Behind the scenes - 348 . 2

Nee, ik kon het niet laten. Eventjes ietsjes meer dan normaal. Eventjes los van mijn regels en plezier met hetgeen wat eigenlijk niet mag. 

Hetzelfde verhaal, maar dan door de ogen van Lambik. Misschien dat ik er nog eentje verder ga later. De geliefdenvervloeking sprak me wel heel erg aan.

Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes

348: De Wrede Wensput

Goed, toegegeven, hij ging alle rijkdommen wel missen. En zijn haar die hij al dertig jaar al had moeten missen. Maar dit was beter dan twee van zijn beste vrienden kwijt zijn. Sidonia had haar huis en spullen weer en Lambik had zijn oude huis weer terug. 

Nu had hij samen met al zijn vrienden zijn verjaardag gevierd en was Lambik blij dat iedereen weer terug was. Sidonia stond erop dat zij de laatste dingen zou afwassen voor ze weer naar haar eigen huis zou gaan. Iets met jarig zijn en als bedankje. 

Lambik liep naar de keuken en bleef in de deuropening staan. Sidonia en Wiske waren bezig met de laatste vaat en hoorde een interessante vraag van Wiske. "Tante, waarom denk je dat Lambik geen vrouw voor zichzelf heeft gewenst?" 

"Als inderdaad alles van mij af werd gepakt, dan kan hij blijven wensen wat hij wilt. Er gaat niets gebeuren." was het antwoord en Lambik glimlachte. Hij vergat iedere keer dat hij Sidonia niet moest onderschatten als het om raadsels ging. 

Wiske gaf haar de grootste glimlach die ze maar kon. "Stel dat hij nooit op het idee was gekomen om een vrouw te wensen? Misschien omdat er al iemand anders is waar hij van houdt?"

Lambik's ogen werden groot. Hij had nooit aan gedacht om een vrouw te wensen...

"Wiske..." 

"Tante, waarom niet? De vloek die op de wensput gebruikt werd, heette de geliefdenvloek. En jij was de eerste die door de vloek geraakt werd wanneer Lambik begon te wensen. Niet Jerom, maar jij." 

Lambik spitste zijn oren. Sidonia zou hier toch niet in geloven? Zij was een zeer goede vriendin, dat was waarschijnlijk de reden waarom Sidonia al eerst werd getroffen. "Dat hoeft nog niets te zeggen, Wiske. Het gevoel is niet wederzijds, dat weet je toch Louisa?"

Lambik slikte even. Iedere keer als hij Sidonia dat hoorde zeggen, deed het pijn. En waarom wist hij niet. Hij besloot Sidonia maar uit haar nederige positie te redden. "Ik dacht dat jij je tante ging helpen. En niet haar afleiden met praatjes."

"Ik heb haar ook geholpen."  zei Wiske met een grote glimlach en ze keek naar haar tante. "Vergeet het hem niet te vragen, tante." 

Wiske liep langs Lambik heen en gaf hem een knipoog. "Wat bedoelt ze?" vroeg Lambik verbaasd wanneer hij naar Sidonia liep. "Wat moet je mij vragen?" Natuurlijk snapte hij wel waar het over ging, maar hij was benieuwd of Sidonia het ook echt aan hem ging vragen. 

Een zucht klonk en Sidonia keek hem aan. "Niets bijzonders, Lambik. Soms bedenkt ze dingen die er niet zijn."

Lambik pakte de laatste spullen die op de aanrecht stonden en plaatste het weg. "En toch had ze wel gelijk de afgelopen dagen. Door die wensput ging jij achteruit. En ik was zo blij met mijn haar dat ik haar niet wilde geloven." 

Ze haalde een hand door haar haren. "Dat is toch weer goed gekomen. Evenals de rest." 

Lambik dacht even na. "Wat als jij een wens had kunnen doen? Wat voor een wens dan ook, zonder gevolgen? Wat zou je dan wensen, Sidonie?" Hij was benieuwd wat Sidonia zou wensen als ze de mogelijkheid zou krijgen. 

"Als ik echt een wens zou mogen doen, dan zou ik onbezorgdheid voor mij en de kinderen wensen. Geen zorgen om geld of andere dingen." zei Sidonia resoluut. 

"Geen man die graag met je zou willen zijn?" vroeg Lambik verbaasd. "Ik dacht dat die wens wel hoog op je lijstje zou staan." Al dan niet op de eerste plaats. 

"De kinderen zijn me meer dierbaar dan een man aan mijn zijde. En hoe zit het dan met jou, mijnheer Lambik? Waarom heb jij niet voor een leuke vrouw gewenst?" 

Lambik ontweek haar blik en een stilte volgde. Hij had gehoopt dat Sidonia niets zou vragen hierover. "Omdat ik daar niet bij stil had gestaan. Ik was eigenlijk meer overdonderd van het geld dat de liefde op de achtergrond verdween." Lambik keek haar weer aan. Hij wist niet of dit voldoende zou zijn om hier het nooit meer over te hebben. "Het...Ik... Laat maar. Ik ben gewoon blij dat alles goed met je is."

Hij wist het niet meer. Zijn hart schreeuwde dat hij iets moest zeggen, zijn brein werkte tegen. Want diep in zijn hart wist Lambik ook wel dat er meer was dan alleen vriendschap, maar zijn brein wilde niet hebben dat hij ook maar iets zou zeggen. 

Er was een middenweg. Lambik gaf haar een snelle kus en liep weer de keuken uit. Het voelde als een soort excuus voor alles wat hij haar had aangedaan. Zolang ze maar niet te veel hierover zou gaan denken.