Het was de laatste dag voor de jaarwisseling en er hing een gezellige sfeer in de winkelstraat. Er was verlichte versiering, er waren kraampjes en er waren veel mensen die op de laatste dag nog even wat dingen kochten voordat het grote feest kon beginnen.
Sidonia was dus niet de enige die vandaag nog wat dingen wilde halen. Suske en Wiske waren thuis om het huis te versieren voor hun vrienden en Sidonia wilde graag alleen de boodschappen doen, zodat ze zeker wist dat ze alles in huis zou hebben. Lambik, Jerom en professor Barabas zouden er immers ook zijn. En de mannen konden soms de oren van haar hoofd eten.
Ze liep de supermarkt uit met de aller laatste boodschappen die ze nog nodig had. Sidonia had nog in gedachten om een mooie taart te maken om het nieuwe jaar smakelijk in te luiden.
Maar omdat ze zo bezig was met haar boodschappenlijstje, had ze niet door dat ze tegen iemand opliep.
"Zeg, kan je niet..."
Sidonia herkende de stem uit duizenden. Er was er maar een die zo snel op zijn tenen was getrapt.
"Zou jij geen andere toon aanslaan tegen jouw gastvrouw van vanavond, mijnheer Lambik?"
Lambik keek oprecht verbaasd toen hij zijn vriendin zag staan. "Sidonia? Sorry, ik dacht dat het iemand anders was."
Sidonia keek hem ongelovig aan. "Ja-ja, natuurlijk. Maar wat doe jij op deze drukke dag in de stad? Ik dacht dat jij deze dag liever niet in de stad wilde zijn?"
Lambik knikte, dat was ook een van de redenen waarom hij en Jerom die avond naar Sidonia zouden gaan. Naast het feit dat zowel hij als Jerom geen zin hadden om te koken en gezellig bij hun vrienden wilde zijn. Want boodschappen doen op een dag als deze, nee hoor. Dan halen de mannen nog liever iets bij de plaatselijke frietkraam.
"Waarom ben je hier dan?"
Lambik grinnikte. "Dat is nog een verrassing, Sidonie." Hij keek naar de vele boodschappentassen die Sidonia aan het dragen was. "Ik denk niet dat je hulp nodig hebt?"
Sidonia gaf Lambik een vernietigende blik.
"Oké, ik help je." Met een zucht pakte Lambik de tassen van Sidonia over en bracht het naar haar autootje. Met veel moeite kreeg Lambik de auto nog dicht en hij keek naar Sidonia. "Weet je zeker dat je alles hebt?"
"Maak jij je daar maar geen zorgen over. Zorg er maar voor dat jij en Jerom op tijd bij mij zijn. Ik verwacht jullie voor het eten."
Lambik gaf Sidonia een lieve glimlach. "Dat is één ding wat zeker is. Jerom zou het mij nooit vergeven als we niet op tijd voor het eten bij jou zijn. Tot over een paar uur."
"Tot over een paar uur, Lambikske."
Sidonia stapte in de auto en reed richting haar huis. Het was weer een bijzonder jaar geweest. Veel avonturen naar verschillende landen en natuurlijk ook naar het verleden. Er waren avonturen die ze liever niet had gehad, maar er waren ook hele bijzondere momenten. Ook bijzondere momenten met Lambik.
Ze zuchtte diep. "Ik weet het ook wel, de kans is heel klein dat hij me leuk vind. Maar toch..." Op momenten dat ze alleen in de auto zat, wilde ze nog wel eens in haar zelf praten. Een soort manier om haar gedachten op een rij te krijgen.
Soms wist Sidonia het even niet meer. De ene keer was Lambik lief voor haar en de andere keer kon ze wel op hem schieten. En toch voelde ze nog steeds iets voor hem. Nog steeds, na al die jaren, kon ze het gevoel niet kwijtraken. Niet dat ze het wilde, maar dat zou het soms iets makkelijker voor haar maken. Dan zou ze niet zo verward zijn over haar gevoelens en zou ze niet jaloers zijn als Lambik weer eens een andere vrouw had gevonden
.
"Ook al is hij soms vreselijk, ik kan hem niet uit mijn hoofd zetten. Hij heeft zijn lieve kanten en misschien, heel misschien, is het komende jaar beter." Er verscheen een glimlach en Sidonia voelde zich ineens niet meer zo neerslachtig. "Wie weet zal hij het komende jaar wel vertellen dat hij van mij houdt."
Met een grote glimlach op haar gezicht reed Sidonia haar straat in en ze parkeerde haar auto bij haar huis. Suske en Wiske, die haar zagen aankomen, kwamen naar buiten om te helpen met de boodschappen
"Waarom ben je zo vrolijk, tante?" vroeg Wiske toen ze de boodschappen uit de auto haalde.
"Het was best gezellig in de stad. Ik heb nog even bij de kraampjes gekeken, maar ze hadden verder niets bijzonders."
Suske en Wiske keken elkaar aan. Waarom zou hun tante daar blij om worden? Normaal vond ze het vreselijk om rond deze tijd boodschappen te doen. Maar ze besloten verder geen woord te zeggen, het was fijn om te zien dat Sidonia in een vrolijke bui was.
Terwijl Suske en Wiske de boodschappen naar binnen brachten, haalde Sidonia de laatste tas uit de auto en liep richting haar huis. Wie weet, misschien zou dit wel haar jaar worden. Tot dan toe moest ze het maar doen met de kleine momenten die ze soms had met Lambik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten