Hoofdstuk 2
Nerveus plukte Fé aan zijn overhemd. Sidonia en hij hadden een aantal weken eerder besloten dat ze gingen trouwen en nu was het tijd om haar vader te ontmoeten. Sidonia had nog niet zo veel verteld over haar vader, dus hij had ook geen idee wat hij moest verwachten van deze man.
Hij had ervoor gezorgd dat hij er goed uitzag. In de ochtend was hij naar de kapper geweest om er voor te zorgen dat zijn haren goed zaten en hij hoopte dat hij er verder verzorgd uitzag.
Nu was het wachten tot de beste man de woonkamer in kwam. Fé had plaatsgenomen op de bank en hoopte dat hij een goede eerste indruk kon maken. Want hij had geen idee wat er zou gebeuren als deze man tegen hun huwelijk was.
“Maak je geen zorgen, Fé.” klonk er ineens en Sidonia verscheen in de woonkamer met een dienblad met koffie en koekjes. “Mijn vader is geen slechte man en hij zal waarschijnlijk blij zijn om te zien dat zijn dochter eindelijk gaat trouwen.”
Fé gaf haar een kleine glimlach. “Is het zo duidelijk dat ik er zenuwachtig voor ben?”
Sidonia grinnikte en ging naast hem zitten. “Je bent de hele middag al bezig met de pluisjes op jouw overhemd. Nog even en het zit vol met gaten omdat je de garen kapot hebt geplukt.”
Fé plaatste zijn handen op zijn knieën en zuchtte. “Ik ben gewend om voor duizenden mensen op te treden, maar dit is toch wel heel anders.” Hij keek Sidonia even aan. “Denk je dat hij mij zou accepteren?”
Heel even keek Sidonia hem verbaasd aan. “Hoe bedoel je? Je brengt brood op de plank en je zorgt voor me. Dat zou voldoende moeten zijn voor mijn vader. En daarbij, we hebben allebei een leven wat ervoor zorgt dat we regelmatig wat langer van huis zijn. Misschien dat ik zelfs vaker weg ben dan jij.”
Nog voor Fé daarop kon reageren, ging de deurbel en Sidonia stond weer op. Voor ze wegliep, keek ze Fé nog even aan. “Ik heb vader ook meteen voor het diner uitgenodigd. De kinderen vinden het ook fijn om hem weer te zien.”
Sidonia liep de woonkamer uit en Fé zuchtte diep. Natuurlijk, dat kon er ook nog bij. En hij kon moeilijk het diner gaan weigeren, dat zou misschien ook een verkeerd signaal afgeven.
Dit ging een lange middag worden.
Het duurde niet lang voordat Sidonia weer de woonkamer binnen kwam. Achter haar liep een oudere man, leunend op een wandelstok. Sidonia had wel wat weg van de man, maar minder dan Fé had verwacht.
Fé stond op van de bank en stak zijn hand uit naar de beste man. “U moet de vader van Sidonia zijn.” begon hij voor de man nog iets kon zeggen. “Mijn naam is Ferdinand Savoir, ook wel beter bekend als Fé Holksong.”
Hij zag Sidonia even verbaasd kijken en glimlachte. Hij had zijn echte naam nog niet genoemd in haar bijzijn. Het was niet omdat hij haar niet vertrouwde, maar eerlijk gezegd vond hij ‘Fé’ ook een fijnere naam om in het dagelijks leven te hebben.
De man bekeek hem van top tot teen en schudde zijn hand. “Mijn naam is Jacques van Stiefrijke.”
Meer tekst kreeg Fé niet en het maakte hem zenuwachtig. Normaal als hij mensen ontmoette, kon Fé er vaak geen woord tussen krijgen, omdat ze altijd wel iets over henzelf wilden vertellen en hoe groot een fan ze wel niet waren. Of welke liedjes hij niet had moeten uitbrengen of iets dergelijks.
Maar deze man ging in de zetel zitten en liet zich bedienen door Sidonia. Nog even en Fé wist zeker dat hij gek zou worden van deze stilte.
Hij zag Sidonia naar hem kijken en ze liep naar hem toe. “Neem een kop koffie, mijn lief.” Zijn blik kruiste de hare en ze gaf hem een glimlach, alsof ze wilde zeggen dat alles goed zou komen.
Fé zuchtte even, pakte een kop koffie en ging weer op de bank zitten. Sidonia volgde zijn voorbeeld en ging naast hem zitten. Zenuwachtig begon Fé zijn kop koffie te drinken, terwijl in zijn hoofd allerlei zinnen voorbij kwamen om een gesprek met Jacques te kunnen starten.
Maar nog voor hij iets kon zeggen, was Sidonia hem voor. “Waarom heb je jezelf niet voorgesteld met je bijnaam, vader? Mijn vrienden kennen jou alleen als ‘Grootva Snor’.”
Verbaasd keek Fé even naar Sidonia en toen weer terug naar de man. Hij had inderdaad een indrukwekkende snor, het zou hem ook niet verbazen als een van zijn kleinkinderen die bijnaam had verzonnen.
De Snor glimlachte even voor hij naar Fé keek. “Misschien dezelfde reden waarom Fé zich voorstelde als Ferdinand.” Hij zette zijn koffie op de tafel en keek van Fé naar Sidonia. “Waarom deze man, Sidonie?”
Sidonia gaf haar vader een grote glimlach en keek naar Fé. “Hij was de enige die mij oprecht zag staan. En voor je denkt dat het te snel is…”
“Dat zal nog wel loslopen, jij bent niet iemand die in een huwelijk springt als het niet goed voelt.” zei de Snor nog voor Sidonia haar zin af kon maken. Hij keek Fé weer aan. “Waar ik voornamelijk benieuwd naar bent, waarom ben jij achter mijn dochter aangegaan? Wat maakt mijn dochter zo speciaal?”
Fé keek Sidonia aan en pakte een hand van haar. “Zij was er niet omdat ik een zanger ben en eventueel bergen met geld ergens heb liggen. Zij was per ongeluk bij mijn show terechtgekomen en ik voelde meteen een klik met haar toen ik haar zag zitten in het publiek. Er was iets met deze vrouw en ik wilde haar beter leren kennen. Het is een verademing om iemand tegen te komen die mij niet aanbidt en alleen maar wilt vertellen hoe goed ik ben. Het is fijn om een partner te hebben die mij als een gelijke behandelt.”
Hij zag een glinstering in Sidonia’s ogen. Dit waren de momenten dat hij het moeilijk vond. Hoewel het geen leugen was, was het gevoel wat hij voor haar had niet meer dan vriendschappelijk. Hij had haar de afgelopen weken wel beter leren kennen, maar hij had toch echt geen romantische gevoelens voor haar. Ergens had hij een kleine hoop dat hij haar echt lief kon hebben, maar dat was tot dan toe nog niet gebeurd.
“Het is fijn om te horen dat je zo over haar denkt. En wat zijn jouw standpunten in een huwelijk?” klonk er ineens uit de zetel en Fé keek verbaasd naar De Snor.
“Dat wij gelijk aan elkaar zijn. Sidonia heeft haar avonturen en haar eigen dingen. Men kan pas iemand liefhebben wanneer je diegene ook los laat. Sidonia had al een leven voor mij en ik zou het fijn vinden als ze dat leven met mij wilt delen. Ik verwacht niet van haar dat ze nu alleen maar dagen op mij gaat zitten wachten. Ik verwacht dat ze doorgaat met wat ze altijd heeft gedaan en dat we zo nu en dan ook samen dingen kunnen doen als we samen zijn.”
Hij hoopte vurig dat dit het juiste antwoord was. Daarnaast had hij altijd al een partner willen hebben die zijn eigen ding doet. Fé had het altijd een onzin gevonden als de ander maar thuis moest gaan zitten en het huis een beetje schoon moest houden.
“Dat is goed om te horen, de jaren vijftig zijn al een aantal decennia voorbij.” De Snor keek weer naar Sidonia en gaf haar een glimlach. “Zorg goed voor deze jongen, Sidonie. Er zijn meer mannen die gelukkig zo denken, maar deze man ziet er oprecht uit.”
“Dank u, vader.” zei Sidonia en ze stond op van de bank. “Fé, kan je mij helpen in de keuken?”
Fé knikte en liep achter Sidonia aan naar de keuken toe. Daar pakte Sidonia een fles jenever uit de drankenkast en schonk een klein glaasje in. “Vader vindt het fijn om in de middag een glaasje jenever te drinken naast zijn koffie.” legde ze uit en ze keek hem aan. “Maar ik ben blij om te horen dat je zo over mij denkt, Fé. Mijn vader was altijd al vooruitstrevend als het ging om de rolverdeling in het huishouden. Moeder werkte ook en beiden deden altijd evenveel in het huishouden totdat mijn moeder overleed.”
“Ik zou ook niet anders willen. Waarom zou je misschien wel dagen op mij moeten wachten voor je iets zou kunnen doen?” zei Fé verbaasd. “Jij hebt altijd al een eigen leven gehad en ik zou niet durven je tegen te houden om op avontuur te gaan.”
Sidonia gaf hem een kus op de wang en slikte. “Dat wordt ook zeer gewaardeerd, Fé.” Ze keek even op de klok en glimlachte. “De kinderen komen zo van school, vader zal straks voornamelijk met de kinderen bezig zijn en kan jij weer ademhalen. Alles komt goed.”
Fé zuchtte diep en knikte. Nu moest hij het zelf nog gaan geloven dat alles goed zou komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten