Dit is echt één van mijn favoriete albums. Meteen toen ik het oppakte, voelde het weer als vanouds. Een album afscheidswaardig, nu maar hopen dat mijn fanfic net zo waardig is.
Ze kon zich al de hele tijd niet concentreren op haar werk. Wat ze ook probeerde, haar gedachten gingen continu terug naar het verhaal van Willy van al die jaren eerder.
"Sidonia?"
Sidonia keek op van haar laptop en zuchtte. Voor haar stond Margaritha en ze keek vrij bezorgd naar Sidonia. "Gaat alles goed? Je reageerde pas de derde keer op je naam. Wat is er aan de hand?"
Sidonia wierp een blik naar de klok en sloot haar laptop. "We hebben een lunchafspraak staan, ik vertel dan wel alles wat er aan de hand is." zei ze en ze draaide zich om naar Martin, die in zijn kantoor aan het werk was. "Ik ga even lunchen, Martin. Ik ben over een uurtje weer terug."
Martin knikte instemmend en Sidonia liep naar de kapstok om haar jas te pakken. Het weer was deze zomer nogal onvoorspelbaar en ze wilde niet doorweekt terugkomen.
Het duurde niet lang voor ze bij hun 'stamkroeg' waren. 'De Kersenbloesem' was de plek waar de meeste werknemers van de krant van tijd tot tijd met veel plezier kwamen. Het was een café wat heerlijke lunch, diner en drankjes serveerde. De vrouwen van Martins team gingen er iedere eerste maandag van de maand lunchen en Sidonia en Margaritha spraken ergens halverwege de maand af om samen nog even te lunchen. Weg van de roddelende redacteuren en nieuwsgierige collega's. Hier konden ze tenminste met elkaar over privé gelegenheden praten.
"Hoe gaat het met jou?" vroeg Sidonia aan Margaritha toen ze hun bestelling hadden geplaatst. Enkele weken eerder kwam Margaritha erachter dat ze zwanger was. Toen Sidonia het feit had geopperd dat ze geen burn-out zou hebben, maar eventueel zwanger kon zijn, had Margaritha meteen de test gedaan die Sidonia had opgepikt bij de apotheek.
"Het gaat. Ik ben nog steeds moe, maar gelukkig kan ik van Martin zo veel mogelijk thuiswerken, zodat ik tussendoor kan rusten." Margaritha keek Sidonia met een kleine glimlach aan. "Aan het einde van de week gaan Eric en ik het bekendmaken aan de rest van het team. Cerise is naast jou en Martin de enige die het ook weet zodat ze de hapjes kan regelen voor de gelegenheid.
Sidonia lachte. Cerise had niets met genegenheid, maar ze was altijd zeer enthousiast als er iets te vieren viel. Ze trok dan ook alles uit de kast voor het feestje. "Ze vond het zeker fantastisch om te horen."
"De tekst 'ik vind kinderen leuk zolang ze niet van mij zijn' heeft ze enkele keren herhaald. In verschillende variaties." lachte Margaritha. "Ze is een schat van een vrouw en ze zal een fantastische tante zijn. Zij het dan niet fulltime."
De serveerster zette hun lunch op de tafel en Sidonia keek naar Margaritha. "En Eric? Hoe kijkt hij er tegen aan?"
Margaritha schudde haar hoofd. "Zeg maar eerder dat hij er tegenop ziet. Hij houdt nog steeds van mij, maar hij maakt zich veel te snel zorgen. Wist je dat er zelfs een app was waarmee je kunt zien wat je wel en niet mag eten of drinken? Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik even zonder hem op pad kan. Ik ben blij als het kind er is, dan ben ik in ieder geval niet meer zijn bron van zorgen."
Dat klonk inderdaad wel als Eric. Het was een lieve, zorgzame man die ook echt alles voor Margaritha deed. Ze hoeft in principe maar een gil te geven en hij staat al klaar. Iets waar Margaritha toch echt aan moest wennen. Ze deed liever alles zelf, maar door Eric had ze balans gevonden.
"Maar hoe is het met jou, Sidonie? Jij zag er erg afwezig uit vandaag."
Dus Sidonia begon te vertellen over het verhaal. Hoe Evelyne Lambert had ontmoet en hoe vreselijk eigenwijs Lambert was. Maar uiteindelijk wel voor haar koos.
Margaritha dacht na wanneer Sidonia het verhaal eindigde. "Het klinkt redelijk als de relatie tussen jou en Lambik. Alleen zwerft Lambik op een andere manier." Even dacht Margaritha na. "Wanneer is de laatste keer geweest dat jullie echt samen waren?"
Sidonia dacht even na. "Dat moet de week na zijn verjaardag zijn geweest. Toen ik voor hem gekookt had."
Margaritha keek haar vragend aan. "Wat is er daarna nog gebeurd? Je hebt eigenlijk nooit verteld wat er toen gebeurde, voornamelijk omdat we elkaar niet gezien hadden."
Sidonia gaf haar een kleine glimlach. "Lambik stelde voor om samen in de woonkamer te dansen. Ik droeg die mooie jurk die ik je toen liet zien en de sfeer werd uiterst romantisch." Sidonia keek even naar haar lunch voor ze Margaritha weer aan keek. "We hebben gekust, Mar. Zo'n zoen waarin de wereld om je heen niet meer bestaat. En ik weet zeker dat Lambik dat ook heeft gevoeld. We bleven na de zoen nog dansen. En ik ben blijven overnachten bij hem."
Margaritha's ogen werden groot. "Hoe bedoel je?"
"In de logeerkamer," verduidelijkte Sidonia snel. “Eer ik weer tot bezinning kwam die avond, was het vrij laat geworden en Lambik wilde niet dat ik zo laat nog over straat ging, ook al was ik met de auto. De volgende ochtend was het eigenlijk zoals altijd, maar ik heb toch echt het gevoel dat er zoveel veranderd is."
Een stilte viel tussen de twee vrouwen, en Sidonia nam een paar happen van haar lunch. Hoewel Lambik nooit had gezegd dat hij van haar hield of iets dergelijks had gesuggereerd, voelde die avond anders dan alle andere avonden. Ze had al gemerkt dat hij jaloers was geweest op Cerise en dat was de eerste keer geweest dat hij jaloers was geweest op een vrouw die haar mee uit nam.
Margaritha doorbrak de stilte. "Wie weet, Sidonie. Misschien geeft hij binnenkort aan dat hij meer voor je voelt dan vriendschap. Het kan misschien even duren voordat jullie een relatie krijgen, maar hij laat misschien wel merken dat hij je eigenlijk niet wil laten gaan."
Sidonia zuchtte. "Misschien heb je gelijk. Een vrouw kan alleen maar hopen."
Margaritha hief haar glas water en klonk het tegen Sidonia's wijnglas. "Daar drinken we dan op."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten