A mother's child - hoofdstuk 10

 A mother’s child
Hoofdstuk 10

“Het lijkt wel alsof die hele familie tegen mij is! Eerst Sidonia en haar kinderen die mij al jaren dwars zitten en nu heeft haar moeder een groot gedeelte van mijn geld kwijtgespeeld!”

De stem van Krimson galmde door de gangen en Sidonia kreunde. Ze werd door een bewaker met een formaat van Jerom door een gang gedragen. 

Wat is er gebeurd?

Veel tijd om na te denken kreeg Sidonia niet. Ze werd nog net niet in een hok gegooid en ze kreunde. 

“Sidonie, gaat het?”

Sidonia knipperde met haar ogen en keek om haar heen. Het duurde niet lang voor ze de contouren van haar moeder herkende. “Moeder, waar ben je in terecht gekomen?" zuchtte Sidonia terwijl ze ging zitten op de vloer.  

“Het spijt me, Sidonie.” zei Jacqueline terwijl ze naar haar toe liep. Ze ging naast Sidonia zitten en liet een kleine stilte vallen, alsof ze aan het nadenken was wat ze moest zeggen. “Misschien had Marylène gelijk gehad en had ik dan het begin af aan eerlijk tegen je moeten zijn.” zei ze uiteindelijk. 

Sidonia keek verbaasd op. Hoe wist Lambiks moeder van haar situatie af? “Wat is er gebeurd, moeder?”

Jacqueline zuchtte nogmaals diep en keek Sidonia aan. “Enkele maanden geleden heb ik een investeringsfout gemaakt, eentje die een doorgewinterde vrouw als ik nooit zou maken. Ik heb ontslag genomen en ben ervandoor gegaan. Ik heb maanden gezworven in de hoop dat alles zou overwaaien. De enige reden dat ik weer terug was, was omdat ik mijn huis te koop had staan en er een koper was. De enige reden waarom ik bij jou was, was omdat ik tijdelijk geen plek had om te verblijven.”

Sidonia’s hoofd tolde van de informatie. “Je bent dus niet met pensioen?” vroeg ze uiteindelijk. 

Jacqueline schudde haar hoofd. “Ik heb een aantal klanten terug weten te betalen, maar ik kwam er achter dat een aantal van mijn klanten hun geld witwassen via de investeringen die ik in hun namen deed. Waaronder dus Krimson. De afgelopen tijd heb ik voornamelijk de politie geholpen met informatie van deze mensen, alleen was Krimson mij voor. Ik heb hem nog niet aan kunnen geven bij de politie.”

“En je werk?” vroeg Sidonia achterdochtig. 

Jacqueline gaf haar een kleine glimlach. “Ik doe nog steeds investeringen, maar alleen voor bekenden. Ik heb door de jaren heen mensen over de hele wereld leren kennen en die help ik alleen nog.”

Een stilte tussen moeder en dochter viel. Misschien was dit niet de verklaring die Sidonia zocht, maar het verklaarde wel iets. 

“Sidonie, zeg alsjeblieft iets…”

Sidonia keek naar haar moeder en stond abrupt op. “Wat wil je dat ik zeg, moeder? Al die jaren moest vader alles doen. Hij heeft voor ons gezorgd totdat zij overleed. Wat ik ook probeerde, je kwam niet terug. Je was er niet voor ons… niet voor mij op het moment dat ik je nodig had. Je had ons kunnen helpen. Ik had op sommige momenten hulp nodig met het opvoeden, maar vader was hard aan het werk omdat je hem zomaar achter liet. Nooit ben je langs geweest terwijl je wist dat je een grootmoeder was. En nu vertel je mij dat je de slechtsten ter aarde hebt geholpen aan meer geld? Ik…”

Ze wist niets meer te zeggen. Ze was razend en verdrietig tegelijkertijd. Al die jaren van frustratie kwamen nu naar boven. En ze had nu alles verteld wat ze wilde vertellen. Dat ze al die jaren er voor haar gevoel alleen voor stond, zonder de hulp van haar moeder. En nu blijkt ze ook de onderwereld te hebben geholpen met financiële hulp. 

“Sidonie…”

“En voor de laatste keer, het is ‘Sidonia’ tegenwoordig! Je verdient het niet om mij ‘Sidonie’ te noemen. Alleen de mensen die mij dierbaar zijn mogen mij zo noemen.”

“Zoals je vader en Lambik.”

Nog voor Sidonia kon reageren op die opmerking, was Jacqueline haar voor. “Voor je iets gaat zeggen over dat je nooit financiële hulp hebt gekregen, ik heb mijn gezin altijd financieel gesteund. Met het meest recente voorbeeld dat ik de schulden van jouw oudtante heb betaald. Ik heb de hulp van de televisie ingeroepen zodat ik altijd anoniem kon blijven. Is het je nooit opgevallen dat jij niet de hoofdeigenaar bent van je eigen rekening? Dat geldt ook voor de rekeningen van je vader en…” Jacqueline slikte even en keek Sidonia aan. “Ik beloof je dat ik alleen een seintje kreeg op het moment dat er iemand flink in het rood kwam te staan. En eenmaal per jaar stort ik geld over op de spaarrekeningen, zodat jullie altijd geld achter de hand zouden hebben.”

Sidonia liet zich weer door haar knieën zakken. Dit verklaarde zoveel. Dat ze al die jaren in haar eigen huis kon blijven wonen en dat ze toch iedere maand weer geld had om voor zichzelf en haar kinderen te kunnen zorgen. “Moeder, ik…”

“Ik weet dat het niet goed van mij was om mijn gezin te verlaten en daar heb ik ook echt spijt van. Ik weet dat ik de tijd niet kan terugdraaien, maar ik wil minder gaan werken en nu meer bij mijn gezin zijn.”

De stilte kwam weer terug en Sidonia had geen idee wat ze nu moest zeggen. Jacqueline besloot het voortouw te nemen. “Hoe ben je hier terechtgekomen?"

“Mijn vrienden en ik kennen Krimson al een tijdje, dus het was voor ons niet heel moeilijk om er achter te komen waar hij verbleef. Ik had alleen de pech dat hij mij ontdekte voor ik je kon redden.” Er klonk lawaai vanaf de gang. “Gelukkig is Jerom er ook bij, dus zal het niet lang duren voor we weer buiten staan.” Even keek ze haar moeder aan. “Ik kan niet zeggen dat ik je alles heb vergeven, moeder, maar ik wil voor de kinderen en voor vader wel contact met je houden. Alleen als je belooft dat we daadwerkelijk in contact blijven en je niet weer ineens er vandoor gaat.”

Jacqueline omhelsde haar dochter en het duurde niet lang voordat de deur van de ruimte open ging en Jerom in de deuropening stond. Het was tijd om naar huis te gaan.