Sidonia ontwaakte uit zichzelf uit haar slaap, maar Lambik werd als het ware gedwongen gewekt uit zijn slaap. Dus welke fantasie had hij voordat hij zo ruw er weer uit werd gehaald?
Lambik schrok wakker en keek even om zich heen. De laatste avonden had hij van die bizarre dromen waar hij nu niet echt zijn vinger op kon leggen. Zo was hij president van de Verenigde Staten en zelfs enkele planeten geweest, iets waar hij eigenlijk geen behoefte aan had. Hij had het al druk genoeg met het klusbedrijf dat hij meer dan vijftien jaar geleden had opgezet.
Hij keek naast zich. Naast het feit dat hij een succesvol bedrijf had, was hij nu toch ook al een tijd gelukkig getrouwd. En als hij eerlijk was, had hij niet voor mogelijk gehouden dat hij zou gaan trouwen. Maar de liefde die hij voor zijn vrouw voelde, was iets wat hij na een tijdje niet meer kon ontkennen.
En om het nog beter te maken, was deze dag dan ook hun vijftienjarig jubileum. Vijftien jaar eerder waren ze in de winter getrouwd. Het was een prachtige dag geweest en ze hadden er fantastische herinneringen aan overgehouden.
De ogen van zijn lieftallige vrouw gingen open en ze gaf hem een grote glimlach. “Goedemorgen, Lambikske.”
“Goedemorgen, Sidonie. Heb je lekker geslapen?” vroeg hij terwijl hij rechtop in zijn bed ging zitten.
“Ik zou me de dromen niet meer kunnen herinneren, maar ik voel me uitgeslapen.” zei ze met een glimlach en ze ging ook rechtop zitten. Ze gaf hem een kus op de wang en keek hem aan. “Vijftien jaar alweer, Lambikske.”
Lambik grinnikte en boog dichter naar Sidonia toe. “Wat hebben we vijftien jaar geleden gedaan?” vroeg hij onschuldig en hij gaf haar een kus op haar lippen. “Ik kan me toch niets belangrijks herinneren.”
Sidonia schudde haar hoofd en stapte uit bed. “Misschien kom je daar nog wel achter. Had je plannen voor vandaag gemaakt?”
Lambik keek naar haar. Was ze nu benieuwd of hij plannen voor hun tweeën had gemaakt of dat hij nog iets moest doen die dag? Hij besloot Sidonia op te hoogte te brengen van in ieder geval het tweede. “Ik wilde vandaag in ieder geval naar de tafel in de eetkamer kijken, die lijkt te wiebelen te laatste tijd. Daarnaast…”
Lambik kreeg de kans niet om nog wat te verzinnen voor die dag, want Sidonia’s mobiel ging ineens over. Met een zucht pakte ze haar mobiel op en zonder op haar scherm te kijken, accepteerde ze het gesprek. “Met Sidonia…Oh, hallo…”
Hij grinnikte even. Zijn vermoeden was dat Wiske haar nu belde, zoals ze altijd deed op hun trouwdatum. Lambik stond op uit bed en besloot zich aan te kleden. Hij moest dit geintje niet al te lang volhouden voordat hij onweer veroorzaakte in huis. Hij had al plannen gemaakt voor de avond, maar wilde de dag goed beginnen met een heerlijk ontbijt.
“Ik had verder geen plannen gemaakt, dus tot vanmiddag, Wiske.” Sidonia hing op en ze keek naar Lambik. “Wiske komt in ieder geval even langs vanmiddag.”
“Gezellig,” antwoordde Lambik terwijl hij zijn klusbroek dicht deed, “als Suske ook mee komt, dan kan hij meteen helpen met de tafel.”
Sidonia wilde nog iets zeggen, maar kreeg daar de kans niet voor. Hun slaapkamerdeur vloog open en twee blonde, jonge tienermeiden stormden nog net niet de kamer binnen. “Gefeliciteerd!”
Lambik en Sidonia keken verbaasd naar de twee meiden en lieten zich omhelzen. “Jullie zijn alweer vijftien jaar getrouwd.” zei degene met het lange blonde haar en een bril. “Dat jullie het zo lang met elkaar uithouden.”
“Pff, ze zijn allebei de hele dag aan het werk, dan kan ik het ook.” zei degene met het korte blonde haar. “Ze hoeven elkaar alleen maar te zien in het weekend en als ze op vakantie gaan.”
“Fijn om te weten dat onze dochters zo over ons denken.” zuchtte Sidonia. “Maar dank jullie, jullie zijn de tweede die mij feliciteren."
De twee meiden keken elkaar verbaasd aan en toen naar Lambik. “Ben je het weer vergeten?” klonk er in koor.
“Hoe bedoelen jullie ‘weer’? De enige keer dat ik het vergat, was jullie moeder het ook vergeten. Daarbij, waren jullie te jong om het te herinneren en ik vind dat ik dat netjes heb gedaan in vijftien jaar tijd.” Hij keek Sidonia aan en gaf haar een grote glimlach. “En ik heb plannen gemaakt, voor ons tweeën. Vanavond, in ons favoriete restaurant. De meiden zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.”
Sidonia schudde haar hoofd en omhelsde Lambik. “Ik was echt bang dat je het was vergeten. Het is fijn om te weten dat ik fout zat.”
Ze gaf hem een kus op zijn lippen en even keken ze elkaar aan. Daarna liet ze hem los en Lambik liep de kamer uit. Heel even keek hij nog achterom naar zijn vrouw en zijn dochters. Hij voelde zich de gelukkigste man op aarde…
Lambik knipperde met zijn ogen. Voor hem stond Jerom met een bol te praten en langzaam begon de werkelijkheid weer terug te komen. Barabas had bollen gemaakt om mensen gelukkig te maken. Hij was in een hypnose gekomen en nu was hij weer terug in de werkelijkheid.
Sidonia, zijn dochters, al die jaren huwelijk… Het was maar een droom geweest. Een fabricatie van zijn bol om hem gelukkig te houden.
“Bik, kom. Tijd om vrienden te redden.”
Lambik knikte, het was tijd om weer de held te zijn. Hoewel die laatste droom zo slecht nog niet was…
===
Ik heb al een tijdje een idee liggen voor een soort alternatieve universum (daar heb ik meerdere van, maar deze ligt echt al een hele lange tijd op de plank) waar de verhalen van Suske en Wiske helemaal worden stopgezet en ze hun leven als het ware opnieuw beginnen, in het geval van de volwassenen. Waar Lambik nu eigenlijk niet meer tegen wordt gehouden door regels en het ‘avontuur’ wat hem bindt waardoor hij zich niet kan binden aan een vrouw.
In dat universum heb ik Sidonia en Lambik twee dochters gegeven en weten ze het in ieder geval al vijftien jaar uit te houden samen. Ik vond het wel leuk om deze ‘reeks’ te gebruiken om een van de fantasieën van Lambik te omschrijven. Want ik denk dat Lambik namelijk toch echt nog een andere fantasie heeft; eentje die hij nooit zou durven toegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten