Ik geef Peter geen ongelijk.
Lambik lag nog in een diepe slaap op het moment dat Sidonia besloot om maar een stoel naast zijn bed te zetten en daar maar te wachten totdat hij wakker zou worden. Voorlopig zag het ernaar uit dat Lambik wel in deze toestand zou blijven.
Daarnaast waren Suske en Wiske nu een tijdje in het verleden en ze had echt geen idee hoe het ze daar verging. Barabas was op het moment dat Lambik een zenuwtoeval kreeg het scherm van de tijdmachine aan het vervangen, dus ze konden de kinderen ook niet volgen.
Ze zuchtte diep. Het was Lambik blijkbaar ook niet gegund om een zorgeloze jeugd te hebben. Een vader die in het gesticht zat, een moeder met depressie en dan ook een broer die zich bijzonder gedroeg. Het mag een wonder heten dat Lambik zelf nooit is doorgedraaid.
Sidonia wist dat er een reden was dat Lambik nooit over zijn moeder had gesproken. Zij had ook nooit aangedrongen om het haar te vertellen. Als Lambik ooit iets over zijn moeder wilde vertellen, dan zou hij het uit zichzelf doen. Hij had alleen niet de kans gehad voordat Suske en Wiske de puzzel hadden gevonden.
Plotseling werden haar gedachten onderbroken door een zachte stem. “Ma?” klonk er ineens uit het bed en Sidonia keek verrast op. Lambik leek langzaam weer wakker te worden uit zijn coma.
“Niet helemaal, Lambikske.” zei Sidonia met een glimlach terwijl ze zijn hand liefdevol pakte. Het was fijn om te zien dat hij weer was bijgekomen, maar de vraag was nu voornamelijk hoe hij zich voelde.
Lambik keek verward om zich heen voor hij haar weer aankeek. “Wat is er gebeurd?”
Sidonia dacht even na. Ze had geen idee wat ze nu precies moest vertellen. “Je bent flauwgevallen.” zei ze terwijl Lambik voorzichtig rechtop ging zitten. “Hoe voel jij je?” vroeg ze maar meteen voordat Lambik de kans kreeg om vragen te stellen.
“Alsof ik door een vrachtwagen ben overreden.” mompelde Lambik en hij leek na te denken over iets. “Heb ik jullie ooit verteld over mijn jeugd? Ik heb het gevoel dat ik dat ooit heb gedaan, maar ook weer niet.”
“In grote lijnen, maar nooit specifiek. Waarom vraag je dit zo ineens?” Natuurlijk wist ze wel waar hij het over had, maar Lambik moest er zelf over beginnen.
Lambik zuchtte en het leek alsof hij bezig was met alle herinneringen die ineens naar boven leken te komen. “Tijdens mijn coma heb ik mijn jeugd opnieuw beleefd.” Lambik keek Sidonia aan en slikte. “Ik heb mijn moeder verloren toen ik nog jong was. Ik was ongeveer even oud als dat Suske en Wiske nu zijn. Zij en vader waren uit elkaar gegaan en ze had een flinke depressie te pakken. Ze is een Engelsman tegengekomen en had besloten te gaan trouwen. Helaas was het vliegtuig naar Engeland neergestort en heeft zij het niet overleefd. Ik heb ook nooit echt afscheid kunnen nemen.”
Een kille stilte viel in de ruimte en Sidonia kneep zachtjes in zijn hand. “Ik weet hoe moeilijk het is om je moeder te verliezen, Lambikske. En het duurt vreselijk lang voor je het eindelijk een plek kan geven.” Er verscheen een kleine glimlach om haar mond en ze keek hem aan. “Het kan helpen om iets te vertellen over je moeder.”
Lambik dacht even na. “Moeder was een bijzonder persoon. Ze is eigenlijk altijd thuis gebleven terwijl vader de kost probeerde te verdienen. Ze had het voor elkaar gekregen om een speurtocht te maken voor mij in Londen. Ze heeft alleen nooit gezien dat haar zoon het oploste.”
“Waar ze ook was of nu is, ik weet zeker dat ze trots is op allebei haar zonen.” zei Sidonia terwijl ze haar tranen probeerde weg te slikken. Hoewel het tegenover Arthur en Lambik misschien niet netjes was geweest dat Lambiks moeder ineens ging trouwen met een piloot die ze niet kende, zag het er wel uit alsof ze langzaam uit een dal zou klimmen.
“Dank je, Sidonie. Dat betekent veel voor mij.” zei Lambik met een kleine glimlach.
Sidonia wilde nog iets zeggen, maar werd onderbroken door Barabas die ineens de kamer in kwam. “Ah, Lambik. Wat fijn om te zien dat je weer bij bent gekomen. Hoe voel jij je?”
“Al een stuk beter dan enkele momenten eerder.” zei Lambik terwijl hij naar Sidonia keek. “Waar is mijn mobiel eigenlijk?”
“In je jaszak waarschijnlijk, waar het normaal ook altijd zit.” glimlachte Sidonia en ze keek hem even verbaasd aan. “Waarom heb je die nodig?”
Lambik wuifde haar vraag weg. “Als jullie het niet erg vinden, dan wil ik mij graag even omkleden. Er zijn nog een aantal dingen die ik moet doen.”
Sidonia stond op van de stoel en liep met Barabas de kamer weer uit. Buiten de kamer waren Suske en Wiske bezig met het omkleden naar hun hedendaagse kledij. “Lieverds, hoe is het met jullie? Is alles nog in orde?” vroeg Sidonia terwijl ze haar kinderen omhelsde. Het hele gedoe met Lambiks familie deed haar helpen herinneren dat ze vaker haar kinderen even moest omhelzen en duidelijk moest maken dat ze altijd van ze zou blijven houden, wat er ook gebeurde.
“Wij zijn in orde, tante. Dank je.” zei Wiske terwijl ze uit Sidonia’s omhelzing probeerde te komen. “Hebben jullie…” Wiske zag het scherm en zuchtte. “Nee dus.”
Suske grinnikte en liet zich omhelzen. “Het was niets ernstig, tante. Daarbij waren we samen met Lambik.”
“Dat is juist hetgeen waar ik me zorgen om maakte. Wat is er in het verleden gebeurd?” vroeg ze. De kinderen begonnen te vertellen en Sidonia glimlachte. Gelukkig hadden haar kinderen Lambik nog een mooi avontuur kunnen geven met zijn moeder in de hoofdrol…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten