Goed, ik liep dus blijkbaar zover achter, dat ik nu ineens mijn verhaal opnieuw moest schrijven... Had ik eindelijk een einde, vergeet ik het online te zetten (gelukkig), komt er een nieuw verhaal uit en blijkt dat ik dus mijn einde opnieuw moet doen. Gelukkig waren enkele zinnen veranderen voldoende... Maar waarom loopt Het Geweven Geheim nu weer zo af??? Verder ben ik niet boos...
Net als alle andere personages, heeft Evanthe ook wel een plekje in mijn hart. Hoewel ik niet persé een collega heb die een partner van hetzelfde geslacht heeft - geen directe collega in ieder geval - of uit een ander land komt, wilde ik toch ook wel de diversiteit in het team groot hebben. De wereld is nu eenmaal niet zwart en wit, maar er zitten zoveel meer kleuren in. (Mocht je nog twijfelen, ja ik ben een aanhanger voor de LGBTQ+ community als 'gewone' Cis-hetero vrouw.)
Liefs,
Eszie
Christina is een trouwe vriendin en een fantastische vrouw als je haar beter leert kennen. Omdat ik haar vanaf het begin al zo'n karakter had gegeven, wilde ik toch ook haar achtergrond laten zien. Hoe komt het dat Christina voor een gedeelte toch een beetje gereserveerd blijft, ook al ken je haar nog zo goed?
Liefs,
Eszie
Samantha heb ik nog niet zo vaak voorbij laten komen. Ik heb haar altijd gezien als een pittige tante die alles op orde heeft. Misschien dat ik haar ook een klein beetje in de knel wilde laten komen om te laten zien dat ook de sterksten in de familie een steuntje in de rug nodig hebben.
Liefs,
Eszie
Ik denk dat ik Cerise als mijn alter ego zie, ergens. Ik heb niet echt een collega waarop ze gebaseerd is, hoewel ik genoeg (onbewuste) single vrouwelijke collega's heb. Maar geen een is echt Cerise. Maar ze staat me wel nauw aan het hart. Eentje met een hart van goud en misschien lijkt ze wel gewoon op mij.
Liefs,
Eszie
Ik wilde jullie meteen ook voorstellen aan de nieuwe aanwinst van het team. Hoe ziet hij de teamleden en iedereen op zijn eerste dag?
Toevallig hebben wij door een aantal wisselingen van banen ook weer nieuwe collega's en hoewel ik ze nog niet heb gezien, ben ik wel benieuwd of er dan nu ook een Sigurd tussen zit. In ieder geval is Sigurd voor een gedeelte gebaseerd op een collega van mij, die ik soms ook zie als mijn jonge broertje. Een schat, maar soms kan je hem wurgen.
Hoewel ik niet zo vaak over Henry heb geschreven, begon hij toch een klein beetje op een van mijn collega's te lijken. Het soms missen van social cues en de lange verhalen (die vaak een goed excuus waren om wat later met werk te beginnen)
Helaas is die collega nu met pensioen en ook al konden we hem soms schieten, het was er een met het hart op de juiste plaats. En zal ook zeker gemist worden.
Liefs
Eszie
“Wat ik nog niet had verteld, was dat we vanavond hier blijven logeren. Ik denk dat jij nog wat vragen hebt en dat iedereen elkaar beter wilt leren kennen. Morgen checken we in bij het hotel. Wil je me helpen de koffer naar de logeerkamer te brengen?”
Nog voordat Sidonia kon reageren, sprong Athena verrast van de bank op. “Zijn jullie samen op pad? Een romantische weekend? Waarom blijven jullie dan hier?”
Fé zuchtte diep en keek Athena aan. “Precies zoals ik het net had verteld, Athena, het zou leuk zijn als je eens luistert.”
Nerveus keek ze naar het herenhuis waar zij en haar verloofde nu voor stonden. Het was een prachtig oud gebouw en het zag er statig uit. Alsof het al jaren in de familie zat en dat daar ook geld speelde in die familie.
Sidonia en Fé waren in een van de rijkere buurten van Brussel en Sidonia voelde zich bloednerveus. Naast het feit dat ze samen een weekend op weg gingen, wilde Fé haar ook nog voorstellen aan een aantal mensen die belangrijk voor hem waren. Dat was alles wat hij haar had verteld en wilde vertellen. De rest van het verhaal zou pas komen als Sidonia de mensen had ontmoet.
Dus nu stonden ze voor een imposant gebouw, met een grote koffer tussen hen in. Voor de buitenwereld moest het eruit zien alsof ze op een romantisch weekend weg gingen. Hoewel dat weekend weg wel klopte, was dat romantische momenteel ver te zoeken.
Fé haalde een sleutel tevoorschijn en tot Sidonia’s verbazing openende hij de voordeur. Dit waren niet zomaar mensen die belangrijk voor hem waren, dit was meer dan dat. Dit moest bijna wel familie zijn. Maar Fé had aangegeven dat hij ieder contact met zijn familie had gebroken en wilde er liever verder niets meer over vertellen.
Nerveus plukte Fé aan zijn overhemd. Sidonia en hij hadden een aantal weken eerder besloten dat ze gingen trouwen en nu was het tijd om haar vader te ontmoeten. Sidonia had nog niet zo veel verteld over haar vader, dus hij had ook geen idee wat hij moest verwachten van deze man.
Hij had ervoor gezorgd dat hij er goed uitzag. In de ochtend was hij naar de kapper geweest om er voor te zorgen dat zijn haren goed zaten en hij hoopte dat hij er verder verzorgd uitzag.
Nu was het wachten tot de beste man de woonkamer in kwam. Fé had plaatsgenomen op de bank en hoopte dat hij een goede eerste indruk kon maken. Want hij had geen idee wat er zou gebeuren als deze man tegen hun huwelijk was.
“Maak je geen zorgen, Fé.” klonk er ineens en Sidonia verscheen in de woonkamer met een dienblad met koffie en koekjes. “Mijn vader is geen slechte man en hij zal waarschijnlijk blij zijn om te zien dat zijn dochter eindelijk gaat trouwen.”
Fé gaf haar een kleine glimlach. “Is het zo duidelijk dat ik er zenuwachtig voor ben?”
Sidonia grinnikte en ging naast hem zitten. “Je bent de hele middag al bezig met de pluisjes op jouw overhemd. Nog even en het zit vol met gaten omdat je de garen kapot hebt geplukt.”
Welkom bij de nieuwste reeks, die naast Behind the scenes gaat lopen. Ik heb bij het Behind the scenes verhaal van Schakende Schim al het een en ander laten doorschemeren. Nu is het tijd voor het complete verhaal.
“Waarom was je dan ook met Fé getrouwd?”
“Omdat jij niet met mij wilde trouwen.”
Ten eerste, het spijt me zeer. Het afgelopen half jaar was chaotisch. Tijdelijke nieuwe baan, vakantie, training en dan nog huishouden, gezin en quality time. Mijn hoofd zat vaak overvol en het voelde niet alsof ik aan schrijven toe kwam. Een gedeelte te wijten aan een writers-block, maar ook aan werk. Bij de tijdelijke baan kreeg ik meer uren, waardoor ik minder tijd had om mijn hoofd op een rijtje te krijgen en tijd te vinden om te schrijven.
Hoewel de tijdelijke baan geweldig was om te doen en het ook goed was om te zien of ik het misschien vaker zou willen doen, ben ik ook weer blij om op mijn oude stekkie te zitten. In het gehele bedrijf zijn collega's fantastisch en heerlijk om mee samen te werken, maar je eigen team voelt toch wel een stuk vertrouwder. It's good to be home.
Nog even een epiloog, ik kon het niet laten. Voorlopig geen vervolg, maar ik wil wel een vervolg schrijven. Het idee staat, en het vervolg zal anders zijn dan het eerste verhaal.
Maar goed, eerst dit:
A mother’s child
Epiloog
A mother’s child
Hoofdstuk 8
Op het moment dat Sidonia de voordeur achter zich dicht had gedaan, was Jacqueline uit bed gekomen. Ze was wakker geworden van de telefoon en nog voor ze maar een been uit bed kon zetten, was Sidonia de deur al uit gegaan.
Het duurde niet lang voor ze aangekleed was en naar de woonkamer liep.
De dag ervoor was een bijzondere dag geweest. Terwijl Sidonia bezig was met de boodschappen, had Jacqueline gezien dat Sidonia eigenlijk naar haar vader zou gaan die dag. Sinds het moment dat ze wel naar haar dochter moest voor hulp, stond ze in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ze haar ex-echtgenoot weer zien, aan de andere kant was ze ook bang hoe hij zou reageren. Ze waren immers beiden de jongsten niet meer en zijn hart zou het misschien kunnen begeven.
Maar ze wilde ook haar excuses aanbieden voor het te laat zou zijn. Dit was allemaal niet gebeurd als ze voor haar gezin had gekozen.
Jacqueline pakte een kom, ontbijtgranen en wat fruit. Ze was nooit iemand geweest die in de ochtend een stevig ontbijt kon nuttigen. Ze ging aan de eettafel zitten en sloeg de krant open. Niet dat het nieuws haar nu zo kon opbeuren, het leek wel alsof het nieuws alleen maar slechter werd de afgelopen jaren.
Maar al snel gingen haar gedachten naar de dag ervoor. Ze had Jacques’ adres gevonden en ze had besloten om hem op te zoeken. Ze snapte de verbazing op het moment dat hij de deur open deed; hij verwachtte immers hun dochter die dag.
Nog voor Jacqueline iets kon zeggen, had hij de deur open gedaan en binnen gelaten. Het was altijd een goede man geweest en ze had hem als vuil behandeld.
Dus het eerste wat ze deed was haar excuses aanbieden. Hij had haar gedrag al die jaren eerder niet verdiend en ze verdiende eigenlijk ook niet zijn vergiffenis.
Ze hadden die middag gepraat. Over hun dochters, over de avonturen die ze beiden hadden beleefd en wat nu de toekomst inhield. Jacqueline had al aangegeven dat ze geen verwachtingen had en dat ze zo snel mogelijk weer uit hun levens zou verdwijnen. Jacques had haar tegengehouden. Ook al was het soms moeilijk, hij kon haar niet vergeten. En hij wilde het contact weer opbouwen.
Jacqueline zuchtte. Al die jaren eerder dacht ze dat ze er goed aan deed om haar gezin vaarwel te zeggen. Ze had altijd het gevoel gehad dat ze niet kon groeien door haar gezin. Maar als ze weer eens aan de andere kant van de wereld zat, in haar eentje in een hotelkamer, was er eigenlijk niemand die ze even kon bellen. Jaren had ze gespeeld met de gedachte om weer terug te gaan naar haar gezin, maar de gedachte van een dichte deur zorgde er altijd voor dat Jacqueline nooit de stap zette.
Tot ze die grote fout maakte. Het was een fout die een nieuweling zou maken, niet een doorgewinterde zakenvrouw als zij. Ze had het geld van haar cliënten geïnvesteerd in de verkeerde zaken; in de bedrijven waar ze haar cliënten juist voor gewaarschuwd had.
Een klop op de voordeur deed haar opschrikken. Sidonia had tot dan toe nooit de voordeur op slot gedaan, dus wie er nu voor de deur stond, kon geen bekende zijn van Sidonia.
Jacqueline stond op van tafel, maar nog voor haar brein kon registreren wat er precies gebeurde, werd er een doek voor haar mond en neus gehouden. Maar dit ging niet zomaar, Jacqueline zou zich niet mee laten nemen zonder een gevecht te leveren.
Ze trapte hard met haar hielen op zijn voeten, net voorbij de middenvoetsbeentjes zoals haar zelfverdedigings instructeur had geleerd. De man schreeuwde het uit en liet haar weer los.
“Wat in hemelsnaam…”
Jacqueline draaide zich om. Ze herkende deze stem, het was een van haar cliënten en de enige die zoiets ook maar kon uitvoeren.
Maar hoe was degene nu erachter gekomen waar ze zat? Ze was zo voorzichtig geweest om geen sporen achter te laten.
De chloroform begon te werken en ze voelde zich steeds duizeliger worden. Er moest een manier zijn om Sidonie een hint te geven wie achter haar ontvoering zat.
Jacqueline probeerde na te denken, maar ze voelde zich steeds verder wegzakken. Ze zakte door haar benen en wist nog op het laatste moment zich vast te grijpen aan een knoop van het jasje van haar belager.
“De duivelse vrouw heeft mijn jasje geruineerd! Dan kan ze dat ook maar meteen terugbetalen. Zet het ook maar op de rekening!”
Dat was het laatste wat Jacqueline meekreeg voor ze wegzakte in het donker. Het spijt me, Sidonie. Ik heb dit nooit zo gewild.
