We hebben besloten om nog één verhaal te maken. Aangezien dit het laatste verhaal is van Luc Morjaeu, wilden we allebei een soort eerbetoon aan hem schrijven.
Dus, Luc, nogmaals bedankt voor alle mooie tekeningen en zeker ook voor dit mooie album! Hij overtreft alle verwachtingen!
Het was een prachtige dag. Evelyne had al een tijd het verlangen om iets betekenisvols te doen met haar leven, maar vanwege het feit dat ze een vrouw was en ook nog eentje met geld, waren haar opties beperkt. Een van de dingen die een welgestelde vrouw wel mocht doen, was het oprichten van een liefdadigheidsorganisatie voor de gemeenschap. Dat had ze nu gedaan. Ze had met de notaris gesproken en ook haar advocaat; alles stond nu vast.
Evelyne was nu de oprichtster van de ‘Milde Weldoenervereniging’. Ze wilde hiermee de minderbedeelden in de stad helpen. Voorlopig betekende dit gratis maaltijden op bepaalde tijden en verbeteringen van de bedelaarsgestichten. Op de lange termijn hoopte ze nog meer vormen van hulp te bieden aan deze kwetsbare mensen.
Ze liep het park in en nam plaats op een bankje. Haar man was een jaar eerder overleden, en hoewel hij haar zowel financieel als emotioneel goed had achtergelaten, betreurde ze zijn vroege dood. Hij had haar zijn geld en boekdrukkerij nagelaten.
Al had ze liever niet gehad dat hij nu al was overleden. Na een relatief kort ziekbed was hij overleden, veel te vroeg voor haar. Het was een fijne man. Hij respecteerde haar en wist dat ze meer was dan een ‘gewoon een vrouw’. Het was voor beiden ook liefde op het eerste gezicht.
Ze had haar man ontmoet toen ze nog maar een meisje was en haar vader haar had meegenomen naar de drukkerij van haar schoonvader. Haar man werkte daar als leerling-drukker. Na enkele jaren van samenzijn waren ze getrouwd en hadden ze samen de drukkerij beheerd. Haar man vroeg vaak om haar hulp, en dankzij haar talenkennis controleerde Evelyne de vertalingen van de boeken die ze drukten.
Tien jaar lang waren ze gelukkig getrouwd, maar helaas hadden ze nooit kinderen gekregen. Ze koesterde echter haar neefje en nichtje, Spike en Suzy, die regelmatig op bezoek kwamen. Evelyne had een speciale band met hen en genoot van hun aanwezigheid.
Evelyne zuchtte. Ze had graag kinderen willen hebben, maar die waren haar niet gegund met haar echtgenoot. Als ze nu nog kinderen zou willen, dan zou ze weer op zoek moeten naar een nieuwe echtgenoot. Dat was eigenlijk het laatste waar ze behoefte aan had.
"Madame Evelyne."
Evelyne keek op en zag Lambert en Rombert naar haar toe komen. Ze kende deze mannen van gezicht, vaak aanwezig rondom de drukkerij. Vaak op momenten dat zij er was. Het bleek dat haar echtgenoot aan deze heren had gevraagd of ze haar in de gaten wilden houden. En dat zijn ze blijven doen, ook na zijn dood.
Lambert kwam naast haar zitten en keek naar haar. "Is het gelukt?"
Evelyne glimlachte trots. "Het is zeker gelukt. Jullie kijken naar de oprichtster van een nieuwe liefdadigheidsorganisatie."
"Rombert gaat kijken of er geen snor aan komt." zei Rombert voor hij bij het bankje weg liep.
Evelyne keek verbaasd naar hem en richtte haar aandacht vervolgens op Lambert. "Wat hebben jullie nu weer gedaan?"
"Niets, maar dat wil niet zeggen dat de politie ons er niet bij wilt lappen." antwoordde Lambert. Hij keek Evelyne serieus aan. "Maar er is iets wat ik je wil vertellen."
Zo was Lambert nooit geweest. Natuurlijk had ze vaker met de heren gepraat, maar Lambert was dan altijd in gezelschap geweest van Rombert. “Wat is er?”
Lambert dacht na over zijn woorden. “Jouw echtgenoot had ons betaald om jou in de gaten te houden en heeft ons een jaar vooruit betaald. Ik ben geen man die achter weduwen aan gaat zitten, maar… Dit is de eerste keer dat ik zoiets voor een vrouw voel. Evelyne, ik heb je lief.”
Evelyne glimlachte. Lambert had wel iets weg van haar overleden echtgenoot. Zowel hij als Rombert respecteerden haar voor wie ze was. En Lambert had wel zo zijn charmante momenten. “Ik zie jou ook graag, Lambert.”
Lambert stond op van het bankje en stak zijn hand uit naar haar. "Waarom sluit je je niet bij ons aan? Er is niets wat je hier nog houdt."
Evelyne keek hem verbaasd aan. "Er zijn genoeg redenen om hier te blijven, Lambert. Ik moet de drukkerij beheren, ik heb mijn liefdadigheidsorganisatie en mijn huis. Ik kan dit niet zomaar achterlaten. Het is het levenswerk van de familie van mijn man en daarmee ook van mijn familie."
Hoezeer ze ook om Lambert gaf, ze kon niet zomaar haar hele leven opgeven. Ze had misschien weinig familie over, maar ze wilde de nalatenschap van haar man voortzetten.
Evelyne stond op en keek Lambert vastberaden aan. "Ik kan mijn leven niet zomaar achter me laten, Lambert. Maar ik zal het atelier ombouwen tot een slaapruimte, zodat jij en Rombert altijd bij me kunnen verblijven. Ik kan niet met jullie vertrekken."
Ze liep weer weg van het bankje en zuchtte. Het enige wat ze kon hopen was dat Lambert weer tot bezinning kwam en zijn leven op een rijtje zette. Dat was de enige manier waarop ze bij Lambert kon zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten