Ten eerste, het spijt me zeer. Het afgelopen half jaar was chaotisch. Tijdelijke nieuwe baan, vakantie, training en dan nog huishouden, gezin en quality time. Mijn hoofd zat vaak overvol en het voelde niet alsof ik aan schrijven toe kwam. Een gedeelte te wijten aan een writers-block, maar ook aan werk. Bij de tijdelijke baan kreeg ik meer uren, waardoor ik minder tijd had om mijn hoofd op een rijtje te krijgen en tijd te vinden om te schrijven.
Hoewel de tijdelijke baan geweldig was om te doen en het ook goed was om te zien of ik het misschien vaker zou willen doen, ben ik ook weer blij om op mijn oude stekkie te zitten. In het gehele bedrijf zijn collega's fantastisch en heerlijk om mee samen te werken, maar je eigen team voelt toch wel een stuk vertrouwder. It's good to be home.
Het was al een paar dagen aan het stormen en Sidonia was blij dat ze in een stevige, eeuwenoude krantenfabriek werkte. Het pand bestond al meer dan een eeuw en de enige verbouwingen die er ooit waren geweest was het maken van het kantoor en het moderniseren van dat kantoor. Hierdoor had het kantoor grote, maar ook stevige ramen. En die hadden al een aantal jaren van stormen doorstaan.
“Zijn er nog mensen op pad, Sidonia?” klonk er ineens achter haar en Sidonia keek op. Achter haar stond Martin, die vrij bezorgd naar buiten keek. Sidonia volgde zijn blik en kon aan de vlaggen zien dat het toch een stuk harder was gaan waaien dan het die ochtend deed.
“Violet is momenteel in het gemeentemuseum voor een nieuwe tentoonstelling, maar die verwacht ik ieder moment weer op kantoor. Rosanne was op weg naar de universiteit en had mij net gebeld dat ze had besloten om haar werk mee te nemen. Henry zit wel veilig in de rechtbank. De rest werkt vandaag thuis of in het buitenland.” antwoordde Sidonia en ze keek naar haar agenda. Ricardo, Samantha, Christina en Evanthe zaten op dat moment op verschillende plekken in het buitenland. Eric en Margaritha werkten thuis, net als Cerise. De enige reden waarom Sidonia op kantoor was, was omdat Martin nog wat afspraken had staan en Sidonia zich toch een stukje veiliger voelde op kantoor dan thuis met dit vreselijke weer.
Het was echt geen weer om een hond doorheen te sturen.
Plots waaide de deur van het kantoor open. Dit gebeurde wel eens wanneer de buitendeur open stond en iemand tegelijkertijd de deur van het kantoor wilde openen.
Violet waaide nog net niet het kantoor binnen. “Dit is de laatste keer dat ik me door zo’n storm laat jagen.” zei Violet luid terwijl ze de deur probeerde dicht te doen. Toen het haar eindelijk lukte, draaide ze zich om naar Martin en Sidonia. Ze zag er inderdaad uit alsof ze door een storm was gekomen. Haar goed gekapte kapsel zat door de war, haar kleding was doorweekt en haar make-up was uitgelopen.
“Oh, Violet, wat zie je eruit.” zuchtte Sidonia en ze stond op om Violet te helpen met haar natte jas uit te trekken. “Heb je nog een extra set kleding hier liggen?”
Violet knikte en gaf Sidonia een kleine glimlach. “Als je dat een keer overkomt, zorg je er wel voor dat het je niet nog een keer gebeurt. De kleding ligt in mijn locker, net als mijn make-up en borstel.”
Iedereen had zijn eigen locker op kantoor. Sidonia had dan wel haar eigen werkplek en daardoor ook haar eigen kast om haar spullen in te bergen, maar de rest van het team had flexibele werkplekken en daarom had Martin ook besloten dat ze dan ook hun eigen lockers moesten krijgen om hun spullen te kunnen bewaren.
“Zal ik dan maar een kop koffie voor je halen? Kan jij jezelf weer even representatief maken en opwarmen.” zei Sidonia met een glimlach. Violet beaamde dit en Sidonia liep naar het koffiezetautomaat. Het was door het weer redelijk rustig op de meeste vlakken. Alleen Evanthe had nog wat nieuwtjes doorgestuurd over wat de storm allemaal had aangericht. Niemand zou zich in deze storm zich wagen.
Nadat ze de koffie had geregeld voor Violet, liep ze naar het bureau van Violet. Hoewel het kantoor wel flexibel was, had iedereen toch zo zijn ongeschreven vaste plek. De redacteurs zaten aan een kant van het gebouw, de journalisten en gastredacteurs zaten vaak aan de andere kant.
“Hoe was het bezoek aan het museum?” vroeg Sidonia terwijl ze de koffie voor Violet neerzette.
Violet haalde een borstel door haar haren en keek Sidonia via de spiegel aan. “Het was interessant. Het museum heeft wat stukken te leen gekregen van Tongeren uit hun Romeinse tijd. Schijnbaar is er een keizer geweest die zijn voorganger wilde laten verdwijnen en dat was dus niet gelukt. Het scheen een tiran te zijn geweest en het volk was voor een korte periode toch vrij bang voor deze keizer.”
“En nu hopen dat mensen de storm gaan trotseren om naar het museum te gaan.” zei Sidonia en ze keek naar de laptop van Violet. “Ik zie het stuk wel verschijnen en dan zorgen we ervoor dat het morgenochtend voor de openingsuren van het museum online staat.”
Violet bedankte Sidonia voor de koffie en Sidonia liep weer terug naar haar eigen bureau. Ze kende de geromantiseerde verhalen over de Romeinse tijd en wist dat het inderdaad niet altijd rozengeur en zonneschijn was in die tijd. Hoewel de Romeinen voor veel dingen zorgde, konden het soms ook vechtersbazen zijn en was het niet voor iedereen een goede tijd.
“Hoe is het met Violet?” vroeg Martin wanneer Sidonia weer bij zijn kantoor aankwam. Hij had voor haar en voor zichzelf nog een kop koffie gehaald en keek naar de klok. “Denk je dat de lunchafspraak van half één zal afzeggen vandaag?”
Sidonia grinnikte even. Martin vond het nooit een probleem om naar kantoor te komen. Marina was toch ook vaak van huis en op kantoor had hij dan nog aanspraak. Daarom probeerde Martin vaak ook om iedere dag minstens één afspraak te hebben waardoor hij toch altijd wel naar kantoor moest, met een paar uitzonderingen daargelaten.
Maar die dag had al twee van de vier afspraken afgezegd vanwege de storm. Het was gelukkig nooit zo dat Sidonia voor niets naar kantoor kwam, maar dit soort stormachtige dagen zorgden er wel voor dat ze minder hoefde te regelen. Het was alleen jammer dat de catering dan voor niets was.
Ze wierp een blik op de agenda. Martin had om half één een lunchafspraak met de eindredacteur van een reisblad, dus als die de storm niet kon weerstaan, had hij misschien wel het verkeerde blad gekozen. “Ik verwacht dat deze afspraak gewoon gaat komen, Martin. Anders zou hij toch op zoek moeten gaan naar een goede regenjas.”
Martin schoot in de lach en Sidonia ging weer achter haar bureau zitten. Benieuwd wat deze stormachtige dag nog zou brengen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten