Het was een rustige dag op kantoor. De meeste redacteuren waren op pad voor een scoop of hadden een overleg met een aantal journalisten.
Zelf was Sidonia voornamelijk bezig geweest met het nakijken van verhalen, checken van Martins mails en het inplannen van vergaderingen van haar collega’s. Hoewel ze dan voornamelijk de assistente van Martin was, had ze wel toegang tot alle agenda’s van collega’s en het scheelde weer heen en weer bellen. Vaak was het ook maar een kleine moeite om te kijken of iemand beschikbaar was of niet.
Op dat moment was het rustig voor Sidonia en besloot ze maar om even pauze te nemen. “Ik ga even wat te drinken halen, Martin.” zei Sidonia terwijl ze van haar plek opstond. “Heb jij nog behoefte aan iets?”
“Mag ik al iets sterks drinken?” klonk er vanuit het kantoor en Martin verscheen in de deuropening. Die dag had hij de hele dag aan de telefoon gezeten om een aantal afspraken te kunnen bevestigen met de zuster kranten voor een belangrijke bijeenkomst, maar tot dan toe leek het er niet op dat de andere eindredacteurs veel zin hadden om of de telefoon te beantwoorden of deden ze moeilijk over de data die Martin voorstelde. “Hoe laat is het eigenlijk?”
Sidonia keek op haar horloge en gaf hem een kleine glimlach. “Het is net half drie geweest, Martin. Ik denk dat Marina het mij kwalijk gaat nemen als ik jou nu al whiskey laat drinken.”
Martin zuchtte diep en draaide zich weer om. “Dan zou ik graag een espresso van je willen, Sidonia. Ik ben bang dat ik zo weer in die telefoon moet duiken.”
Sidonia bevestigde Martins order en schudde haar hoofd. Hoewel zij de meeste dingen voor Martin regelde, inclusief de meeste bijeenkomsten, was deze bijeenkomst iets wat zij nu niet kon regelen. Dit moest hij zelf afspreken met de andere hoofdredacteuren en Sidonia zou waarschijnlijk later wel weer in actie moeten komen als de bijeenkomst bijna zou beginnen.
Ze liep naar het koffiezetapparaat en zette het aan. Haar gedachten gingen naar Wiske. Hoewel ze een fijne hobby had gevonden om zich in te verdiepen, was ook deze hobby er weer een geweest waarbij ze zichzelf in de problemen wist te werken.
Sidonia zuchtte diep. Dit was niet de eerste keer dat Wiske ervoor zorgde dat de kinderen in een avontuur waren verwikkeld. Sidonia was dol op haar nichtje, maar evenals Lambik, wist Wiske zich ook wel heel makkelijk in een avontuur te verwikkelen.
“Je weet dat er niet zoveel koffie in een espresso gaat, toch Sidonia?” klonk er ineens achter haar en Sidonia draaide zich verschrikt om. Achter haar stond een van de sportiefste redacteuren die ze op kantoor hadden. Eric stond met zijn koffiekopje achter haar, schijnbaar te wachten tot ze klaar was met de koffie van Martin.
“Sorry, Eric, ik liet mijn gedachten even gaan.” zuchtte Sidonia en ze pakte Martins kopje onder het apparaat vandaan. “Hoe gaat het met jullie?” Margaritha en Eric waren een van haar beste werkvrienden op de vloer. Sterker nog, ze was bij Margaritha toen ze de zwangerschapstest deed om te kijken of haar ‘burn-out’ misschien niet een zwangerschap kon zijn. Die week had Margaritha weer last van enkele zwangerschapskwalen, dus was ze nog niet op kantoor geweest en had Sidonia haar niet echt meer gesproken.
Eric gaf haar een trotse glimlach. “Met mij gaat het in ieder geval fantastisch. We zijn al ondertussen over de helft van de zwangerschap, dus nog even en je kijkt naar een trotse vader van een zoon…”
Sidonia keek verbaasd op. Ze wist niet dat Eric en Margaritha wilden weten wat ze zouden krijgen. “Een zo…”
Het leek alsof Eric zich betrapt voelde. “Oh, bagger. Dit was niet de bedoeling.” zei hij snel en hij keek om zich heen. “Je moet het niemand vertellen, Sidonia. Maar zelfs Mar weet niet dat we een zoon krijgen.”
Dit zorgde alleen maar voor meer verwarring bij Sidonia. “Hoe is het mogelijk dat jij wel weet wat het wordt en Mar niet? Dit…” Sidonia probeerde op een scenario te komen waarbij het mogelijk was dat de moeder van het kind nog niet wist of het een jongen of meisje zou zijn.
Eric pakte uit de binnenzak van zijn vest een foto en liet het aan Sidonia zien. “Ik weet niet of Mar dit al heeft laten zien aan jou, maar we hebben enkele weken geleden de twintig weken test gehad. Alles zag er goed uit en we hebben de foto’s mee gekregen van ons kind. Ik heb de foto laten zien aan een goede vriendin van mij die gynaecoloog is en die heeft per ongeluk laten vallen dat het een jongen zal zijn.”
Dat was een scenario dat Sidonia niet had bedacht. “Ik zal niets zeggen, ook niet tegen Mar.” beloofde ze.
“Waar zat jij trouwens aan te denken?” vroeg Eric voor Sidonia zich weer kon omdraaien. “Dit was een andere dromerige blik dan normaal.”
Fijn, blijkbaar kenden haar collega’s haar zo goed, dat ze nu ook haar verschillende ‘dromerige blikken’ herkenden. “Wiske had het schaken opgepakt, alleen was dat anders gelopen dan we ooit hadden kunnen bedenken.” zuchtte Sidonia en ze keek naar Eric. “Hoe goed ken jij het schaakwereldje?”
Eric haalde zijn schouders op. “Redelijk, mijn beste vriend is schaker op een hoog niveau. Wat wil je weten?”
“Ken jij de naam Mireille Le Blanc?”
Eric keek haar verbaasd aan. “Die ken ik zeker. Een fantastische schaakster die helaas te jong is overleden. Naar mijn mening hebben ze te snel bedacht dat het een natuurlijke dood moest zijn. Het schijnt dat ze nu nog rondspookt in het park. Maar waarom die interesse?”
Sidonia schudde even haar hoofd. “Wiske had haar naam genoemd en ik wilde weten wat er precies had gespeeld. Dank je, Eric.”
Ze zeiden elkaar gedag en Sidonia liep weer terug naar haar bureau. Ze keek het kantoor van Martin binnen en glimlachte even. Martin was druk in de weer met zijn telefoon en het zag er naar uit dat hij er voorlopig nog mee bezig zou zijn.
Ach, ze had het toch verder rustig, misschien kon ze hem wel helpen. Maar eerst genieten van de koffie…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten