Behind the scenes - 352

Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes

352: Team Krimson

Sidonia zette haar auto op het parkeerterrein van het tehuis waar haar vader verbleef. Die middag kreeg ze een verontrustende telefoontje van het verzorgend personeel. Haar vader was al een tijdje anders dan normaal. Hij leek meer prikkelbaar te zijn en leek weinig trek te hebben in zijn maaltijden. 

Dus ze had Martin op de hoogte gebracht en was in de auto gesprongen om naar haar vader toe te gaan. Want hoe knorrig haar vader dan ook kon zijn, dit klonk niet als hem. Er moest iets anders aan de hand zijn, iets waar zij geen weet van had. 

Sidonia liep het tehuis binnen. Ze had er een goed gevoel over toen haar vader moest verhuizen van het kasteel van Annemarie naar zijn nieuwe verblijf. En Sidonia dacht ook echt dat haar vader op zijn plek zou zitten. Maar blijkbaar was dit toch anders. 

"Ah, mejuffrouw Stiefrijke, wij zijn blij dat u zo snel kon komen." klonk het zodra Sidonia de hal binnenstapte. Ze herkende de hoofdzuster die ze wel vaker had gesproken wanneer ze bij haar vader op bezoek was. 

"Jullie klonken zo bezorgd over de telefoon, ik ben meteen deze kant op gekomen vanaf mijn werk." zei Sidonia terwijl ze met de verpleging naar de kamer van haar vader liep. "Het klonk allemaal zo ernstig ook."

De vrouw knikte. "We hebben uw vader op lastige dagen meegemaakt, maar dan mopperde hij maar een beetje. Nu lijkt het wel alsof niets goed gedaan kan worden en zijn eten laat hij voornamelijk ook staan." Ze keek Sidonia aan. "Wij hebben dit nooit eerder meegemaakt en wij hebben ook geen idee wat dit kan zijn. Zo plotseling van humeur wisselen en er ook in blijven is iets wat bij ons nooit eerder is gezien."

Ze stonden stil voor een van de kamers. "Ik zal met mijn vader spreken, misschien dat er iets is gebeurd of dat er iets lichamelijk aan de hand is. Al zou ik niet weten wat. Hij is altijd vol lof over het tehuis geweest."

Sidonia opende de deur en hoorde achter haar nog: "Ik spreek u wel wanneer u wilt vertrekken. Er moet een plan worden gemaakt." voor ze de deur weer dicht deed. 

In de kamer zat de Snor voor het raam in zijn stoel. Hij zag er uit zoals altijd. Het duurde altijd even voordat hij haar groette en hij was voornamelijk gehecht aan zijn rust. 

"Goedemiddag, vader." zei Sidonia met een kleine glimlach. "Het is alweer een tijdje geleden dat ik langs was geweest en ik wilde ook wel weten hoe het met u ging."

"Je bent hier alleen omdat ze zich zorgen maken. Als zij niet hadden gebeld, was je niet gekomen."

De Snor keek nog steeds uit het raam. En hoe vervelend Sidonia het ook vond, haar vader had ergens wel gelijk. Ze was al een tijdje niet meer langs geweest en ze vond het zelf ook vervelend. De laatste tijd was ze veel aan het werk geweest en tussendoor waren er nog de avonturen die ze beleefd had. Haar vader was op de achtergrond verdwenen in die tussentijd. 

"Het spijt me vader. Ik ben inderdaad de laatste tijd druk geweest, maar u had altijd mogen bellen. De tijd is omgevlogen de afgelopen weken." zuchtte Sidonia terwijl ze op de stoel ging zitten die naast haar vader stond. "Maar nu ik er toch bent, is er iets aan de hand?"

De Snor keek haar aan. "Wat zou er moeten zijn, Sidonie? Dat mijn enige dochter niet meer op bezoek komt? Dat ik mijn kleinkinderen bijna niet meer zie? Dat het eten mij niet meer smaakt?" De Snor keek weer uit het raam. "Of dat ik hetzelfde uitzicht een beetje zat wordt?"

Dit was allemaal nieuw voor Sidonia. Zo had ze haar vader nooit eerder meegemaakt. Hij wilde nog wel eens klagen dat zij niet zo vaak op bezoek kwam, maar de kinderen kwamen nog wel regelmatig langs. En het uitzicht was dan voornamelijk bos, er viel genoeg te zien op een dag. Enkele maanden eerder had haar vader er nog over dat er zo veel dieren voorbij kwamen op een dag. 

"Is er dan iets wat ik voor u kan doen? Ik wil best vaker komen, maar de kinderen moeten gewoon naar school. Aan het uitzicht kan ik weinig veranderen ben ik bang." Ze keek even naar buiten, waar de dieren druk bezig waren met de voorbereidingen van de winter. 

"Laat maar, Sidonie. Laat mij maar wegkwijnen in dit gebouw." De Snor wuifde haar weg. "En zeg tegen dat mens dat ze geen eten hoeft te brengen voor vanavond."

Verbaasd keek Sidonia naar haar vader. Zo had ze hem nooit horen praten. Hoe slecht het personeel dan ook mocht zijn, hij was altijd nog vriendelijk over en tegenover ze. "Goed, ik zal kijken wat ik voor u kan regelen. Ik zal morgen weer langskomen."

Ze stond op van haar stoel en liep naar de deur. Wat er dan ook met hem aan de hand was, het was niet goed. Er moest iets gebeuren en snel ook.