I feel like I've hit a low today and I didn't want to be the only one.
Het was de bedoeling dat dit een Behind the scenes werd, maar ik denk dat ik maar iets anders ga schrijven. Maar dit verhaal moet blijven bestaan. Ook mijn eigen negatieve gevoelens verdienen een plek, ook online.
Er komt nog een echte Behind the scenes voor dit album, maar dit is het niet. ❤💔
Het was een heerlijk maaltijd geweest. Wanda was zo lief om voor hun een feestmaal te koken ter ere van Willy en ze hadden genoten. Het was duidelijk waar haar passie lag.
Sidonia stond in de keuken en was bezig met het restje vaat wat niet meer in de vaatwasser paste. Wanda had haar gevraagd of ze kon helpen, maar Sidonia had geweigerd. Wanda was haar eregast en daarnaast had ze ook gekookt, het laatste wat Sidonia wilde was dat Wanda dan ook nog de afwas zou moeten doen.
Ze zuchtte even. Het was een prachtig verhaal geweest van Willy en Sidonia wist hoe Evelyn zich voelde. Nou ja, ze was gelukkig geen weduwe, maar ze wist wel hoe Evelyn zich moest voelen als het ging om de liefde.
Even keek Sidonia naar Lambik, die op dat moment bezig was met het zetten van de koffie. Zij had haar hart al die jaren eerder verloren aan hem. En soms vroeg ze zich af waarom. Hij had zo vaak op haar hart getrapt, hij was soms een vreselijke blaaskaak, een betweter, een vreselijke eigenwijze man en ...
En hij hield van haar.
"Sidonie, wat is er?"
Sidonia keek op, ze had eigenlijk niet eens gemerkt dat de tranen in haar ogen waren verschenen. "Het is niets, Lambikske. Een stofje, denk ik."
Lambik liep naar haar toe en keek in haar ogen. Hij plaatste voorzichtig zijn duimen bij haar ooghoeken en bleef even stil. "Ik zie niets." zei hij uiteindelijk en liet zijn handen zakken naar haar handen. "Waar dacht je aan?"
Sidonia schudde haar hoofd. Nee, ze had dit vaker gedaan. Ze had hem vaker verteld wat ze voor hem voelde en iedere keer weer...
"Sidonie, hoe lang kennen wij elkaar?"
"Misschien wel te lang." zuchtte Sidonia. "Het is niets, Lambik. Ik ga weer verder..." Sidonia wilde zich omdraaien, maar Lambik hield haar tegen. De stilte kwam weer terug en Sidonia voelde de tranen over haar wangen gaan. "Dit werkt niet, Lambik. Jij weet wat ik voor je voel, ik weet wat je voor mij voelt, maar ik weet ook dat jij nooit toegeeft aan die gevoelens. Ik laat je niet nog een keer mijn hart vertrappen, op welke manier dan ook. Het moet klaar zijn, dit kan niet goed zijn, voor geen van ons beiden."
Het laatste was niet zozeer tegen Lambik bedoeld, maar meer tegen haar eigen hart. Ze wilde dat ze het gevoel van verliefdheid kon stoppen. Ze wilde niet meer van Lambik houden. Het was hopeloos...
Haar gedachtestroom stopte toen ze zijn lippen op haar lippen voelde. En ze wist weer waarom ze zo van hem hield. Het waren dit soort momenten die er voor zorgde dat ze niet verder kon zoeken. Hij had haar hart gestolen, sinds die ene vakantie in Engeland. Sinds die ene kus kon ze eigenlijk geen andere man liefhebben dan hem. Geen enkele man liet haar zo voelen als dat Lambik dat kon doen.
Even waren ze alleen op de wereld.
Ze braken de kus na wat voelde als een eeuwigheid. Lambik plaatste even zijn voorhoofd tegen de hare en veegde uiteindelijk met zijn duimen haar tranen weg. "Het spijt me." fluisterde hij terwijl hij weer een stap naar achteren deed. Zijn handen gleden langs haar armen naar haar handen en hij pakte zachtjes haar handen vast.
"Van... van de kus?"
Dat mocht niet. Als hij spijt had van de kus, dan was er niets meer. Dat zou betekenen dat hij niet van haar hield. Niet meer of nooit gedaan.
"Dat ik jou zoveel verdriet doe, iedere keer weer."
Lambik keek in haar ogen. Ze zag de verdriet van hem en ze wist even niet wat ze moest zeggen.
"Jij hebt mijn hart gestolen, Sidonia. Al die jaren. Al sinds het begin wil ik van je houden, maar iedere keer als ik toegeef aan de verliefdheid, krijg ik het gevoel dat ik niet de ware voor je kan zijn. Dat wat ik ook zou proberen, ik jou nooit gelukkig kan maken. Hoeveel ik het ook zou proberen."
Ze slikte. Dit hadden ze eerder besproken en toen had ze hem ook weten te overtuigen dat het goed zou komen. Ze hoopte dat ze dit nu weer kon doen. "Lambikske, hoe graag zie jij mij?"
Lambik gaf haar een kleine glimlach en kneep zachtjes in haar handen. "Waarom vraag je dit aan mij?"
"Omdat ik de hoop heb dat het weer werkt, net als toen."
"Ik zie je graag, Sidonie, meer dan wie dan ook. Maar ik verdien jou niet..."
"Wat ik verdien, mijnheer Lambik, is iemand die aan mijn zijde staat. Wat er ook gaat gebeuren of ooit is gebeurd. Een man die mij lief heeft en steeds weer bij mij terug komt."
Lambiks glimlach werd iets groter. Dit had ze hem eerder verteld en ze bleef erbij. "Sidonie, hou jij van mij?"
Sidonia lachte even; hij had haar nu gevraagd wat zij hem al die tijd eerder had gevraagd. "Natuurlijk, als geen ander." was het enige antwoord wat ze op die vraag kon geven.
Lambik trok haar weer zachtjes naar hem toe en hij plaatste een hand op haar wang. "Weet dat ik voorlopig nog niet mijn liefde voor jou kan toegeven, hoe graag ik het ook zou willen. Maar wie weet komen wij met kleine stapjes ook aardig ver..."
Ze kreeg geen kans om te reageren. Zijn lippen vonden de hare opnieuw.
Ze wilde hem niet dwingen tot iets waar hij zich niet comfortabel bij zou voelen, dat zou hem alleen maar verder bij haar vandaan drijven. En ze wist bijna zeker dat hij de ware voor haar was. Misschien was dit voor nu voldoende. Misschien zou het nu niet lang duren voor hij echt uit durfde te komen voor zijn gevoelens voor haar.
Dus voor nu, waren momenten als deze hetgeen waar ze mee genoegen moest nemen. En voor nu was het prima…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten