Dit is echt heel erg. Ik had verwacht dat ik tijdens mijn verlof toch iets meer tijd en inspiratie zou hebben om weer te kunnen schrijven, maar het lijkt wel alsof ik nergens de puf voor heb. Ik weet het ook wel, mijn lichaam moest twee levens in leven houden, maar toch had ik de stille hoop dat ik iets qua fantasie iets meer zou kunnen, nu het lichamelijke steeds meer moeite kostte...
En tja, wanneer die kleine er is, dan wordt het lastig om nog tijd te vinden. Nu heb ik toch echt minder tijd voor mijzelf
Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
353: Het Gewiste Wiske
De avond was weer gevallen. Het avontuur was tot een goed einde gekomen en Sidonia hoefde zich geen zorgen meer te maken. Ze kon weer op haar bank genieten van haar welverdiende kop thee. Wiske had immers haar geheugen weer terug, Suske was weer een tienerjongen en ook in de spokenwereld was alles weer terug naar normaal. Haar avond met rust was weer terug.
Soms vroeg ze zich af hoe Wiske het allemaal voor elkaar kreeg; hoe ze het voor elkaar kreeg om een avontuur te starten, al was het nu niet helemaal de bedoeling geweest.
Sidonia nam een slok van haar thee. Een tijdje terug wilde Wiske iets nieuws proberen. Ze was nog steeds op zoek naar avontuur, maar dan voornamelijk in haar eentje. Wanneer Sidonia het probleem op kantoor vertelde, kwam Cerise met het idee van de jeugdbeweging. Deze hadden vaak weekenden weg en organiseerden van alles voor de jeugd.
Toen Sidonia het vertelde aan Wiske, stond ze er zeker voor open. Het duurde ook niet lang voordat ze zich had aangemeld.
"Tante, kan ik naast je komen zitten?"
Sidonia keek op en knikte. Na zo'n raar avontuur was het normaal dat Wiske even naast haar op de bank kwam zitten om alles te kunnen verwerken.
Wiske kwam naast haar zitten en omhelsde Sidonia. "Sorry dat ik zo..."
Sidonia schudde haar hoofd. "Het was deze keer niet helemaal jouw schuld, Wiske. Al zou je jouw nieuwsgierigheid toch een keer in bedwang moeten houden." Sidonia keek naar haar nichtje, die knikte. Het was niet de eerste keer dat de nieuwsgierigheid van Wiske hun in een avontuur had gesleurd. Maar Sidonia wist ook beter dan dit te vragen van Wiske. Wiske deed haar best, maar haar nieuwsgierigheid was gewoon te groot. "En dan kan je het beste beginnen bij het stoppen met je neus in iemands zijn brieven te steken."
Wiske zuchtte en knikte. "Sorry, tante. Ik beloof dat ik die brieven niet meer zal lezen."
De zolder was normaal een plek waar de kinderen niet vaak kwamen. Sidonia's oude spullen stonden ook op een plek waar geen mens zou komen. Dus ze had eigenlijk wel verwacht dat haar oude brieven en dagboeken op de beste plek stonden tegen pottenkijkers en nieuwsgierige oogjes.
Blijkbaar verveelde Wiske zich tijdens een regenachtige dag en was ze naar zolder gegaan om te kijken wat daar voor een schatten lagen. En daar was ze uiteindelijk de brieven tegengekomen die Sidonia voor zichzelf had bewaard.
"Waarom heb je die brieven nooit gestuurd, tante?" vroeg Wiske nadat Sidonia weer een slok van haar thee had genomen. "Dat is toch ook vaak de reden waarom je ze schrijft."
Een kleine glimlach verscheen op Sidonia's gezicht. "Enkele brieven had ik inderdaad verzonden, in de jaren zeventig ongeveer. Die brieven waren voor Roger, toen wij net een relatie hadden. Er kwam een punt waarop wij in hetzelfde huis gingen wonen, in eerste instantie omdat het makkelijker was om dingen te kunnen regelen. Zo had ik weer alle brieven die ik had gestuurd in mijn bezit. Pas jaren na onze breuk kwam ik er achter dat ik de brieven had, maar kon ik het niet over mijn hart krijgen om ze weg te gooien."
Een twinkel verscheen in Wiske's ogen. "En de andere brieven? Ik kan me niet voorstellen dat je ook maar één brief naar Lambik hebt verstuurd."
Die vraag had Sidonia wel verwacht en het antwoord was heel simpel. "Omdat Lambik toch nooit mijn liefde zou beantwoorden. Deze brieven waren voor mij een soort therapie om mijn gevoelens in ieder geval op papier te zetten en er niet meer mee rond te hoeven lopen." Even dacht Sidonia na. De laatste keer dat ze dit had gedaan, was al een flinke tijd geleden. Sindsdien had ze weinig behoefte gehad om dingen op papier te zetten. Daarnaast was haar relatie met Lambik ook een tijdje afstandelijk geweest en waren haar gevoelens niet meer dan vriendschappelijk naar Lambik toe. "Ik bewaar ze nu ook meer als een herinnering dan dat ik er daadwerkelijk iets mee wil doen."
Natuurlijk had Sidonia het graag anders gezien, maar ze wist beter dan dat Lambik haar liefde zou beantwoorden. En ze had er nu vrede mee. De kinderen waren voorlopig genoeg voor haar.
Wiske wilde nog iets anders vragen, wanneer er ineens geblaf klonk. Tobias kwam de woonkamer binnen gerend en sprong bij Wiske op schoot.
"Misschien moet je hem maar wat lekkers geven, Wiske. Zeker na alles wat hij voor jou gedaan heeft de afgelopen tijd." zei Sidonia met een glimlach.
Wiske knikte en liep met Tobias de woonkamer weer uit. Nee, Sidonia had zich geen beter leven kunnen wensen zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten