Welkom bij de nieuwste reeks, die naast Behind the scenes gaat lopen. Ik heb bij het Behind the scenes verhaal van Schakende Schim al het een en ander laten doorschemeren. Nu is het tijd voor het complete verhaal.
“Waarom was je dan ook met Fé getrouwd?”
“Omdat jij niet met mij wilde trouwen.”
Midden in het prachtige landschap van IJsland zaten twee vrienden op een bankje te genieten van het uitzicht. Ze waren op cruise en tijdens de stop in IJsland hadden ze besloten om een wandeling te maken. Uiteindelijk hadden ze een bankje gevonden om even op te rusten en even te praten met elkaar.
Al snel ging het gesprek over hun vorige geliefden en dit was niet de eerste keer dat ze het hier over hadden gehad. Ze hadden deze discussie al vaker gehad en het was er ook één die in de toekomst nog regelmatig langs zou komen.
Even keek Sidonia naar Lambik en besloot op te staan van het bankje. Eens in de zoveel tijd hadden ze weer deze discussie. De discussie waarom ze in hemelsnaam met Fé Holksong was getrouwd. Sidonia was het deze keer zat geweest en had flink uitgehaald naar Lambik. Haar huwelijk met Fé was ook een fijne geweest, hoe absurd deze achteraf was geweest.
Jaren geleden had ze Fé ontmoet. Het was een knappe man met een goede stem, maar ook met een legioen vrouwelijke bewonderaars. Toen ze hem voor het eerst ontmoette, was ze maar weggelopen. Ze had op dat moment niet het idee gehad dat hij haar had gezien en had besloten dat het een verloren zaak zou zijn. Hij zou nooit interesse in haar hebben.
Maar hij was achter haar aangegaan. Fé heeft toen aangegeven dat zij iets had wat hij nooit eerder was tegengekomen. En dat sprak hem wel aan. Ze hadden die avond gepraat en de knoop doorgehakt. Een jaar later waren ze getrouwd.
“Vanaf wanneer wist je dat hij niet van je hield?” klonk het ineens vanaf het bankje en Sidonia draaide zich weer om naar Lambik. Dit was de eerste keer dat hij deze vraag had gesteld en Sidonia had het eigenlijk nooit eerder verteld.
Ze dacht even na en zuchtte. Sidonia besloot om het verhaal maar te vertellen van wat er daadwerkelijk die avond was gebeurd. “Hij heeft me direct die avond alles verteld. Nadat wij hadden verteld dat we gingen trouwen…”
“Je wist het meteen al?” onderbrak Lambik haar verhaal. “Waarom ben je toch doorgegaan met dat huwelijk? Als je toen al wist dat hij nooit van je kon houden…”
“Mag ik mijn verhaal even afmaken?” vroeg Sidonia geïrriteerd. Voor iemand die beweerde dat hij nooit jaloers was op haar en haar geliefden, kon Lambik toch vrij jaloers reageren. “Hij vertelde mij nadat hij me ten huwelijk had gevraagd dat er wel één ding zou zijn wat hij uitgesproken wilde hebben. Fé wilde mij niet misleiden en wilde graag open en eerlijk tegen mij zijn. Hij heeft op dat moment verteld dat hij niet op vrouwen viel en uitgelegd hoe de vork in de steel stak.”
Sidonia zuchtte even. Hoewel het begon als een fantastische avond, had ze eigenlijk nooit verwacht dat haar eerste huwelijk nooit in liefde zou zijn. Maar het ergste was dat Fé naar de buitenwereld toe nooit zichzelf had kunnen zijn in de jaren dat ze getrouwd waren. “Hij heeft me verteld dat hij bij mij het gevoel had dat hij zichzelf kon zijn en ik wilde hem ook helpen. We hebben afgesproken dat ons huwelijk nooit langer zou duren dan daadwerkelijk nodig zou zijn.”
“Jullie hebben toen altijd aangegeven dat jullie gescheiden zijn omdat jullie uit elkaar waren gegroeid en jullie dagelijkse bezigheden ervoor zorgden dat jullie elkaar nauwelijks zagen. Maar wat was dan de echte reden voor jullie scheiding?”
“Hij ontmoette Gérard,” zei ze met een glimlach, “en daarna ging Fé werken voor een platenmaatschappij die hem wel accepteerde zoals hij was. Dat was het moment dat we begonnen met het voorbereiden van onze scheiding.”
Ze waren vijf jaar samen geweest voor Fé Gérard ontmoette. Ze had Gérard niet lang daarna ontmoet en ook tussen hen was er een klik. Nog steeds had ze goed contact met Fé en Gérard.
Sidonia keek naar haar horloge. Over goed contact gesproken, ze had de twee mannen al een tijdje niet meer gesproken. “Ik begin zin te krijgen in lunch.” zei ze en ze keek Lambik aan die van het bankje opstond. “En nu we op het vasteland zijn, kan ik Fé nog even bellen.”
Samen liepen ze naar een nabijgelegen dorpje, niet ver van de haven waar ook hun cruiseschip lag. Al snel vonden ze een restaurant wat er knus en gezellig uit zag en besloten daar te gaan lunchen. Nadat ze hun bestelling hadden geplaatst, haalde Sidonia haar mobiel tevoorschijn en besloot ze Fé te videobellen.
Het duurde niet lang voordat er werd opgenomen, het was echter niet door haar voormalige echtgenoot. “Sidonie, wat fijn dat je weer eens belt.” zei een stem met een Britse tongval.
Sidonia had niet echt gelet op haar scherm en keek verbaasd naar haar telefoon toen ze de stem hoorde. Fé noemde haar na al die jaren nog steeds ‘echtgenote’ wanneer hij haar telefoongesprek beantwoordde. Op het scherm was een oudere man zichtbaar wiens blonde haren met het jaar steeds verder naar achter leken te verdwijnen en op zijn neus had hij een leesbril staan.
“Gérard, waarom heb jij Fé’s mobiel?” vroeg Sidonia verbaasd. Het was niet dat Fé zo geheimzinnig deed met zijn mobiel, maar over het algemeen was Fé wel degene die meteen opnam als ze belde.
“Fé is uit wandelen met Diana, ik verwacht hem elk moment terug.” antwoordde Gérard met een glimlach. “Je ziet er geweldig uit, wifey. Waar ben je nu?”
Sidonia glimlachte. Wifey was de bijnaam die ze ooit van Gérard had gekregen en het was blijven hangen. “Ik heb jullie toch verteld dat ik met Lambik op cruise ging? We zitten momenteel in IJsland.”
Nog voor Gérard iets kon zeggen, klonk het alsof er een deur open ging. Het beeld draaide en Sidonia zag hoe haar voormalige echtgenoot de woonkamer binnen kwam. Ze plaagde hem al een aantal jaar dat hij grijze haren begon te krijgen en de laatste tijd moest hij toch toegeven aan een bril.
“Er belt iemand voor je.” hoorde Sidonia Gérard zeggen en ze zag hoe Fé naar zijn telefoon keek.
“Mijn lieftallige echtgenote, hoe is het met je?”
Nog voor Sidonia antwoord kon geven, had Lambik commentaar om te geven: “Echtgenote? Ik dacht dat jullie gescheiden waren.”
Fé keek verbaasd naar haar. “Ben je met Lambik weg?” vroeg hij terwijl Gérard op de achtergrond aangaf dat hij inderdaad hoopte dat Sidonia en Fé gescheiden waren.
Sidonia keek naar Lambik. “Fé noemt me na al die jaren nog steeds echtgenote, ook al zijn we die tijd al gescheiden.” Daarna keek ze weer terug naar haar telefoon. “En ja, ik ben met Lambik weg. Ik heb toch aangegeven…”
Ze stopte haar zin toen ze Fé naar haar zag kijken. Sidonia stond op van haar stoel en liep weg bij Lambik. “Ik weet wat je denkt, Fé.” zei ze terwijl ze naar buiten liep. Na al die jaren kenden ze elkaar door en door en vertelden ze elkaar ook echt alles. Dus ze had hem ook verteld over Cindy en Lambik.
Een zucht klonk vanaf de andere kant. “Het is niet aan ons om jouw emoties te oordelen, maar we hebben vaker gezien dat Lambik jouw hart breekt.”
Sidonia keek Fé recht in de ogen aan. “We hebben gepraat, Fé. We hebben over onze relatie gepraat en alles wat daaromheen zit. Ik waardeer dat jullie op mij letten, maar Lambik zal mijn hart…”
“Dit is niet de eerste keer dat je dit ons vertelt, wifey.” klonk ineens en Gérard verscheen naast Fé op haar scherm. “Maar het was nog geen half jaar geleden dat Lambik jouw hart heeft gebroken. En…”
Plotseling veranderde haar beeld op haar telefoon. Er gebeurde iets waardoor de telefoon bij Fé en Gérard viel en op de grond terechtkwam. Een schattige corgi kwam naar de telefoon en blafte enthousiast naar het beeld.
“Hallo, Diana. Hoe gaat het, darling?” vroeg Sidonia met een grote glimlach. Diana was een rescue van Gérard en Fé en was dol op mensen.
“A tad bit naughty,” zei Gérard met een zucht en hij pakte de telefoon, “dit zal Diana’s manier zijn om te zeggen dat wij ons niet druk moeten maken,” Gérard verscheen weer in het scherm en Fé kwam naast hem staan.
"Geniet van je vakantie, Sidonie. En pas op voor je hart," zei Fé met een glimlach. Hij keek even naar Gérard. "We gunnen je natuurlijk dezelfde soort relatie als die van ons, maar zorg ervoor dat je je hart niet te snel verliest aan iemand die er niet mee om kan gaan."
Dit was de reden waarom ze zo dol was op Fé en Gérard; wat er ook gebeurde, ze waren er voor haar. Ze stonden voor haar klaar, wanneer dan ook. “Bedankt jongens, ik spreek jullie snel. Lambik seint dat de lunch aan tafel is gebracht.”
Ze eindigde haar gesprek en liep weer terug naar het restaurant. Het was alweer zoveel jaar geleden, maar soms voelde het alsof het gisteren was dat Fé haar ten huwelijk had gevraagd…
Nee, ze had niets willen veranderen, alles had zo moeten zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten