Behind the scenes, 304

Sorry!!! Door de drukte van het Sinterklaasweekend en alles wat erna bij kwam kijken heb ik geen tijd gehad om het nieuwste verhaal online te zetten. Dus bij dezen, een paar dagen te laat. De volgende komt wel weer op tijd, beloofd!
xxx Eszie




Suske & Wiske
Album 304; Jokkende Joker

"Bedankt voor de goede zorgen, dokter."

Nadat ze door Suske en de Wiske-pop naar de dokter was gebracht, had de dokter haar op de been geholpen. Dat was niet al te moeilijk, aangezien dit niet de eerste keer was dat Sidonia een zenuwtoeval

had.

De dokter schudde Sidonia's hand. "Geen probleem, Sidonia. Maar je zult toch een keer naar je zenuwen moeten laten kijken. Het is niet goed dat je continue een toeval blijft krijgen. Al moet ik zeggen dat het

steeds minder wordt."

Sidonia gaf de dokter een kleine glimlach. "Ik denk dat ik er steeds meer aan gewend raak aan het feit dat ze wat uithalen. Zeker als het om de fratsen van Wiske gaat."

Sidonia zei de dokter gedag en ging weer naar huis. Ze had geen idee hoe lang haar toeval dit keer had geduurd. Al had ze wel het idee dat het dit keer niet al te lang had geduurd. Ze had ergere toevallen gehad

in het verleden die zelfs dagen duurde.

Eenmaal thuis bekeek ze meteen de datum en de tijd. Ze was niet langer dan een dag knock-out geweest. Toch fijn om te weten dat de toeval dit keer mee viel. Ze was langer out geweest en een dag is dan vrij

weinig.

Sidonia ging op de bank zitten en dacht na. Het enige wat ze wist, was dat Wiske nu een pop was geworden. Hoe was nog de grootste vraag. En aangezien haar auto er vandoor was, kon ze er wel van uit gaan dat Suske met Wiske op zoek was naar de oplossing.

Het was jammer dat haar vrienden nu op expeditie in de rimboe waren, anders had ze de hulp van de mannen kunnen inroepen.

"Oké, Sidonia, wat weet je?" zei ze tegen zichzelf. Iedere keer als Suske en Wiske alleen op pad waren, was dit het eerste wat ze zich afvroeg.

"Ik weet dat Wiske Schanulleke is kwijtgeraakt tijdens of na de voorstelling. De nacht erna is Wiske naar het poppentheater was teruggegaan om te kijken of haar popje daar nog was."

Dat was eigenlijk wat Sidonia wist. Meer informatie had ze gewoon niet.

Om wat beter te kunnen nadenken, zette Sidonia een kop koffie. Het was immers al koffietijd en zeker na een toeval was een kop koffie altijd fijn om mee bij te komen.

Nadat ze een kop koffie voor zichzelf had gemaakt, ging ze weer op de bank zitten. Waarschijnlijk had de poppentheater iets met dit avontuur te maken.

"Maar waarom zou iemand een lief kind als Wiske willen veranderen in een pop?" vroeg ze zichzelf af.

Misschien had de eigenaar wel geld nodig. En als de poppen zelf konden spelen, hoefde degene geen geld uit te geven aan poppenspelers.

En hoe kreeg degene het voor elkaar om een mens in een pop te veranderen? Sidonia had al het een en ander meegemaakt in haar avonturen, maar dat haar Wiske was veranderd in een pop, was misschien wel het meest bizarre wat ze tot nu toe had meegemaakt.

Ze pakte haar mobiel in de hoop dat Suske en Wiske haar intussen een bericht hadden gestuurd om te laten weten hoe of wat er nu aan de hand was. Maar helaas. Haar scherm liet alleen een bericht van Lambik

zien. Hij schreef dat het niet lang zou duren voordat de expeditie afgerond zou zijn. Dus mochten Suske en Wiske tegen die tijd nog verdwenen zijn, kon ze altijd nog Lambik en Jerom om hulp vragen.

Ze stond weer op van de bank en begon te ijsberen. Zolang ze weinig wist, kon Sidonia ook weinig doen. Suske en Wiske konden gewoon overal zijn. De kans was groot dat ze niet al te ver weg waren. Ze konden niet in het buitenland zijn. Toch?

Met een diepe zucht zat Sidonia weer op de bank. Misschien moest ze gewoon wachten tot Suske en Wiske terug zouden komen van hun avontuur. Tenzij Lambik en Jerom eerder terug waren.

Na een paar uur ging de deurbel. Sidonia zat midden in een boek die ze al een tijdje probeerde uit te lezen. Diep in haar hart hoopte ze dat Suske en Wiske buiten stonden te wachten.

Toen ze zag wie er buiten stonden, deed ze met een opgelucht hart open. "Wat ben ik blij om jullie weer te zien."

Suske en Wiske gaven Sidonia een knuffel.

"Wij zijn ook blij om jou weer te zien, tante."

En terwijl Suske en Wiske haar hun avontuur vertelde, kon Sidonia maar aan een ding denken; ze was blij dat de kinderen weer heelhuids terug waren.