A mother's child
Hoofdstuk 7
Het was meer dan een week geleden dat haar moeder voor haar deur stond en ze was er nog steeds.
Sidonia plaatste de laatste spullen van de ontbijttafel terug in de kasten. Suske en Wiske waren naar school en haar moeder lag nog steeds in bed. In het begin had Sidonia de spullen nog laten staan totdat Jacqueline had ontbeten, maar nu had ze besloten dat haar moeder haar eigen ontbijt mocht pakken.
Wat Sidonia ook probeerde de laatste dagen, Jacqueline had steeds smoesjes om niet weg te gaan. Ze ging ook niet de deur uit om boodschappen te doen. Goed, dat was misschien niet eerlijk. Jacqueline bestelde de boodschappen en ze betaalde mee met het huishouden, maar dat was het dan ook. Voor de rest zat ze voornamelijk in haar kamer, om er alleen uit te komen voor te eten of te drinken.
Alsof Sidonia nog een tiener in huis had…
Haar gedachten werden verstoord door haar telefoon en Sidonia nam op. “Met Sidonia van Stiefrijke.”
“Fijn om te horen dat alles goed met je gaat, Sidonie.”
Oh nee… Sidonia keek op de kalender en zuchtte. Ze was vergeten dat ze de dag ervoor naar haar vader zou gaan. Door het gedoe met haar moeder was ze haar eigen vader vergeten. Haar vader die haar voor het grootste gedeelte van haar jeugd heeft opgevoed.
“Sorry, vader, het is een gekkenhuis geweest de afgelopen dagen. Ik was het helemaal vergeten.”
Er klonk een lach aan de andere kant en Sidonia keek even verbaasd naar haar telefoon. Zo had ze vader al een tijdje niet meer gehoord. “Het is al goed, dochter. Ik heb vandaag geen plannen.”
Sidonia dacht even na. Het gaf haar in ieder geval een excuus om het huis uit te gaan en even haar moeder niet te zien. “Ik kom er meteen aan, vader.”
“Prima, Sidonie. De thee zal klaar staan.”
Sidonia zei gedag tegen haar vader en besloot een bericht achter te laten voor haar moeder. Ze had maar besloten om te zeggen dat ze boodschappen ging doen, ze had geen zin om uitleg te gaan geven tegenover haar moeder.
Na een korte rit in de auto liep Sidonia naar het appartement van haar vader. Hoewel hij wel in een verzorgingshuis woonde, woonde hij voornamelijk zelfstandig. En aangezien haar vader niet altijd een gezelschapsmens was, was het ook fijn dat hij alleen kon eten wanneer hij daar zin in had.
Ze klopte op de deur en wachtte even op antwoord.
“De deur is open, Sidonie.”
Sidonia opende de deur en liep de kamer binnen. Daar zat haar vader in zijn vertrouwde zetel met een kopje thee in zijn handen. “Nogmaals, het spijt me vader.” zuchtte Sidonia terwijl ze naar haar vader liep. “Ik had je moeten bellen.”
“Het is al goed, Sidonie.” antwoordde de Snor terwijl Sidonia hem omhelsde. “Al moet ik wel zeggen dat ik benieuwd ben wat er dan de afgelopen dagen allemaal is gebeurd als jij onze afspraak vergeet.”
Sidonia besloot te vertellen over Marylène en hoe ze plots weer in het leven van Lambik was gekomen. Ze kon haar vader niet vertellen dat haar moeder weer terug was. Ze wist niet hoe de Snor zou reageren op dat nieuws.
Er viel een stilte nadat Sidonia het verhaal had verteld. Ze had geen idee wat ze nu moest zeggen. “Vader, hoe zou je reageren als moeder weer terug was?”
De Snor keek haar verbaasd aan. “Wat bedoel je?”
“Zoals ik het eigenlijk zeg.” zuchtte Sidonia en ze keek naar haar vader. “Hoe zou jij het vinden als mama weer terug is? Stel dat ze nog leeft na al die jaren en ze komt ineens terug?”
“Wat wil je dat ik zeg, Sidonie? Dat ik haar met open armen zou ontvangen of dat ik haar uit mijn leven zou jagen. Het voelt alsof je op zoek bent naar een specifiek antwoord.”
Sidonia stond op van de bank en plaatste haar kopje weer op tafel. “Ik ben benieuwd of jij in staat bent om haar te vergeven, na alles wat ze ons heeft aangedaan. Ze heeft ons achtergelaten en ze is niet eens naar de begrafenis geweest! Nooit heeft ze wat van haar laten horen en nu zit ze al een week in mijn huis. En verwacht ze…”
Plots besefte Sidonia wat ze had gezegd en ze keek bezorgd naar haar vader. “Vader, ik…”
Maar de Snor leek geen krimp te geven. Hij keek naar het kopje in zijn handen en zuchtte. “Ze is hier al geweest, Sidonie. Gisteren.”
Verbaasd zakte Sidonia weer terug op de bank. Moeder had hem al opgezocht. Maar hoe wist ze dan… Ze voelde een vlaag van woede opkomen. Het kon niet anders dan dat haar eigen moeder had gesnuffeld in haar adresboek.
“Sidonie, wil je niet weten waarom ze hier was?”
“Ze leeft al een week onder mijn dak en besluit dan om jou ineens op te zoeken? Zonder dat te overleggen met mij? Hoe kan ze…”
“Je moeder heeft haar excuses aangeboden voor haar gedrag al die jaren eerder, Sidonie.” zei de Snor ineens en Sidonia keek verbaasd op. “Ze had er spijt van dat ze ons ineens achterliet en dat ze haar carrière is gaan volgen, zonder haar gezin.” Haar vader keek haar aan en zuchtte. “Geef haar een kleine kans, Sidonie. En spreek een keer met haar. Ik ken je moeder ook langer dan vandaag en ik weet ook dat ze het meende. Ze heeft echt spijt van wat ze toen had gedaan.”
Sidonia stond op en keek om haar heen. Tot nu toe had ze inderdaad nog niet gesproken met haar moeder en misschien werd het tijd om met haar te spreken. Ze keek even op de klok en zuchtte. Als ze het nu zou doen, zouden haar kinderen niet in een oorlogsgebied vastzitten. Hopelijk was de lucht al geklaard voordat ze thuis kwamen.
“Goed, ik zal met haar praten. Ik spreek je snel, vader.”
Sidonia zei gedag tegen haar vader en liep naar de auto terug. Nu maar hopen dat haar moeder al uit bed was zodat ze samen een stevig gesprek konden hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten