Lambik zuchtte even, dit was het meest bizarre avontuur wat ze tot nu toe hadden meegemaakt. Hij wist nog steeds niet wat hij van dit avontuur moest vinden.
"Bikske..."
Sidonia's stem drong niet tot hem door. Hij was te diep in gedachten verzonken om Sidonia te kunnen horen. Hij was nu op een absoluut dieptepunt geraakt. Het leek hem ook een pracht baan. Je vroeg mensen om geld en ze gaven het aan je. Hoeveel beter kon een baan en leven worden? Maar hij was te ver gegaan. Sidonia was zijn beste vriendin, hij had deze job gewoon moeten weigeren. Maar zoals zo vaak stond zijn trots hem weer eens in de weg.
"Lambikske..."
Ditmaal hoorde Lambik haar wel en hij keek op, niet wetende wat hij precies kon verwachten. Toen hij Sidonia's glimlach zag, voelde hij de rust over hem heen komen. Sidonia was in ieder geval niet meer boos op hem.
Sidonia wuifde zijn zin weg. "Ik heb het je al vergeven, Lambik. Het is al goed, alles is immers goed gekomen."
Lambik schudde zijn hoofd. "Het is niet goed te praten, Sidonie. Ik had dit niet moeten doen. Je bent een goede vriendin en ik had nee moeten zeggen tegen deze klus."
Sidonia gaf hem een lieve glimlach en plaatste haar hand op die van Lambik. "Je hebt vaker rare dingen gedaan, Lambik. En ik weet dat je in de toekomst ook rare dingen zult gaan doen. Maar wat je ook hebt gedaan of gaat doen in de toekomst, ik weet dat ik je altijd kan vertrouwen."
Lambik gaf haar een glimlach terug en dacht na. In hun droom had Sidonia's Magdalena argumenten gebruikt waarvan Lambik nooit had gedacht dat het ooit bij hem zou werken. "Denk je dat Magdalena dezelfde argumenten had gebruikt om Valdez zover te krijgen om Leiden een dag later aan te vallen?" vroeg hij uiteindelijk.
Hij keek haar aan en zag een ondeugende twinkeling in haar ogen verschijnen. "Hoezo? Zouden diezelfde argumenten dan ook bij jou werken?"
Die zin liet hem nadenken. Hij wist vrijwel zeker dat hij niet verliefd kon zijn op Sidonia. Het mocht gewoonweg ook niet. Zij was zijn beste vriendin en het zou alles veranderen als hij daadwerkelijk op haar verliefd zou zijn. Maar hij wist ook dat Sidonia dit ook nooit zou doen. De argumenten die Magdalena gebruikte gingen zelfs zijn stoutste dromen te boven.
Hij voelde hoe Sidonia in zijn hand kneep. "Lambik, ik maakte maar een grapje."
"Ja, natuurlijk, dat weet ik. Maak je maar geen zorgen."
Sidonia haalde haar hand weg en nam nog een laatste slok van haar koffie voor ze opstond. "Ik wil nog even een wandeling langs het water maken voor we weer terug naar huis gaan."
Lambik stond ook op van zijn plaats en samen liepen ze naar een oude molen die niet veel verder aan het water stond.
Wanneer de avond begon te vallen, hadden ze de oude molen bereikt en Sidonia bleef even staan. Hoewel het geluid van de kermis nog te horen was, was het verder rustig. Er liepen wat mensen rond die naar huis gingen of de rust opzochten.
Sidonia liep van het voetpad af en ging op één van de traptreden naast het water zitten. Lambik volgde haar voorbeeld en ging naast haar zitten.
Hij keek naar Sidonia. Ze waren vaker een koppel geweest. Was het om in een rol te komen of omdat het zo beter uitkwam. Maar meestal was Sidonia degene die het had voorgesteld of dat zij het gevoel had dat het beter was om een stel te spelen. Maar nu was hij degene geweest die graag met haar in het huwelijksbootje had gestapt.
"Waar denk je aan, Lambik?"
Lambik knipperde even met zijn ogen. Hij had niet doorgehad dat hij naar haar was blijven kijken en blijkbaar had Sidonia hem erop betrapt.
"Die droom... Het is een bijzondere liefdesverhaal. Een sterke vrouw als Magdalena en een koppige Spanjaard als Valdez die dan uiteindelijk toch als een blok verliefd op elkaar worden."
Hij moest erkennen dat hij zichzelf en Sidonia in deze omschrijving herkende, hoewel hij dat niet wilde.
En Sidonia deelde dat idee. "Net als wij, Bikske. Zij hadden een bijzondere relatie, evenals dat wij dat hebben. We hebben samen al veel meegemaakt, maar nog nooit zo bijzonder als dit."
Lambik zei niets meer en hij keek naar het water. Dit was eigenlijk ook niet de eerste keer dat ze voor een altaar stonden. Hij was al een aantal keer bijna met Sidonia getrouwd. En hij was de tel kwijt geraakt in hoe vaak hij nu haar bijna had verteld dat hij van haar hield. Of in ieder geval dat ze een speciaal plekje in zijn hart had.
Het geluid van een telefoon deed hem opschrikken en Lambik pakte zijn mobiel uit zijn broekzak. "Ze zijn naar ons op zoek."
"Zeg maar dat we ze bij de auto zullen treffen." antwoordde Sidonia terwijl ze op stond.
Lambik stond ook op en bood haar een arm aan. "Sidonie," begon Lambik terwijl ze gearmd naar de auto liepen, "het is fijn om weer vrienden te zijn."
Haar glimlach maakte alles weer goed. Hij wist dat ze weer goed zaten als het ging om vriendschap. En voorlopig mocht het voor hem wel bij vriendschap blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten