een vensterbank, dromend voor zich uit te staren. “Het is een lange tijd dat ik deze foto’s heb bekeken.” gaf ze na een tijdje toe.
“En dat komt door mij.” zuchtte Antonio. “Het spijt me, Sidonie. Ik heb een stomme fout begaan. Die ring…”
“Komt bij jouw ‘famiglia’ vandaan. Ik ben ze tegen gekomen. Ze hebben hun ring weer terug.”
Antonio schudde zijn hoofd. “Ik wilde niets te maken hebben met het familiebedrijf en ik ben weggegaan. De ring was aan mij beloofd als oudste zoon en ik heb deze dus mee genomen. Na dat gedoe met de roddelpers zijn ze achter mij aangekomen. Van een oude vriend kreeg ik op onze trouwdag te horen wat ze met ons van plan waren. Vanwege een oude familietraditie hadden ze verwacht dat ik de ring zou hebben. Terwijl zij buiten bij de kerk op mij aan het wachten waren, had ik de mogelijkheid om er vandoor te gaan en een briefje bij je achter te laten.”
Sidonia haalde het briefje tevoorschijn. “Ik heb het gevonden.” fluisterde Sidonia. “Dat was het moment dat ik je weer wilde zien. En aan je te laten weten dat ik het je vergeef.”
Antonio keek haar met grote, dankbare ogen aan. “Dat waardeer ik, Sidonie. Ik wilde dat ik jou eerder kon opzoeken, maar ik was bang dat ze jou iets zouden aandoen. En dat wilde ik niet op mijn geweten hebben.”
Sidonia plaatste haar hand op die van Antonio. “We hebben elkaar eerder weer gezien.” zei ze met een glimlach. “Enkele jaren geleden waren wij beiden in Zwitserland en hadden we elkaar aangestoten bij een fontein in een klein dorpje.”
Toen Sidonia de beelden op de tijdmachine had gezien, kreeg ze een flash back van iets wat jaren eerder gebeurde. Ze waren op vakantie in Zwitserland en in één van de bergdropjes had Sidonia even willen rusten op de rand van een fontein. Nog voor ze kon zitten, had iemand haar per ongeluk aangestoten. Er werden snel excuses uitgedeeld, maar nog voor Sidonia kon zien wie tegen haar was opgelopen, was hij alweer weggeweest. In een flits had ze nog gedacht dat het Antonio was. Na het zien van de beelden wist ze dat ze toen gelijk had gehad.
Antonio leek even na te denken en meende het voorval inderdaad zich te herinneren. “Er staat me inderdaad nog iets van bij. Was jij daar toen niet met twee kinderen en een echtgenoot?”
“Het was echter een goede vriend van mij en de kinderen staan alleen onder mijn voogdij. Het meisje is de dochter van mijn zus.”
Antonio keek haar verbaasd aan, maar had al snel door waar Sidonia het over had. “Het spijt me om het te horen. Ze was een goede vrouw.”
Sidonia knikte alleen en keek Antonio aan. “Hoe is het met jou verder gegaan?”
“Ik heb mijn hele leven rond gezworven. Eigenlijk altijd op de vlucht geweest voor ‘mia famiglia’. Had zo mijn relaties, maar ik verlangde iedere avond weer naar jou.”
Antonio boog naar haar toe en plaatste zijn hand op haar wang. “Mijn liefste Siggy, ik heb nooit van een andere vrouw kunnen houden als dat ik van jou heb gehouden. Als ik de tijd kon terug draaien, dan had ik dat gedaan. Dan had ik zelf een ring gekocht en hadden we rustig kunnen trouwen. Jij zou een prachtige carrière hebben en misschien dat we dan nog enkele kinderen hadden gehad. Maar helaas, nu zie ik je weer als het bijna te laat is…”
“Antonio…”
Antonio schudde zijn hoofd. “Ik heb er vrede mee, Sidonie. Ik hoopte jou alleen nog één keer te zien en dat is nu gebeurd.” Hij pakte iets uit één van de laatjes van zijn nachtkastje. “Dit heb ik al die jaren nog bewaard.”
Het doosje werd geopend en Sidonia’s ogen werden groot. Ze voelde de tranen opkomen. Het waren de trouwringen die ze samen voor hun huwelijk hadden gekocht. “Ik had altijd gedacht dat je ze had verkocht.” fluisterde Sidonia en ze pakte de ring die voor haar was bedoeld. Binnen in de ring stonden hun initialen gegrafeerd en het datum waarop ze zouden trouwen. Ze plaatste de ring om haar vinger. Het paste nog steeds na al die jaren.
“Ik wil dat je die ring goed bewaart, Sidonie. Die van mij mag dan niet meer passen, maar ik zal het altijd bij mij houden. Net als dat ik jou ook al die jaren heb meegedragen in mijn hart.”
Sidonia slikte even. Ze hoopte dat het moment nooit zou eindigen, maar ze zag de vermoeidheid bij Antonio toeslaan. “Ik zal de ring de rest van mijn leven koesteren, Antonio. Evenals ik jou altijd nog zal liefhebben.”
Sidonia stond op en gaf Antonio nog een laatste kus. “Slaap wel, mi amore.”
Antonio gaf haar een grote glimlach en kuste de hand waar Sidonia haar trouwring had omgedaan. “Slaap wel, mia cara. Hopelijk vind je een man die jou waard is. Weet dat je altijd in mijn gedachten zult zijn.”
Sidonia knikte en liep de kamer weer uit. Ze gaf haarzelf niet de tijd om na te denken over alles wat er in die kamer was gebeurd en gaf de armband de opdracht om haar naar huis te flitsen.
Ze wilde zo snel mogelijk uit dat ziekenhuis vandaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten