Suske en Wiske Fanfiction
Behind the scenes
331: Sooi & Sientje
Sidonia belde aan bij het huis van Lambik en Jerom. Ze hadden elkaar al een tijd niet meer gezien en ze hadden Sidonia en de kinderen uitgenodigd om te komen eten. Zo nu en dan vonden de mannen het ook wel fijn om ander gezelschap te hebben dan elkaar.
Het duurde niet lang voordat de deur open werd gedaan door Jerom. Hij liet ze binnen en terwijl Jerom naar de keuken liep om de koffie in te schenken, liepen Suske, Wiske en Sidonia naar de woonkamer.
In de woonkamer zat Lambik op de bank. Hij mompelde wat, maar keek verder niet op of om.
Sidonia keek verbaasd naar haar goede vriend. Lambik mocht dan wel verstrooid, lomp of zelfs ongeïnteresseerd zijn, maar dit sloeg echt alles. Dit had hij nooit eerder gedaan.
"Wat is er met Lambik aan de hand?" vroeg ze aan Jerom wanneer hij terug kwam met de koffie.
Jerom zette de koffie op tafel en keek heel even naar Lambik. "Bik heeft een nieuw speeltje." zei hij en hij keek naar Sidonia. "Mobiel. Is er al sinds ochtend mee bezig."
Sidonia schudde haar hoofd. Ze had mannen en hun facinatie voor gadgets nooit begrepen. Ze liep naar Lambik toe en ging recht voor hem staan.
"Hallo, Lambik... Aarde aan Lambik... Contact?"
Nog steeds kwam er weinig geluid uit Lambik. Erger nog, hij bleef ditmaal zelfs helemaal stil. Het enige wat hij nog deed was staren naar het scherm van zijn nieuwe mobiel.
Toen was Sidonia Lambik's gedrag zat. Ze gritste het apparaat uit zijn handen, waardoor Lambik uiteindelijk opkeek. Lambik probeerde zijn mobiel weer terug te krijgen, maar Sidonia was sneller.
"Sidonie? Wat doe je? Die is net nieuw, wees er alsjeblieft voorzichtig mee. Waarom doe je dit?"
"Om jou weer contact te laten maken met de wereld." Sidonia keek hem uitdagend aan. "Dat kleine schermpje is niet goed voor je. Daarnaast had je ons uitgenodigd om te komen eten en jij wilt dan liever continue naar een scherm staren."
Lambik zuchtte. Natuurlijk wist hij dat zijn beste vriendin gelijk had. Hij was immers degene die met het idee kwam om ze uit te nodigen voor het diner. Dat was voordat hij het nieuws kreeg dat zijn nieuwe mobiel die dag binnen zou komen. En dat had natuurlijk even voorrang. Alles moest er op gezet worden, evenals de nummers van zijn vrienden.
"Maar, Sidonie, als ik dit nu niet doe, hoe weet ik dan wie mij zometeen gaat bellen?"
Sidonia schudde haar hoofd en voor ze op de bank naast Lambik ging zitten, gaf ze de mobiel af aan Suske en Wiske.
Verbaasd keek Lambik haar aan. "Wat... Wat doe je?"
Sidonia schoot even in de lach. "Waarom laat je het niet over aan de jongere generatie?" vroeg ze lachend. "Wij zijn te oud om dit nu nog uit te vogelen."
Lambik keek haar verontwaardigd aan. "Pff... Wie noem jij hier oud?"
"Ik noem jou oud. En mijzelf trouwens ook."
Sidonia glimlachte even. Het was lang geleden dat ze zo met Lambik had gepraat. Het had haar ook een tijd geduurd voordat ze hem uiteindelijk had vergeven voor wat hij met Cindy had uitgespookt. Er was nu genoeg tijd over heen gegaan om alles te vergeven.
"Ik wist niet dat je Sinbad kende." klonk er ineens en Lambik keek naar Suske en Wiske.
"Al een tijdje, ik heb zijn nummer nodig voor als ik een boot nodig heb. Waag het trouwens niet om mijn high-score van Snake te verbeteren."
Suske en Wiske keken elkaar even verbaasd aan. Ze waren immers bezig met het overzetten van de nummers en niet met een van die oude spelletjes die op zijn mobiel stonden.
Sidonia grinnikte wanneer ze de blik tussen Suske en Wiske zag. Ze herkende het maar al te goed. Het was dezelfde blik die Sidonia vaak kreeg als ze - volgens de kinderen - iets raars zei.
"Zoals ik al zei, Lambik, laat dit maar over aan de jongere generatie. Trouwens... Wat eten we vanavond?"
Het kwam zeer zelden voor dat Sidonia niet hoefde te koken voor de mannen. En ze kende de mannen al langer dan vandaag; de kans was groot dat zij degene zou zijn die dan uiteindelijk in de keuken stond.
"Maak je geen zorgen, Sidonie. Ik en Jerom gaan voor een geweldig diner zorgen." zei Lambik met een grote glimlach.
Sidonia zuchtte diep. Ze geloofde er niets van. Het laatste wat Lambik en Jerom waren, waren keukenprinsen. Het enige wat ze kon doen was hopen dat ze maar de keuken niet in hoefde. "Daar houd ik je aan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten