Behind the scenes, 302

Suske & Wiske
Album 302: Sterrensteen

    Wat was ze boos. Het was ongehoord wat ze nu weer hadden uitgehaald. En dan was het niet eens de schuld van beiden, maar voornamelijk van Wiske. Suske was het slachtoffer geworden van een van Wiske's trucjes. Maar alsnog werden ze allebei gestraft. Sidonia stuurde ze meteen naar hun kamers zodra ze weer thuis waren. Ze had zich vreselijke zorgen gemaakt over de kinderen terwijl ze op het ijs waren.

Nadat ze de kinderen meteen naar boven had gestuurd, ging Sidonia met een zucht op de bank zitten. Gelukkig had de professor haar nog gebeld toen ze erachter kwamen dat Suske en Wiske op de vlucht zaten, maar al snel had ze niets meer van haar vrienden vernomen. De angst was groot dat ze in een akelige situatie terecht waren gekomen.

  Net toen Sidonia languit op de bank wilde zitten, ging de bel. Met een nog diepere zucht stond ze weer op. 'Wat is er nu weer aan de hand?' dacht ze terwijl ze richting de voordeur liep. Ze was net blij om even rustig bij te komen van haar onrust, maar het was haar blijkbaar niet gegund.

“Hoi Sidonie! Heb je me gemist?”

Hoewel Sidonia het niet wilde toegeven, begon ze wel te glimlachen. Lambik kon soms zeer vervelend zijn, maar na een avontuur als dit, was ze toch blij om hem te zien.

  "Altijd Lambikske, dat weet je.”

    Sidonia liet Lambik binnen en al snel zaten ze allebei in de woonkamer, met een kop koffie. Lambik vertelde Sidonia het avontuur. Suske en Wiske probeerde het haar ook al te vertellen, maar toen had ze er geen woorden voor. Maar met Lambik was het anders. Het was altijd anders met Lambik.

"Dankzij die steen heb ik dus even weer haar gehad. Het stond me zo goed, Sidonie. Je had het moeten zien.”

Sidonia schoot in de lach. “Ik geloof er niets van, Lambik. Ik denk dat je een beetje aan het overdrijven bent.” Wat hij vertelde kon gewoon niet waar zijn. Door een steen je haar weer krijgen? Dat is wel het meest bizarre verhaal wat Lambik ooit had verteld. En hij had haar al vaak genoeg sterke verhalen verteld.

Toen was het de beurt aan Lambik om te lachen. “Jij gelooft mij niet, hè. Wacht maar.” Ineens stond Lambik op en liep hij weg, Sidonia in totale verbijstering achterlatend. Gelukkig duurde het niet lang voordat hij weer naast haar op de bank zat. “Ik dacht al dat je me niet zou geloven, dus ik heb aan Barabas gevraagd of hij bewijs wilde leveren. Zodat ik jou ervan kon overtuigen dat ik inderdaad haar had en zelfs een aantal zichtbare spieren.”

    Dit zorgde ervoor dat Sidonia even raar opkeek. Wat die steen ook was, het moest wel wonderbaarlijk werken als Lambik haar en spieren kreeg. Toen begreep Sidonia het. Het was niet die steen, het was allemaal nep. Lachend schudde ze haar hoofd. “Dacht je echt dat ik zoiets zou geloven, Lambik? Het is met de computer nagemaakt.” 

     Maar toch, toch was ze nieuwsgierig. Ze was nieuwsgierig hoe haar Bikske er uit zou zien als hij spieren en haar had. Nep of niet, ze zou het toch graag willen zien

.Lambik zag de twijfel in haar ogen en haalde de foto's tevoorschijn. De foto's waren gemaakt door de Cornettau. Barabas had een beveiligingscamera in de Cornettau geplaatst voor het geval dat het gestolen zou worden. En gelukkig voor Lambik had het dus ook foto's gemaakt van de verandering van Lambik naar Hulkbik.

Sidonia wierp een blik naar de foto's en zag dat Lambik niet had gelogen. Op de foto's had hij inderdaad haar en spieren. Ze pakte de foto's van hem en bekeek ze goed. Het zag er niet naar uit dat ze nep waren, want er was toch ook iets totaal anders aan Lambik dan alleen wat hij wel vertelde. “Waarom ben je groen?”

 “Dat komt dus door die steen. Hij zorgde er niet alleen voor dat ik meer kracht en haar kreeg, maar ook dat ik er groen uit kwam te zien.” Toen Sidonia geen antwoord gaf, keek Lambik naar haar. Het was alsof ze was gehypnotiseerd door de foto's. “Sidonie...” 

 Sidonia keek op en keek Lambik een beetje verward aan. Ze wist dat Lambik normaal niet een sixpack had als lichaamsfiguur, maar ze moest toegeven dat het Lambik best goed stond. De foto's hadden er voor gezorgd dat ze even haar fantasie op de loop liet gaan.

 Lambik begon te lachen en stond weer op. “Ik ga er maar weer eens vandoor.” Toen Sidonia hem de foto's wilde teruggeven, weigerde Lambik het. “Nee, die zijn voor jou. Ik weet dat ik er minder naar zal kijken dan dat jij zal doen.” Met die woorden verliet Lambik het huis, Sidonia een beetje verwonderd achterlatend. Ze wist niet precies wat ze van deze woorden moest vinden.

    Ze keek nog een keer naar de foto's. Ze kon het eigenlijk nog niet helemaal geloven en het was nog steeds raar om Lambik groen te zien. 

Sidonia gooide de foto's op de koffietafel. Ze zou later wel bedenken wat ze ermee zou doen. Maar nu was ze toe aan wat rust en een kop thee.