Behind the scenes - 322

Suske en Wiske Fanfiction

Behind the scenes

322: De vliegende rivier

Na het lange avontuur was de groep weer teruggegaan naar hun hotel. Suske en Wiske waren na het diner meteen naar hun kamer gegaan en waarschijnlijk lagen ze nu te slapen. Sidonia was na het diner meteen naar buiten gelopen. Het was nog heerlijk weer om buiten te zitten en ze wilde nog even genieten van het prachtige weer.

Ze was op zoek geweest naar een prachtige locatie om op vakantie te gaan en van Christina kreeg ze deze aanbeveling. Inclusief dit hotel. Wanneer Sidonia de foto's had gezien, was ze meteen verkocht. Het lag in een prachtige omgeving en het zag er ook zeer rustgevend uit. 

Toen ze eenmaal bekend had gemaakt waar ze naar toe zouden gaan, had Suske meteen zijn cadeau bedacht. Niet al te ver bij het hotel vandaan lag een fantastische rivier om te raften. Sidonia vond het prima en had meteen een uitje voor hem geregeld. Ze had echter wel gewaarschuwd dat ze niet mee kon. Het laatste wat ze wilde was enkele weken niet kunnen werken omdat ze iets had gebroken tijdens de rit.

Sidonia ging zitten op de bank in aan de achterkant van het hotel stond. Door de bijna ondergaande zon zag de omgeving er prachtig en bijna romantisch uit. Hier kon ze zeker wel van genieten. 

"Waar denk je aan, Sidonie?"

Sidonia was in gedachten verzonken terwijl ze naar de tuin aan het kijken was. Lambiks stem zorgde er echter voor dat haar gedachten verstoord werden. Ze zag Lambik uit het hotel komen en kwam haar richting op.

"Dat het hier zo prachtig is." zuchtte Sidonia wanneer Lambik naast haar kwam zitten. De zon begon steeds lager te zakken en zorgde voor een prachtige gloed over het landschap. "Bijna romantisch."

Lambik besloot maar niets te zeggen. Als hij hier op zou reageren, dan zou hij Sidonia meer hoop brengen dan nodig was. Ze hadden de laatste tijd al het gevoel dat er meer was dan vriendschap, hoeveel Lambik het ook wilde ontkennen.

Ineens stond Lambik weer op en hij keek naar Sidonia. "Wat dacht je van een wandeling? Ik kan er namelijk wel één gebruiken."

Sidonia keek Lambik verbaasd aan maar stond wel op. Ze had inderdaad wel behoefte aan een wandeling en samen met Lambik was wel zo fijn. Zeker in de omgeving waar ze zaten. Nou ja, in welke omgeving dan ook. 

Het hotel stond bijna in niemandsland. Er was een weg naar het hotel toe, maar het was een van de weinige gebouwen die in de buurt stonden. Er was een grote tuin en aan het hotel lag nog een bos.

In stilte liepen ze naast elkaar door de tuin. Het leek alsof ze beiden hun gedachtes ergens anders hadden.

Sidonia was bezorgd om Lambik. Wat er de laatste tijd ook gebeurde, het leek alsof hij iedere keer op het randje zat van leven op dood. De vorige keer dat magische degen en nu was hij beschoten. Ze snapte niet wat er aan de hand was.

"Lambikske, wat ben je stil."

Lambik keek naar Sidonia. "Een man kan toch even nadenken als hij daar behoefte aan heeft?" vroeg hij met een glimlach.

Sidonia glimlachte en ze keek even naar zijn arm. "Hoe gaat het met je arm?"

"Doet alleen nog zeer als ik lach."

Sidonia schoot even in de lach. Lambik wist vaak precies wat hij moest zeggen om haar te laten lachen. En dat was ook de reden waarom ze van hem hield. "Ik meen het, Lambik."

"En ik meen het ook. Het gaat goed, Sidonia. Even een tijdje rust en dan komt het wel goed."

Sidonia zuchtte even. Lambik was soms zo eigenwijs, nog erger dan zij soms kon zijn. "Hoe lang blijft Jerom nog weg?"

"Niet al te lang wanneer wij thuis komen. Ik dacht dat hij enkele dagen later weer thuis zou komen."

Sidonia dacht even na. Hoewel ze zelf ook moest werken, zou Lambik misschien beter af zijn als hij bij haar zou logeren zolang zijn schouder nog kapot was.

Maar nog voor Sidonia haar plan kon vertellen aan Lambik, was Lambik haar al voor.

"Geloof me, Sidonie, ik kan het wel aan. Waarschijnlijk gaat het koken niet lukken, maar dan kom ik wel bij je langs."

Sidonia besloot maar verder niets te zeggen. Ze liepen langs het rand van het bos en Sidonia keek even omhoog. Het leek steeds donkerder te worden en misschien was het handiger om maar weer terug te lopen naar het hotel.

"Dank je, Sidonia."

Sidonia keek Lambik verbaasd aan. "Waarvoor?"

"Dat je weet wanneer je moet stoppen met dingen vragen of vertellen wat ik moet doen." Lambik gaf Sidonia een glimlach. "Jij bent een van de weinige vrouwen die niet te veel van mij verwacht, ook al duurde dat wel even."

Lambik wenste Sidonia een goede nacht en liep het hotel in. Sidonia liep het terras weer op en ging weer zitten op de bank. Ze keek naar de lucht, waar de sterren langzaam verschenen.

  Waarschijnlijk heeft hij het over de hints... 

"Je moest eens weten, Bikske. Ik heb je nog steeds lief..."