Tadaa, ziehier, deel 2. (btw, nog een fijne 2018 gewenst. Voor ik het echt vergeet)
Mocht je op zoek zijn naar
Deel 1, klik de link :)
xxx'jes
Eszie
Hoe nu verder?
Deel 2
De middag kwam langzaam tot zijn einde. Het werd wat frisser en de lucht kleurde rood van de ondergaande zon.
Maar Sidonia had even geen oog voor de schoonheid van de natuur. Ze zat in de tuin om even alleen te kunnen zijn en na te denken over wat er nu allemaal gebeurd was. Het was een rare dag geweest en haar gesprek met Lambik was er niet veel beter op geworden.
In haar ooghoeken zag ze iemand de tuin in komen en Sidonia keek op. Tot haar verbazing kwam Lambik naar haar toegelopen en ging in de tuinstoel naast haar zitten.
Allebei bleven ze stil. Sidonia had namelijk geen idee wat Lambik bij haar kwam doen en Lambik zocht naar een goede zin om een gesprek mee te beginnen. Hij besloot te beginnen met hetgeen wat hem dwarszat.
“Sidonie…” begon Lambik en Sidonia keek hem aan, “waarom was je zo blij dat we niet samen in huwelijk zouden treden?”
Sidonia dacht even na waar Lambik het over had. Ze kon zich niet herinneren dat ze blij was dat ze niet met Lambik zou trouwen. Maar ineens begreep ze waar Lambik het over had en begon te glimlachen. “Toen ik jou de meest waardevolle persoon op aarde noemde, was dat niet omdat we niet zouden trouwen. Ik had op dat moment niet eens beseft wat je precies bedoelde. Ik was blij dat je jouw opdracht had laten varen om mij van een ongelukkig leven te redden. Ik had het niet door dat je bedoelde dat je een slechte partner voor me zou zijn.”
Lambik kon zich niet opgeluchter voelen. Het ging haar niet om het feit dat ze niet meer samen zouden zijn, maar dat hij haar had gered. Er was ergens dus nog hoop, maar wilde hij die hoop wel?
Sidonia bekeek Lambik. Hij zag er opgelucht uit en Sidonia snapte er even niets meer van. Ze had altijd gedacht dat Lambik nooit met haar wilde trouwen en nu kreeg ze allerlei tegenstrijdige signalen van Lambik. Want enkele seconden voordat ze flauwviel, zei de ijsbeer iets over dat hij het haar niet kon aandoen. Alsof Lambik nooit de beste partner voor haar zou kunnen zijn.
Ze moest nu weten of Lambik inderdaad van haar hield of hij toch weer een toneelstuk had opgevoerd. “Lambikske, meende je alles wat je zei tegen mij? Tijdens mijn opdracht en wat je in het kasteel vertelde?”
Lambik slikte. Hij wist dat die vraag zou komen, maar hij wilde er eigenlijk geen antwoord op geven. Al jaren had hij deze situatie weten te vermijden, maar nu was het te laat. Hij had te veel gezegd. Niet alleen die middag, maar ook de afgelopen jaren. Ze moest de waarheid weten. “Ik ben geen man die een goede echtgenoot zou kunnen zijn. En al helemaal niet voor jou, Sidonia.”
Diep in zijn hart had Lambik het gevoel dat hij haar niet gelukkig kon maken. Hij was bang dat hij haar niet trouw kon zijn. Bang dat de vriendschap die ze nu hadden nooit meer hetzelfde zou zijn. Bang dat hij haar hart zou breken. Als dat zou gebeuren, dan zou hij dat zichzelf nooit meer kunnen vergeven.
Sidonia kon haar oren niet geloven. Lambik geloofde dus echt dat hij haar niet gelukkig kon maken. Ze snapte niet waar het vandaan kwam.
Ze stond op en ging op haar hurken voor Lambik zitten. Ze besloot de woorden te herhalen die de ijsbeer ook tegen haar had gezegd: "Is het omdat je een betweter bent? Egoïstisch? Gierig? Trots? Of zelfs een leugenaar?"
Sidonia keek naar Lambik terwijl ze de slechte eigenschappen herhaalde. Natuurlijk, Lambik was niet de perfecte man, maar die zocht ze ook niet. Ze wilde weten hoe hij op deze opsomming zou reageren.
Lambik sloot zijn ogen. Ze wist zijn slechte eigenschappen. Hij zou het niet raar vinden als ze nu minder van hem zou houden.
Sidonia pakte Lambik's handen. "Lambik, wat je ook hebt gedaan of zult doen, ik zal nooit minder van je kunnen houden."
Lambik's ogen schoten open en hij keek recht in de ogen van Sidonia. "Sidonie..."
"Het is mijn beurt om te praten. Want hoe jij over jezelf denkt klopt niet helemaal. Niet als je denkt dat je dan geen goede echtgenoot kunt zijn. Voor mij of iemand anders. Je bent een fantastische vriend, dat ten eerste. En misschien ben je wel een betweter, egoïstisch, gierig en trots. Maar deze eigenschappen verdwijnen in het niets als ik naar je goede eigenschappen kijk. Je hebt niet alleen slechte eigenschappen, vergeet dat niet.”
Lambik schudde zijn hoofd. “Sidonia, ik ben niet de juiste man voor je.”
Sidonia glimlachte even. “Je kan het blijven zeggen, maar dat gaat er niet voor zorgen dat ik stop met praten. Je bent zorgzaam, Lambik. Je kunt lief zijn en je zult anderen altijd helpen. En je hebt tegen mij vaak genoeg je excuses aangeboden als het nodig was. Je zult een goede partner zijn, Lambik. Dan niet voor mij, dan wel voor een andere vrouw.”
Lambik wist even niet wat hij moest zeggen. Sidonia had echter nog één eigenschap niet genoemd. “Maar de leugens zullen misschien nooit verdwijnen, Sidonie. Ik heb er altijd wel voor gezorgd dat de waarheid naar mijn hand stond. Je verdient een man die eerlijk is en je trouw kan zijn.”
Lambik stond op, maar omdat Sidonia nog steeds zijn handen vast hield werd ze mee omhoog getrokken. En zo stonden ze even later, oog in oog, enkele centimeters bij elkaar vandaan.
Sidonia keek Lambik diep in de ogen. “Wat ik verdien, mijnheer Lambik, is iemand die mij lief heeft. Iemand die aan mijn zijde wilt staan, de rest van mijn leven. Iemand die mij na al die jaren nog steeds kan verrassen, die altijd weer bij mij terug komt. Wat ik verdien is iemand die van mij houdt, wat er ook gebeurt.”
“Maar ik heb je hart zo vaak gebroken door iedere keer een andere vrouw te zien. Ik kan je niet trouw zijn.”
“Je mag dan een relatie hebben gehad met andere vrouwen, maar je kwam ook altijd weer terug bij mij. Geen enkele vrouw leek jou bij mij weg te kunnen houden.”
Het bleef stil en Sidonia besloot een stap naar achteren te doen. Zo kon ze Lambik beter zien en ze zag dat hij aan het nadenken was.
Ze hoopte dat ze Lambik op andere gedachten had weten te brengen. Ze snapte nog steeds niet waar Lambik de gedachte vandaan haalde dat hij geen goede partner zou zijn. Heel even leek het weer alsof hij uitvluchten zocht om haar te kunnen ontwijken, maar hij scheen het ook allemaal te menen.
Sidonia besloot om het anders aan te pakken. Ze besloot de eerste vraag te herhalen die ze ook aan de ijsbeer had gesteld. “Lambikske, hou je ook van mij?”
Lambik glimlachte even. Hij kneep zachtjes in Sidonia’s handen die hij nog vast had. “Natuurlijk, Sidonie, als geen ander.”
Sidonia wist dat Lambik de waarheid sprak. Het was de manier waarop hij sprak. Het was liefdevol en misschien zelfs een klein beetje hoopvol. Ze deed weer een stapje dichterbij en bleef in zijn ogen kijken. “Zie je mij graag, Lambik?” fluisterde ze.
“Ik zie je heel graag, Sidonie.” Fluisterde Lambik terug.
Er viel een moment van stilte. Hoewel Sidonia al een tijdje zeker was dat Lambik van haar hield en eigenlijk altijd al van haar had gehouden, was dit het moment dat Lambik het zeker wist. Er was iets tussen hen en wat het ook was, het was sterker dan hemzelf.
Zachtjes trok Lambik Sidonia dichterbij en liet haar handen los. “Jij bent mijn wederhelft.” fluisterde hij terwijl ze neus aan neus stonden.
Nog voor Sidonia kon reageren, boog Lambik nog dichterbij en gaf haar een kus. Het was alleen niet zomaar een kus. Het was een kus waarbij alle passie en gevoelens voor elkaar die al die jaren waren opgekropt ineens naar buiten kwam. Een kus die een eeuwigheid duurde.
“Blijf aan mijn zijde, Lambikske.”
“Voor altijd, Sidonie…”
