"Dank je."
Sidonia keek naar het meisje wat de koffie voor haar en Lambik op het tafeltje had gezet. Om de afloop van dit bizarre avontuur te vieren, had het vijftal besloten om naar het 3-oktober feest van Leiden te gaan. Zoals ieder jaar was het een groot feest met lekker eten en veel gezelligheid.
Ze hadden net wat gegeten in een van de restaurants die rond de Beestenmarkt stonden. De gezelligheid in de stad was alom aanwezig, dus Suske en Wiske besloten direct na het eten naar de kermis te gaan en Jerom had de mededeling gegeven dat hij nog even een avondwandeling wilde maken. In zijn eentje.
Dus nu zat Sidonia samen met Lambik op het terras met voor allebei een kop koffie. En de stilte die tussen hen viel was op zijn minst gezegd ongemakkelijk. Want ook al was het avontuur maar een droom geweest, het voelde vreselijk echt.
Sidonia keek naar Lambik. Hoewel het een fijne dag was geweest, had Lambik geen woord meer tegen haar gezegd. En Sidonia begon zich zorgen te maken. "Bikske..."
Er kwam geen reactie en Sidonia zuchtte. Ze kon hier niets mee. Ze kon wel raden waar hij met zijn gedachten zat, maar ze wilde het toch van hem horen. En hij moest weten dat ze het hem al vergeven had.
"Lambikske..."
Nu leek hij haar wel te horen en zodra hij haar zag, leek hij een stuk geruster. "Sidonie..."
Sidonia wuifde zijn zin weg. "Ik heb het je al vergeven, Lambik. Het is al goed, alles is immers goed gekomen."
Lambik schudde zijn hoofd. "Het is niet goed te praten, Sidonie. Ik had dit niet moeten doen. Je bent een goede vriendin en ik had nee moeten zeggen tegen deze klus."
Sidonia gaf hem een lieve glimlach en plaatste haar hand op die van Lambik. "Je hebt vaker rare dingen gedaan, Lambik. En ik weet dat je in de toekomst ook rare dingen zult gaan doen. Maar wat je ook hebt gedaan of gaat doen in de toekomst, ik weet dat ik je altijd kan vertrouwen."
Lambik gaf haar een glimlach terug en leek even na te denken. "Denk je dat Magdalena dezelfde argumenten had gebruikt om Valdez zover te krijgen om Leiden een dag later aan te vallen?" vroeg hij uiteindelijk.
Sidonia voelde even een vlaag van ondeugendheid over zich heen komen. "Hoezo? Zouden diezelfde argumenten dan ook bij jou werken?"
Ze verwachtte dat Lambik meteen alles zou ontkennen; dat wat ze ook zou proberen nooit op hem zou werken en hij nooit zou toegeven aan dit soort gevoelens. Alles, behalve deze doodse stilte die Lambik nu had. Het haalde de plezier ook weg om hem te plagen.
Uiteindelijk duurde de stilte te lang voor haar en Sidonia kneep zachtjes in de hand van Lambik die ze nog vast had. Dit was te eng voor woorden, zo had ze hem nog nooit meegemaakt. "Lambik, ik maakte maar een grapje."
Het leek even alsof Lambik terugkwam van een andere wereld. "Ja, natuurlijk, dat weet ik. Maak je maar geen zorgen."
Sidonia haalde haar hand weg en nam nog een laatste slok van haar koffie voor ze opstond. "Ik wil nog even een wandeling langs het water maken voor we weer terug naar huis gaan."
Lambik stond ook op van zijn plaats en samen liepen ze naar een oude molen die niet veel verder aan het water stond.
Wanneer de avond begon te vallen, hadden ze de oude molen bereikt en Sidonia keek even om haar heen. Hoewel het geluid van de kermis nog te horen was, was het verder rustig. Er liepen wat mensen rond die naar huis gingen of de rust opzochten.
Sidonia liep van het voetpad af en ging op één van de traptreden naast het water zitten. Lambik volgde haar voorbeeld en ging naast haar zitten.
Ze keek opzij en zag hoe hij haar bekeek. Wat er ook met de man was vandaag, het begon vervelend te worden. "Waar denk je aan, Lambik?"
Ze zag hoe Lambik met zijn ogen knipperde en even nadacht wat hij nu moest zeggen. "Die droom... Het is een bijzondere liefdesverhaal. Een sterke vrouw als Magdalena en een koppige Spanjaard als Valdez die dan uiteindelijk toch als een blok verliefd op elkaar worden."
Even voelde het alsof Lambik zichzelf en Sidonia omschreef. "Net als wij, Bikske. Zij hadden een bijzondere relatie, evenals dat wij dat hebben. We hebben samen al veel meegemaakt, maar nog nooit zo bijzonder als dit."
De stilte tussen de twee mensen was weer terug. Lambik tuurde naar het water en Sidonia keek naar de overkant. Ze hadden een enkele keer in verschillende gedaantes voor het altaar gestaan, maar dit voelde nog echter dan alles wat ze daarvoor hadden beleefd. Ze wist zeker dat hij ook van haar hield, maar wist ook dat hij dit nooit zou toegeven.
Het geluid van een telefoon deed haar opschrikken en Lambik pakte zijn mobiel uit zijn broekzak. "Ze zijn naar ons op zoek."
"Zeg maar dat we ze bij de auto zullen treffen." antwoordde Sidonia terwijl ze op stond.
Lambik stond ook op en bood haar een arm aan. "Sidonie," begon Lambik terwijl ze gearmd naar de auto liepen, "het is fijn om weer vrienden te zijn."
Sidonia glimlachte. Hoewel ze nog steeds hoopte op meer, was het fijn om te weten dat hun vriendschap niet meer in gevaar was. En wie weet, misschien zou het ooit meer kunnen worden dan alleen vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten