Behind the scenes - 377

Suske en Wiske fanfiction

Behind the scenes
377 - Stenen Samoerai

Suske en Wiske Fanfiction

Behind the scenes

377 - Stenen Samoerai

Het was al een lange werkdag geweest voor Sidonia en hoewel ze weinig extra werk nog hoefde te verzetten, moest ze nu wel wachten totdat Martin uit de vergadering kwam die hij met Marcus en Richard had, de eindredacteuren van de nacht en ochtend. Hoewel Sidonia deze vergaderingen normaal zou bijzitten, was er een plotselinge stroom aan belangrijk nieuws wat nagekeken en doorgezet moest worden. Dus nu was ze aan het wachten op Martin tot hij terug zou komen van de vergadering en haar op de hoogte zou brengen van de belangrijkste punten. 

Daarnaast was er nog iets; de hele dag had ze al het gevoel dat ze iets was vergeten. Maar wat ze ook probeerde, ze kon echt niets bedenken. 

Sidonia had net de hand gelegd aan haar laatste mail die nog open stond, wanneer haar telefoon ineens afging. Ze pakte het op en keek naar het scherm. Het was Samantha die haar belde. “Goedemiddag, Sam. Ik dacht dat jij een uur geleden al uit zou klokken?”

Er klonk een grinnik aan de andere kant. “Dat klopt ook, Sidonia, ik ben een uur geleden gestopt met mijn werkdag. En ik weet dat ik je voornamelijk bel als het om werk gaat, maar ik kwam Christina tegen en we hebben besloten om naar de ‘Kersenbloesem’ te gaan. Ga je mee? Je hebt zelf aangegeven dat de kinderen toch zelf op pad zouden gaan.”

Suske en Wiske hadden besloten om naar de film te gaan. Er zou een marathon van een filmreeks zijn waar ze allebei dol op waren en aangezien ze beiden hun schoolwerk in orde hadden, had Sidonia toegestemd. Daarnaast keek ze ook wel uit naar een avondje voor haarzelf.

“Ik weet het niet, Sam. Een avond alleen klinkt ook zeer fijn.” Ze hoorde Christina lachen op de achtergrond en Sidonia keek even verbaasd naar haar telefoon. “Mis ik iets?”

“Kom op, Sidonie,” klonk er vanaf de andere kant van de lijn, “wij trakteren. En dan hoef je ook niet te koken na zo’n lange werkdag.”

“Christina Rhoeas, ik…” Sidonia zag Martin in haar ooghoeken verschijnen en hoe eerder ze het gesprek met Martin kon afronden, hoe eerder ze naar huis kon. “ik spreek jullie zo.”

Zonder verder antwoord van Samantha en Christina af te wachten, drukte Sidonia het gesprek weg en keek ze naar Martin die naar haar bureau kwam. “Zijn er nog bijzonderheden die ik moet weten?”

Martin knikte en leunde tegen haar bureau. “Zoals je weet gaat Nyxa binnenkort met zwangerschapsverlof. Nu is er een nieuwe assistent aangenomen en nu heb ik van Marcus begrepen dat Nyxa al een tijdje ziek thuis zit. Zie jij het zitten om over twee weken de nieuwe assistent in te werken. Ik heb verder nog geen details.”

Sidonia zuchtte even. Natuurlijk, dit kon er ook nog wel bij. Nyxa was de assistente van Marcus, maar die liep de kantjes er flink vanaf. Vaak had ze geen zin in bepaalde werkzaamheden en liet ze het liggen voor Richard of voor Sidonia. En aangezien zij regelmatig weigerde om haar werkzaamheden ook te doen, kon Nyxa het vaak de volgende avond alsnog doen. 

"Ik weet dat Nyxa niet je beste vriendin is, maar ik zou het ook waarderen als je dit zou doen. Zo weten we in ieder geval dat deze nieuwe assistent goed wordt ingewerkt. Als Nyxa bevallen is, dan weten we ook of ze thuis wilt blijven of niet."

"Goed," antwoordde Sidonia met een zucht, "ik zal mijn best doen. Wat gaat er met die assistent gebeuren als Nyxa toch weer terug komt?"

Martin haalde zijn schouders op en liep zijn kantoor in. "Dat zien we over een aantal maanden wel. Als het een goede is, willen we degene natuurlijk wel houden. Misschien als invalkracht. Kom, het is al laat, we gaan naar huis toe."

Sidonia ruimde haar spullen op en dacht even na. “Ik denk dat ik nog even naar de ‘Kersenbloesem’ ga.” zei ze uiteindelijk en ze keek naar Martins kantoor. “Ik zie je maandag, Martin.” 

Er klonk iets onverstaanbaars uit Martins kantoor, zoals dat weleens vaker gebeurde als hij nog wat laatste dingen aan het afronden was. 

Zonder verder erover na te denken, pakte Sidonia haar jas en tas en liep ze richting de uitgang. Terwijl ze naar buiten liep, haalde haar mobiel weer tevoorschijn en belde Samantha. “Ik kom eraan. Wil je voor mij alvast een alcoholvrij wijntje bestellen? Ik moet straks nog thuis zien te komen met de auto."

"Natuurlijk, Sidonia. We zien je zo."

Het klonk vrij rumoerig op de achtergrond, maar dat was ook niet raar. Zeker op de vrijdag was het druk in de 'Kersenbloesem.' Maar toch, ze had het idee dat ze nog bekende stemmen op de achtergrond hoorde. Niet te vergeten dat ze nog steeds het gevoel had dat ze iets vergat. 

Van origine was het eetcafé een echte stamkroeg, totdat ze enkele jaren eerder van eigenaar wisselde. Sindsdien kwamen de medewerkers van kantoren die rondom de 'Kersenbloesem' stonden er graag. De sfeer was er goed, evenals het eten en het personeel.

Nog enkele meters voordat Sidonia bij ‘de Kersenbloesem’ was, klonk er ineens een bekende, zangerige stem; “Sidonia! Wat leuk dat je er toch ook bent!”

Sidonia draaide zich om en zag Lena en Evanthe op haar af lopen. “Wat doen jullie hier uit de buurt?” vroeg Sidonia met een glimlach. Hoewel Lena het zeker geen probleem vond om naar een eetcafé te gaan, lag dit niet in de buurt van hun woning. 

Ze zag hoe Evanthe en Lena een blik met elkaar wisselden en Evanthe schudde even haar hoofd. “We hebben wat te vieren,” begon ze en ze keek even naar Lena voor ze weer verder ging, “we hebben over twee weken een afspraak bij de vruchtbaarheidskliniek voor een intake.”

“Dat is fijn om te horen.” zei Sidonia terwijl ze de deur van ‘de Kersenbloesem’ opende. “Het klinkt alsof het vrij vlot ging.”

Evanthe knikte. “Normaal duurt het een tijdje voor je zo’n afspraak kunt maken, maar we hebben geluk gehad.”

“Wat fijn dat je toch kon komen!” klonk er ineens en Sidonia draaide zich om. Binnen waren niet alleen Christina en Samantha, zoals Sidonia verwachtte, maar vrijwel het hele team was er aanwezig…

Toen duurde het niet lang voor Sidonia zich herinnerde wat ze was vergeten. Enkele weken eerder had Martin ‘de Kersenbloesem’ afgehuurd voor de jaarlijkse team borrel. Dit was echter niet zomaar een borrel. Collega’s die een aantal jaar voor het team werkten werden in het zonnetje gezet en er werd altijd bekendgemaakt wat de plannen waren voor het komende jaar. 

Sidonia had eerder die week aangegeven dat ze geen energie had om te komen. De afgelopen tijd was hectisch geweest en voor haar zou er toch niets nieuws bekendgemaakt worden. 

Christina liep naar haar toe met een glas vol beloofde alcoholvrije wijn. “Je was het vergeten of niet?”

Sidonia knikte en pakte de wijn over. “Door de hectiek van de afgelopen dagen heb ik me dit niet meer gerealiseerd. Maar het is fijn dat ik toch nog besloten heb om te komen.”

“Het is ook fijn dat je assistent even op je wacht.” klonk er achter haar en Martin verscheen aan haar zijde. “Ik heb nog aangegeven dat ik met je mee zou komen als je nog even enkele minuten had gewacht.”

“Sorry, Martin.” glimlachte Sidonia. “Dat heb ik er niet uit kunnen opmaken. Ik dacht dat je mij een fijn weekend wenste en dat dit het was.”

Martin wuifde haar opmerking met een glimlach weg en besloot het podium maar op te gaan. “Beste collega’s. Het is weer tijd voor de jaarlijkse borrel. Voordat we een aantal mensen in het zonnetje gaan zetten, wil ik nog een paar dingen mededelen. Vanaf het hoofdkantoor hebben we, door het faillissement van een zusterkrant, extra budget gekregen. Zo zullen er in de komende maanden een aantal nieuwe mensen aangenomen gaan worden en kunnen we wat dingen aanpassen aan ons gebouw. De details zullen in de loop van de maand bekendgemaakt gaan worden, maar er zullen positieve veranderingen komen.” Martin keek de groep rond en glimlachte. “Ik kan in ieder geval één persoon bekendmaken die het team maandelijks zal komen versterken. Lena Zerene zal onze zaterdagkrant maandelijks verrijken met de make-over column.”

Er klonk applaus en Sidonia keek even verbaasd naar Lena. “Dat hebben jullie dan nog goed verborgen weten te houden.”

Lena grinnikte. “Martin had ons laten beloven dat we nog even niets zouden vertellen. De beslissing is ook pas afgelopen week gemaakt.”

“Zeker nu het zicht op een gezin steeds aannemelijker wordt.” zei Evanthe en ze keek naar Lena. “Het is ook fijn om te weten dat ik me geen zorgen hoef te maken over het feit dat Lena zich zou vervelen tijdens de zwangerschap.”

“We heffen ons glas op het uitzicht naar een fantastisch jaar.” klonk er ineens. “We kijken uit naar een fantastische samenwerking met alle collega’s, of ze nu al jaren in ons team zitten of nog moeten gaan beginnen.”

“Proost!”