De chaos was weer voorbij. Iedereen was weer normaal en gezond, zover als dat mogelijk was. Het enige was dat het huis van Barabas nog niet helemaal opgebouwd was, dus hij verbleef voor die tijd nog even bij Sidonia. En er stond dan nu tijdelijk ook een tijdmachine in haar woonkamer. De belofte was wel dat alles weer snel opgebouwd zou zijn, het zou niet al te lang moeten duren.
Het begon donker te worden buiten. Barabas was naar de logeerkamer gegaan, Jerom ging alvast naar huis en Suske was op zijn kamer computerspelletjes aan het spelen. Sidonia en Lambik zaten nog aan hun kop koffie in hun zetels en Wiske was op de bank een boek aan het lezen.
Lambik keek naar Sidonia. Ze mocht hem dan wel hebben gebeten, en daar had ze dan ook haar excuses voor aangeboden, maar er was eigenlijk nog iets anders waar hij het over wilde hebben. Sidonia had iets gezegd wat hij nog niet van haar wist.
"Sidonie," begon Lambik en Sidonia keek naar hem, "wanneer heb jij voor de klas gestaan?"
Sidonia schoot even in de lach en Wiske keek op van haar boek. "Inderdaad, tante. Wanneer heb jij voor de klas gestaan? Zolang ik het me kan herinneren, heb jij niet gewerkt als leerkracht."
"Dat was voordat jij bij mij kwam wonen." Sidonia keek naar Wiske. "Ik was net klaar met studeren en ik was op zoek naar een baan. Op een ochtend las ik een vacature voor kleuterjuf en ik heb op dat moment gesolliciteerd. Ik heb het drie jaar gedaan en toen vond ik dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging. Het was maar voor een kort moment, maar ik wist toen wel dat ik graag met kinderen werkte."
"Waarom ben je daarna niet meer in het onderwijs gaan werken, tante?" vroeg Wiske verbaasd. "Zeker als je het dan zo leuk vond om met kinderen te werken."
"Ik heb de kans eigenlijk nooit meer gekregen." zei Sidonia. "Jij kwam bij mij wonen en eerlijk gezegd had ik mijn handen vol aan jou." voegde ze met een glimlach toe. "Voordat je denkt dat ik daar ooit spijt van heb gehad, dat niet heb ik nooit gehad."
Wiske gaf haar een glimlach. "Dat weet ik en ik vind het nog steeds fijn om bij jou te zijn, tante." Ze stond op en gaf Sidonia een knuffel. "Maar het is nog steeds fijn om te horen dat je er geen spijt van hebt. Ik ga maar naar bed."
De volwassenen wensten haar een goede nacht en Lambik keek naar Sidonia. "Waarom heb je Wiske in huis genomen? Of misschien moeten nemen?" Ze had het verhaal nooit verteld en Lambik had er eigenlijk nooit naar gevraagd.
Sidonia zuchtte. "Het was niet per se een keuze geweest. De vader van Wiske was niet al te lang na haar geboorte overleden, terwijl hij aan het werk was. Ik heb nog geprobeerd om er achter te komen wat er precies is gebeurd, maar ik heb het nooit weten te achterhalen. Mijn zus heeft meteen haar testament laten veranderen zodat ik de voogd voor zowel Wiske als Rikki zou worden op het moment dat er iets met haar zou gebeuren. En enkele jaren later gebeurde het ook. Ze heeft toen een dodelijk ongeluk gehad."
Lambik slikte. "Het spijt me, ik denk niet dat ik een verhaal als dit had verwacht."
Sidonia schudde haar hoofd en gaf hem een glimlach. "Het is al goed, zolang je er niet naar vroeg, had ik geen reden om het te vertellen. Het is iets wat ik liever niet al te vaak vertel." Ze keek even naar haar kop koffie en slikte. "Het moeilijkste vond ik toen Wiske nog jong was. Rond de feestdagen had ze het er wel moeilijk mee dat zij bij haar tante woonde, terwijl haar vrienden gewoon ouders hadden. Ik had haar graag nog langer met haar ouders gegeven, maar het heeft nooit zo mogen zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten