A mother's child - epiloog

 Nog even een epiloog, ik kon het niet laten. Voorlopig geen vervolg, maar ik wil wel een vervolg schrijven. Het idee staat, en het vervolg zal anders zijn dan het eerste verhaal. 

Maar goed, eerst dit: 

A mother’s child
Epiloog

Het was een maand nadat Jacqueline gevangen was genomen en er was genoeg veranderd in die tijd. Jacqueline had een appartement gekocht in Antwerpen vanwaar ze ook haar eigen praktijk kon hebben en nog steeds haar beroep kon uitoefenen. Met de belofte aan Sidonia dat ze alleen nog maar bekenden zou helpen met de financiële aspecten van het leven. 

Het was een simpel en strak appartement. Alles gelijkvloers, met een slaapkamer, studeerkamer en een prima woonkamer, keuken en badkamer. In de tuin van het appartement stond nog een kleine ruimte waar Jacqueline haar kantoor van wilde maken zodra ze van haar huis echt een thuis had gemaakt. 

Sidonia liep met een verhuisdoos vol spullen het appartement binnen. De afgelopen week waren ze bezig met het verhuizen van spullen van Jacqueline van de opslagruimte en Sidonia’s woning naar de nieuwe woning van Jacqueline. Nu was Sidonia’s logeerkamer weer beschikbaar en had haar moeder al haar spullen in haar eigen woning. 

“Goed, moeder, dit waren de laatste spullen.”

Jacqueline liep uit de keuken met twee koppen koffie en gaf een kop aan Sidonia. “Bedankt voor je hulp, Sidonia. Als ik de laatste spullen alleen had moeten doen, was ik nog een aantal dagen bezig geweest.”

Sidonia gaf haar moeder een glimlach en ging op de bank zitten. De afgelopen weken hadden ze daadwerkelijk gepraat. Sidonia had haar moeder het voordeel van de twijfel gegeven en aangegeven dat ze altijd wel welkom was. Het zou even duren voor ze haar moeder alles had vergeven, maar het was fijn om de dingen die haar dwars zaten even gezegd te hebben. 

Nu had ze het gevoel dat ze beter met haar moeder kon praten. En dat haar moeder ook daadwerkelijk naar haar had geluisterd. Het voelde als een verademing en als Sidonia eerlijk was, was het fijn om haar eigen moeder weer in de buurt te hebben. 

“Sidonia, je hoeft geen antwoord te geven, maar ik ben toch echt benieuwd. Waarom ben je nog niet getrouwd?”

Een diepe zucht klonk en Sidonia keek naar haar kop koffie. “Ik ben de juiste man nog niet tegengekomen, moeder. De meeste mannen rennen meteen weg zodra ze zien dat ik kinderen heb.” Ze hoopte dat dit de laatste keer was dat haar moeder hierover begon. Het was al erg genoeg dat haar vader het er soms over had. En het was nu ook niet dat ze het perfecte voorbeeld had gezien bij haar eigen ouders. Ze had eigenlijk meer gezien hoe het niet moest. 

Een glimlach verscheen op het gezicht van Jacqueline. “En die Lambik dan? Jullie zijn nog steeds vrienden na al die jaren en ik heb van de kinderen begrepen dat je toch iets meer voelt voor Lambik.”

Natuurlijk hadden de kinderen haar moeder meer verteld dan ze had gehoopt. “Lambik heeft een aantal keer mijn hart gebroken, dus ik wil romantisch gezien even niets met hem te maken hebben.”

De blik in haar moeders ogen zei genoeg. En Sidonia probeerde het echt om niet meer van Lambik te houden, maar het was soms zo verdomd lastig. Het hielp dan ook niet mee dat haar eigen familie zich er zo nu en dan mee bemoeide. 

Haar mobiel ging over en ze keek op haar scherm. Sidonia zuchtte even. Als je het over de duivel had… “Waarom bel je, Lambik? Ik had toch aangegeven…” Ze had Lambik die ochtend verteld dat ze haar moeder zou helpen met de laatste spullen verhuizen, dus ze was niet beschikbaar tot ze weer naar huis ging. 

“Sidonie, het is mijn moeder. Ze is flauwgevallen en nu naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben met de ambulance meegegaan, maar ik denk dat ik zo een rit terug nodig heb. Ik weet eigenlijk niet wat ik…”

Sidonia keek naar haar moeder, die haar gebaarde om te gaan. “Ik kom er aan, Lambik. Geef mij een kwartier en dan ben ik er.” Wat het ook was, het moest ernstig zijn. Lambik zou haar nooit zomaar bellen als hij wist dat ze niet bereikbaar wilde zijn.

“Ik zal je opwachten. Dank je.”

Sidonia drukte het gesprek weg en ze stond op van de bank. “Het spijt me moeder, ik had langer willen blijven.”

Jacqueline wuifde de woorden weg. “Je vriend heeft je nu harder nodig. Ik spreek je snel, Sidonia. Dat beloof ik.”

Sidonia omhelsde haar moeder en snelde naar haar auto. Ze had geen idee wat ze moest verwachten in het ziekenhuis…