Behind the scenes - 346

Duizend maal excuses. Het weekend was drukker dan verwacht en sneller voorbij dan ik er erg in had. Iets later dan normaal, ik hoop 347 zo snel mogelijk te kunnen doen, maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. 

---

Suske en Wiske Fanfiction

Behind the scenes

346: Chronos & Chaos

De avond was eindelijk gevallen. Het vreselijke avontuur was voorbij en Sidonia kon eindelijk weer rustig ademhalen. Haar kinderen waren weer zo goed als heel bij haar terug. Samen met de kinderen was ze weer thuis gekomen en waren de kinderen vroeg naar bed gegaan.

"Ik meen het, tante..." klonk met een diepe zucht uit de slaapkamer van Wiske. "Ik kan heus alleen slapen vanavond."

Sidonia zat aan het rand van Wiske's bed en keek haar nichtje bezorgd aan. Ze had haar bijna verloren. Zowel Suske als Wiske. Als Barabas ook maar één tel te laat was... "Ik wil gewoon zeker zijn dat alles goed komt, Louisa. Ik was niet van plan om jou te verliezen."

Wiske gaf haar een kleine glimlach. "Maak je nu maar geen zorgen, tante. Alles is al goed. Soms heb ik alleen last van bepaalde plekken."

Sidonia keek nog één keer naar haar nicht en stond met een zucht op. "Goed dan. Maar als er iets is, dan wil ik het meteen horen."

Ze gaf Wiske een kus op haar voorhoofd en deed de slaapkamerdeur achter haar dicht. Suske was al eerder in slaap gevallen. Beide kinderen hadden het avontuur ternauwernood overleefd en waren vermoeid van alles wat er gebeurd was.

Sidonia liep naar haar keuken en schonk een kop koffie voor zichzelf in. Ze keek even naar buiten en besloot om buiten haar kop koffie te drinken. Ze was toe aan wat frisse lucht en een prachtige uitzicht. Het was een heldere nacht en langzaam kwamen de sterren tevoorschijn.

Nadat ze haar koffie op het tafeltje had gezet, ging Sidonia op de tuinstoel zitten in haar achtertuin. Haar gedachtes gingen alle kanten op. Het eerste wat in haar op kwam, was het feit dat ze nooit klaar zou zijn om Suske en Wiske te verliezen. Beide kinderen waren haar dierbaar en ze zou niet weten wat ze zonder de kinderen zou moeten.

Sidonia nam een slok van haar koffie en keek naar de lucht. Van Rosse John had ze geleerd hoe ze met de sterren moest navigeren en in deze moderne tijd overbodig, maar de sterren gaven haar altijd wel iets rustgevend.

Haar vader vertelde vroeger het verhaal dat iedere ster een ziel was van iemand die zeer dierbaar was. En nu waren er drie sterren die haar altijd de rust en zekerheid gaf die Sidonia als volwassen vrouw soms nodig had.

Sidonia's moeder was op jonge leeftijd overleden. Een foute diagnose, een gemiste signaal of de koppigheid van moeder; een van de drie of alle drie de redenen zorgde ervoor dat ze er niet meer was. Moeder was een tijdje ziek voordat ze eindelijk toegaf om naar het ziekenhuis te gaan. Uiteindelijk was het te laat, de doktoren konden niets meer voor haar doen.

Het duurde niet lang voordat de zus van Sidonia kinderen kreeg. Sidonia had altijd al gevonden dat ze te jong was, maar het mocht de pret niet drukken. Ze was altijd dol geweest op haar neefje en nichtje, maar op dat moment wilde ze zelf nog niet aan kinderen denken.

Het was eerst Wiske's vader die zijn leven verloor. Hij was aan het werk toen het fout ging. Hoe het precies fout was gegaan, zijn ze nooit achter gekomen. Niet dat het wat zou veranderen aan het feit dat hij er niet meer was, dus uiteindelijk is Sidonia gestopt met het zoeken naar een oorzaak.

Vanaf dat moment werd Sidonia in het testament als vervangende voogd aangewezen. Het laatste wat haar zus wilde, was dat haar kinderen naar een onbekende plek gingen en Sidonia had toegestemd. Ze kon dit ook moeilijk weigeren.

Enkele jaren later gebeurde het. Terwijl Sidonia op de kinderen paste, want haar zus moest nog iets belangrijks regelen, ging het fout. Ze verloor het macht over haar stuur en raakte in een verschrikkelijke slip. Eentje met een dodelijke afloop...

Sidonia slikte en veegde haar tranen weg. Ze was blij dat alles geregeld was, zodat ze daar niet meer naar om hoefde te kijken, maar ze had zo graag Rikki en Wiske nog jaren samen met hun ouders gewenst.

Plots ging haar mobiel af. Verbaasd wie haar op dat tijdstip nog zou bellen, nam ze op. "Sidonia hier..."

"Hallo, tante. Hoe gaat het met je?" klonk er vanaf de andere kant en op het scherm verscheen het gezicht van een jongeman met bruin haar. "We hebben al een tijdje niet meer gesproken."

Sidonia knikte. Het was een tijd geleden dat ze Rikki had gebeld. "Hier gaat alles goed, jongen. Hoe gaat het daar in Chocowakije?"

"Nog steeds hetzelfde, tante. Het gaat voor nu nog steeds goed, maar ik blijf hier nog even om alles in de gaten te houden." Rikki stopte even en keek zijn tante aan. "Weet je zeker dat alles goed gaat?"

"Heel zeker, Rikki. Ik hoop je snel weer te zien." zei Sidonia met een glimlach en nadat ze elkaar gedag hadden gezegd, plaatste Sidonia haar mobiel op het tafeltje naast haar.

Ze keek naar de sterren en slikte even. Een traan rolde al snel weer over haar wang. "Je zou trots op je kinderen zijn geweest, zus."

Ditmaal ben ik flink over mijn eigen regels gestapt. Ik wilde niets doen wat kon impliceren wat er in het verleden gebeurd was met Wiske's ouders of Sidonia's moeder, maar het voelde eigenlijk perfect om dit hier te doen. Hoe het bijna verliezen van haar kinderen er voor zorgt dat ze terug blikt op het verliezen van haar moeder en haar zus.