Je bent zo mooi als je persoonlijkheid. Mijn persoonlijkheid? Vrolijk, recht voor zijn raap en recht door zee. Vriendschappelijk en loyaal. I'm not perfect, I never claimed to be just that.
Het was weer een bijzonder avontuur geweest. Eentje waar schoonheid centraal stond. Ze had veel geleerd over haarzelf en haar vrienden.
Suske en Wiske waren op school, dus Sidonia had het rijk voor haar alleen. En die momenten besloot ze te gebruiken om even terug te kijken op haar avontuur.
In haar handen had ze haar mobiel. Ze had Suske en Wiske gevraagd of ze nog even foto’s wilden maken van haar en haar nieuwe uiterlijk. Voornamelijk zodat zij zich kon helpen herinneren dat zij mooi was van binnen. En dat zij iemand beter verdiende dan iemand die alleen maar naar haar uiterlijk keek. Dus geen oppervlakkige werkgever of echtgenoot voor haar in de toekomst.
Of ze spijt had van alles? Ze wist immers nu hoe mooi haar innerlijke was; dus nee, ze had geen spijt van het avontuur. Maar soms had ze de twijfel of ze niet haar nieuwe uiterlijk had moeten houden.
Sidonia legde haar mobiel op de salontafel en stond op. Ze had even de behoefte aan een kop thee.
Ze was net bezig met het inschenken van haar kopje thee, toen ze haar voordeur open hoorde gaan. Op dit tijdstip kon het maar één persoon zijn. “Hallo, Lambik. Wil je een kopje thee?”
“Klinkt geweldig, Sidonie.” klonk er vanuit de woonkamer. Dus pakte Sidonia nog een kopje om voor Lambik ook thee in te schenken.
Niet veel later liep Sidonia met een dienblad weer de woonkamer in. Daar zat Lambik op de bank met een telefoon in zijn handen. “Waar kijk je…” Ineens herkende ze haar mobiel in Lambik’s handen. “Is dat mijn mobiel?”
Lambik gaf haar een schaapachtige glimlach. “Sorry, ik was even nieuwsgierig. Ik had niet gemerkt dat er foto’s van jouw tijdelijke lichaam waren gemaakt.”
Sidonia gaf hem een kleine glimlach en liep naar hem toe. “Misschien omdat jij met je gedachten ergens anders zat. Ik had het aan Suske en Wiske gevraagd zodat ik me zou blijven herinneren dat ik niemand nodig heb die alleen naar mijn uiterlijk kijkt.”
Terwijl ze het dienblad op de salontafel plaatste, bekeek Lambik nog één foto en gaf de mobiel weer terug aan Sidonia. “Het was een bijzonder avontuur.” zei Lambik terwijl hij zijn theekopje pakte. Hij keek haar aan en glimlachte. “Je bent perfect zoals je bent, Sidonie. Je hebt een prachtig geweten en een formidabel karakter. Ze weten gewoon niet wat ze missen.”
Sidonia voelde haar wangen warm worden. Zoveel complimentjes had ze nooit van Lambik gehad. “Dank je, Lambikske. Die woorden doen me goed. Maar toch… Had ik misschien toch mijn andere lichaam moeten behouden?”
Lambik keek haar verbaasd aan. “Waarom die twijfel? We hebben toch aangegeven dat we van je houden, met welk lichaam dan ook.”
Sidonia ging zitten in haar zetel en keek hem strak aan. “Dus waarom had ik niet mijn nieuwe lichaam moeten behouden? Als het voor jullie niets uit maakt.”
Lambik schudde zijn hoofd. “Hoewel jouw nieuwe lichaam mooi was van buiten, was dat niet degene die ik zie als ik aan jou denk. Dit is wie ik zie als ik aan jou denk.” zei hij terwijl hij naar haar gebaarde. “Zoals ik al zei, ik geef om jou om wie je bent, niet hoe jij eruit ziet.”
Lambik nam een slok van zijn thee. “Daarnaast, het zou lastig worden als jij met zo’n lichaam mee zou gaan op avontuur.”
Sidonia keek hem verbaasd aan. “Wat bedoel je?” Waar had hij het over? Hoe had haar nieuwe lichaam het avontuur lastig kunnen maken?
“Al die mannen die over jou heen zouden vallen, jij zou iedere keer afgeleid raken…”
“Evenals jij, Lambik. Je keek naar mij zoals je nooit eerder naar mij had gekeken.”
“Dat was de nieuwigheid van jouw lichaam. Ik zou er na een tijdje wel weer aan gewend geraakt zijn.”
Een stilte viel. Sidonia wilde hier ook geen ruzie over maken, maar Lambik moest niet alle hypothetische schuld naar haar schuiven. Het was inderdaad misschien maar beter dat ze haar normale lichaam weer had. Het zou waarschijnlijk een hoop ruzie en jaloezie tussen haar en Lambik schelen.
Sidonia nam een slok van haar thee en zuchtte. “Je hebt waarschijnlijk wel gelijk. Maar het is soms zo lastig als de buitenwereld zo onverschillig en oppervlakkig kan zijn.”
Lambik gaf haar een kleine glimlach, plaatste zijn kopje thee op de tafel en liep naar haar toe. “Jij bent perfect zoals jij bent, Sidonie. Laat niemand het tegendeel beweren.”
Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en Sidonia glimlachte. “Dank je, Bikske. Ik zal mijn best doen.”
Lambik glimlachte terug. "Graag gedaan, Sidonie. Onthoud altijd dat je mooi bent, ongeacht hoe je eruitziet. En als er ooit twijfel is, weet dan dat wij er altijd voor je zullen zijn."
Ze nam een slok van haar thee en besloot om te genieten van het moment. Het avontuur had haar niet alleen een nieuw uiterlijk gegeven, maar ook een dieper inzicht in zichzelf en de waarde van ware schoonheid.
Ze keek even hoe Lambik weer terug op zijn plaats ging zitten. De enige persoon van wie ze bevestiging wilde, was Lambik. En die had ze nu gekregen. Nu was het wachten tot hij zelf inzag dat er meer tussen hen was dan alleen vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten