Hoewel ik tot nu toe eigenlijk alleen over de relatie van Sidonia en Lambik had geschreven, leek het me dit keer eigenlijk wel leuk om over de Snor te schrijven en hoe hij Abigail is tegengekomen. In haar eerste ontmoeting met Sidonia geeft ze immers al aan dat hij veel over zijn dochter sprak.
Ik weet dat Abigail half Vlaams, half Engels spreekt in zinnen, maar daar werd ik zelf gek van. So I took the liberty om de zin zo nu en dan helemaal te verengelsen.
De Snor reed zichzelf naar de eetzaal. Hij snapte er niets meer van. Zijn dochter was nu juist kwaad op hem. Alsof hij hier allemaal om had gevraagd. Als Sidonia hem gewoon in huis had opgevangen, was het een stuk makkelijker geweest. Nu zat hij in dit vreselijk verzorgingstehuis waar ze alles deden waar hij weinig zin in had.
Hij had zijn stoel aan een tafel gezet en was aan het wachten tot het diner werd opgediend. Niet dat hij daar de afgelopen tijd nou zo van genoot, maar hij moest toch iets.
“I’m sorry, is this seat taken?”
De Snor keek op en zag een lieflijke vrouw van ongeveer zijn leeftijd tegenover hem staan. “Maar nee, gaat uw gang.”
Hij had de verwachting dat de vrouw de stoel mee zou nemen en ergens anders ging zitten, maar dat deed ze niet. Ze ging tegenover hem zitten. “My name is Abigail.” zei ze met een glimlach en ze keek naar hem. “And you must be mister van Stiefrijke. Ik heb u al een aantal keren gezien.”
De Snor keek verbaasd op, dit was immers de eerste keer dat hij haar zag. “Echt waar? In ieder geval word ik door vrienden ‘De Snor’ genoemd.”
“Dan mag ik hopen dat ik tot vriend behoor.” zei Abigail met een glimlach en ze keek hem aan. “Wie was de vrouw die je zo vaak komt opzoeken?”
De Snor gaf Abigail een glimlach. “Dat is mijn dochter, Sidonia. Ze is hier met haar familie een aantal weken op vakantie om mij in de gaten te houden.”
Dat laatste kwam er iets kribbiger uit dan hij wilde. Hij wist ook wel dat Sidonia het allemaal goed bedoelde en de beste zorg voor hem wilde, maar waarom moest hij helemaal naar Blankenberge? Alleen maar omdat hij zo nu en dan meer snauwde dan normaal.
“She sounds like the perfect daughter. Vertel me meer over uw familie.”
De Snor dacht even na. Hoewel hij er niet helemaal aan toe was om zijn hele geschiedenis te vertellen, was deze vrouw wel daadwerkelijk in hem geïnteresseerd. Het was een lange tijd geleden dat er iemand zo geïnteresseerd in hem was geweest.
“Mijn vrouw en oudste dochter heb ik een lange tijd geleden verloren. Sidonia is mijn jongste dochter. Toen mijn oudste overleed, heeft Sidonia mijn kleinkinderen opgevangen, Louisa en Rikki.”
“It sounds like you’re blessed with your family. Your daughter sounds amazing.”
De Snor grinnikte. “Laat het haar maar niet horen. Ze zou bijna naast haar schoenen kunnen gaan lopen.” Hij dacht even na. Abigail had wel gelijk, Sidonia stond altijd wel voor hem klaar en in het verleden had ze hem altijd wel willen opvangen. “Maar ze is niet altijd zo makkelijk geweest. Toen ze jong was, is ze ooit van huis weggelopen en zangeres geworden. Ze kreeg zelfs een relatie met haar manager. Uiteindelijk is die relatie op de klippen gelopen en kwam ze weer terug naar huis.”
“Everyone has been young once.” zei Abigail met een grote glimlach. “ Ze ziet eruit alsof alles goed is gekomen.”
De Snor keek zijn tafelpartner aan. “Hoe zit het met jou? Heb jij familie?”
Abigail schudde haar hoofd. “My husband died years ago en ik heb geen contact met mijn zoon meer. Als u het niet erg vindt, I don’t like to talk about that.” Even leek het of Abigail nog iets wilde zeggen, maar leek van gedachte te veranderen. “And your grandchildren?”
Hij wist niet wat het was, maar hij voelde zich op zijn gemak bij deze vrouw. Geduldig en ze had een rustgevende uitstraling. Dit was iets wat hij een lange tijd niet meer had meegemaakt, niet sinds de dood van zijn vrouw.
“Rikki vecht in Chocowakije voor de goede zaak en orde en Wiske is een schat van een meid. Sidonia heeft nog een pleegkind en dat is Suske. Een pientere jongen die graag met de technologie bezig is. Het zijn fijne kinderen en ze komen regelmatig langs.”
Hij zag een glinstering in de ogen van Abigail en hij moest toegeven dat het een lange tijd was geweest dat hij zo over zijn kleinkinderen had gesproken. Het was ook fijn om eindelijk iemand te ontmoeten die ook oprecht geïnteresseerd in hem was.
"Je kleinkinderen klinken geweldig," merkte Abigail op. "Het is fijn dat ze regelmatig langskomen. Having your family this close is just wonderful"
De Snor knikte instemmend. "Dat is waar.” Hij dacht even na, want ondanks alles, was Sidonia altijd bij hem in de buurt gebleven. Ze deed haar best om hem zo vaak mogelijk op te zoeken en dat werd door hem niet altijd even goed gewaardeerd. “Het is fijn om ze zo dicht bij mij te hebben.”
Hij wilde eigenlijk meer weten van zijn tafelpartner, maar kreeg de kans niet om haar iets te vragen. Een lid van het oh zo vriendelijk personeel plaatste twee borden op tafel.
Abigail gaf hem een grote glimlach en pakte een lepel. “Bon apetit.”
De Snor keek naar de waterige soep voor zijn neus. “Bon apetit.” zuchtte hij en hij keek even naar Abigail. Hij had niet verwacht dat hij hier in het verzorgingstehuis een nieuwe vriendschap zou vinden, vooral niet met een lieflijke vrouw zoals Abigail. Misschien was deze plek zo slecht nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten