A mother's child - hoofdstuk 9

 A mother’s child
Hoofdstuk 9

Sidonia zette haar auto op de oprit en haalde diep adem. Tijdens de rit terug naar huis had ze van alles bedacht om tegen haar moeder te zeggen, maar ze had eigenlijk nog steeds geen idee wat ze moest zeggen. Ze moest hetgeen bespreken wat haar dwars zat. En wat Sidonia voornamelijk dwars zat was het feit dat haar moeder er nooit voor haar was geweest. Niet tijdens haar jeugd en ook niet tijdens een aantal belangrijke gebeurtenissen in haar leven. Moeder had maar heel even Rikki gezien, ze was nooit komen opdagen nadat Wiske was geboren en het ergste was dat ze nooit naar de begrafenis was geweest. 

Toen haar zus overleed, had Sidonia het best moeilijk gehad. Ze had al eerder met haar zus besproken dat ze de voogdij zou krijgen over de kinderen, maar beiden hadden altijd gehoopt dat het nooit nodig zou zijn. 

Na wat wikken en wegen, besloot Sidonia om toch maar uit de auto te stappen. Ze moest hoe dan ook haar moeder confronteren en ze kon dat maar beter nu doen dan later. 

Ze stapte de voordeur binnen en keek verbaasd rond. Er klopte iets niet, maar ze kon niet zo snel zien wat er niet klopte. De woonkamer en keuken zagen er normaal uit. Alles was netjes en opgeruimd, precies zoals ze het had achtergelaten voor ze wegging. 

De eetkamer zag er echter niet uit zoals ze het had achtergelaten. Op de tafel stond een kom met yoghurt, maar de stoelen stonden alsof er iets was gevallen.

“Moeder, bent u ergens hier in huis?”

Er klonk geen enkel antwoord. Dit was niets voor moeder, ze ruimde alles netjes op wanneer ze klaar was. Hoewel haar vader voornamelijk het huishouden deed, was haar moeder degene die van netheid en ordelijkheid was. Maar hier was geen rust en regelmaat, hier was iets gebeurd. 

Sidonia vreesde het ergste en rende naar de logeerkamer. De deur zag eruit alsof het open was gewrikt met iets zwaars en de kamer zag eruit alsof iemand op zoek was geweest naar iets, maar het blijkbaar niet kon vinden. Alle kleding van Jacqueline lag op de vloer en de koffers lagen overhoop. De laatjes lagen uit de kasten gerukt op de vloer en zelfs het matras was van het bed gegooid. 

Waar haar moeder zich ook mee had bemoeid, het had haar gevonden. 

Sidonia pakte haar mobiel en besloot Lambik maar te bellen. Haar moeder mocht in het verleden dingen hebben gedaan waar Sidonia het niet mee eens was geweest, het bleef toch haar moeder. 

“Met Lambik, waarmee kan ik…”

Sidonia liet hem echt niet uitspreken. “Lambik, mijn moeder is verdwenen.” 

“Ah, heeft ze eindelijk een plek voor zichzelf gevonden? Dat werd toch ook wel tijd.”

Ze keek om haar heen. Nee, moeder was zeker niet uit zichzelf weggegaan. “Ze is ontvoerd, Lambik. De logeerkamer ligt overhoop en het lijkt wel of er mensen zijn geweest die naar iets op zoek waren, maar het niet hebben kunnen vinden.”

“Weet je zeker dat ze niet…”

Sidonia zuchtte diep. “Je hebt mijn moeder ontmoet. Ze laat toch echt niet de kamer in een puinhoop achter. Daarnaast zou ze toch echt wel weten waar ze alles had gelaten. Als je nu naar mijn huis toekomt, kan je zelf zien in welke staat de logeerkamer is.”

Er klonk een zucht aan de andere kant. “Goed, ik kom er al aan. Jerom zal wat later komen, hij is bij Barabas bezig.”

Sidonia zei gedag tegen Lambik en keek om haar heen. Ze had haar moeder van tijd tot tijd op haar laptop zien zitten, voor haar het bewijs dat Jacqueline nog steeds niet was gestopt met werken. 

Ze dacht even na, haar moeder was altijd al lichtelijk paranoïde geweest als het ging om belangrijke documenten, dus ze zou de laptop dan wel ergens verstopt hebben waar de schurken niet zouden kijken. 

Ineens had Sidonia een idee. Een tijd geleden wilde ze Lambik al laten kijken naar een losse plank in de logeerkamer, maar was het continue vergeten. Voorzichtig stapte Sidonia door de kamer tot ze ineens een plank hoorde kraken. Ze bukte en haalde de plank voorzichtig weg. Waar normaal de tussenvloer onder het hout zou liggen, was nu een gat waar een laptop in lag. En dit was overduidelijk de laptop van haar moeder. 

Sidonia pakte het op en plaatste het op het bureau in de kamer. Natuurlijk zat er een wachtwoord op het ding. Wat kon in hemelsnaam het wachtwoord zijn? De namen van haar dochters of kleinkinderen waren te voorspelbaar. Evenals de naam van haar ex-echtgenoot. 

Er waren wel twee momenten in het jaar die Jacqueline in ere hield in het verleden. Dat was de dag van haar trouwen en de dag dat ze was verloofd. Op die dagen was ze altijd thuis geweest, het maakte haar niet uit wat er allemaal op de agenda stond. 

Na enkele pogingen was het Sidonia gelukt om de laptop in te komen. Jacqueline had blijkbaar verschillende gegevens opgevraagd en Sidonia zag allerlei bankgegevens en banktransacties voorbij komen. 

Totdat er een naam was die er tussenuit sprong. 

Eentje die Sidonia maar al te goed kende… Doctor Krimson