A mother’s child
Hoofdstuk 8
Op het moment dat Sidonia de voordeur achter zich dicht had gedaan, was Jacqueline uit bed gekomen. Ze was wakker geworden van de telefoon en nog voor ze maar een been uit bed kon zetten, was Sidonia de deur al uit gegaan.
Het duurde niet lang voor ze aangekleed was en naar de woonkamer liep.
De dag ervoor was een bijzondere dag geweest. Terwijl Sidonia bezig was met de boodschappen, had Jacqueline gezien dat Sidonia eigenlijk naar haar vader zou gaan die dag. Sinds het moment dat ze wel naar haar dochter moest voor hulp, stond ze in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ze haar ex-echtgenoot weer zien, aan de andere kant was ze ook bang hoe hij zou reageren. Ze waren immers beiden de jongsten niet meer en zijn hart zou het misschien kunnen begeven.
Maar ze wilde ook haar excuses aanbieden voor het te laat zou zijn. Dit was allemaal niet gebeurd als ze voor haar gezin had gekozen.
Jacqueline pakte een kom, ontbijtgranen en wat fruit. Ze was nooit iemand geweest die in de ochtend een stevig ontbijt kon nuttigen. Ze ging aan de eettafel zitten en sloeg de krant open. Niet dat het nieuws haar nu zo kon opbeuren, het leek wel alsof het nieuws alleen maar slechter werd de afgelopen jaren.
Maar al snel gingen haar gedachten naar de dag ervoor. Ze had Jacques’ adres gevonden en ze had besloten om hem op te zoeken. Ze snapte de verbazing op het moment dat hij de deur open deed; hij verwachtte immers hun dochter die dag.
Nog voor Jacqueline iets kon zeggen, had hij de deur open gedaan en binnen gelaten. Het was altijd een goede man geweest en ze had hem als vuil behandeld.
Dus het eerste wat ze deed was haar excuses aanbieden. Hij had haar gedrag al die jaren eerder niet verdiend en ze verdiende eigenlijk ook niet zijn vergiffenis.
Ze hadden die middag gepraat. Over hun dochters, over de avonturen die ze beiden hadden beleefd en wat nu de toekomst inhield. Jacqueline had al aangegeven dat ze geen verwachtingen had en dat ze zo snel mogelijk weer uit hun levens zou verdwijnen. Jacques had haar tegengehouden. Ook al was het soms moeilijk, hij kon haar niet vergeten. En hij wilde het contact weer opbouwen.
Jacqueline zuchtte. Al die jaren eerder dacht ze dat ze er goed aan deed om haar gezin vaarwel te zeggen. Ze had altijd het gevoel gehad dat ze niet kon groeien door haar gezin. Maar als ze weer eens aan de andere kant van de wereld zat, in haar eentje in een hotelkamer, was er eigenlijk niemand die ze even kon bellen. Jaren had ze gespeeld met de gedachte om weer terug te gaan naar haar gezin, maar de gedachte van een dichte deur zorgde er altijd voor dat Jacqueline nooit de stap zette.
Tot ze die grote fout maakte. Het was een fout die een nieuweling zou maken, niet een doorgewinterde zakenvrouw als zij. Ze had het geld van haar cliënten geïnvesteerd in de verkeerde zaken; in de bedrijven waar ze haar cliënten juist voor gewaarschuwd had.
Een klop op de voordeur deed haar opschrikken. Sidonia had tot dan toe nooit de voordeur op slot gedaan, dus wie er nu voor de deur stond, kon geen bekende zijn van Sidonia.
Jacqueline stond op van tafel, maar nog voor haar brein kon registreren wat er precies gebeurde, werd er een doek voor haar mond en neus gehouden. Maar dit ging niet zomaar, Jacqueline zou zich niet mee laten nemen zonder een gevecht te leveren.
Ze trapte hard met haar hielen op zijn voeten, net voorbij de middenvoetsbeentjes zoals haar zelfverdedigings instructeur had geleerd. De man schreeuwde het uit en liet haar weer los.
“Wat in hemelsnaam…”
Jacqueline draaide zich om. Ze herkende deze stem, het was een van haar cliënten en de enige die zoiets ook maar kon uitvoeren.
Maar hoe was degene nu erachter gekomen waar ze zat? Ze was zo voorzichtig geweest om geen sporen achter te laten.
De chloroform begon te werken en ze voelde zich steeds duizeliger worden. Er moest een manier zijn om Sidonie een hint te geven wie achter haar ontvoering zat.
Jacqueline probeerde na te denken, maar ze voelde zich steeds verder wegzakken. Ze zakte door haar benen en wist nog op het laatste moment zich vast te grijpen aan een knoop van het jasje van haar belager.
“De duivelse vrouw heeft mijn jasje geruineerd! Dan kan ze dat ook maar meteen terugbetalen. Zet het ook maar op de rekening!”
Dat was het laatste wat Jacqueline meekreeg voor ze wegzakte in het donker. Het spijt me, Sidonie. Ik heb dit nooit zo gewild.
