De Ongelooflijke Thomas is een soort guilty pleasure. Een deel van mij zegt dat ik het niet leuk moet vinden, maar stiekem... Het album heeft wel wat. Überhaupt het idee dat Sidonia en Lambik een zoon zouden hebben, ondertussen in het verleden want het album speelt zich af in 2020... It could have been worse.
Trouwens, in het album gebruikt Thomas het woord 'Mega' te pas en te onpas, dat was een van de dingen waar ik dus een hekel aan had. In mijn verhaal doet hij het daarom niet...
Het was een prachtige zomerdag wanneer Thomas door de straten van zijn dorp liep. Maar evenals de laatste prachtige zomerdagen kon hij er nauwelijks van genieten. Er was te veel gebeurd om zorgeloos van de mooie dagen te genieten.
Het ging al een tijdje niet zo goed met zijn ouders. Zijn vader was al eerder in de war geraakt en had zo zijn goede momenten, maar het leek steeds erger te worden. En nu dan ook zijn moeder.
Het was maar goed dat hij nog een plek had wat door de jaren heen een tweede thuis was geworden…
Thomas liep een van de vele rijtjeshuizen binnen. Hoewel de buitenkant eruit zag als ieder ander huisje, was dit huis van binnen een bron van warmte. Overal waren herinneringen, boeken en bijzondere voorwerpen te vinden.
Op de bank zat Anne-Marie van Zwollem. Op het moment dat Sidonia na Lambik in het tehuis was geraakt, had zij besloten om Thomas een tweede thuis te geven. Ze vond dat hij op zijn leeftijd nog een thuis nodig had waar hij zijn zorgen kwijt kon en even niet aan zijn ouders hoefde te denken.
“Hoe gaat het, jongen?” vroeg ze bezorgd.
Een diepe zucht was het antwoord. “Ik vind het gewoon zo vervelend wat er met mama is gebeurd. En met papa. Ik zou ze zo graag willen helpen.”
“Ik snap dat het lastig is, lieverd. Maar vergeet niet dat je ouders nog steeds veel van je houden.”
Thomas keek Annemarie aan. “Dat weet ik ook wel en dat zal ik zeker niet vergeten, maar het is wel lastig nu het zowel met papa als met mama slecht gaat.” Even dacht Thomas na. Al jaren had hij de verhalen over Suske en Wiske gehoord. Maar zijn ouders wilden nooit wat vertellen over hun verdwijning. Het enige wat hij wist was dat het vrij plotseling was. “Anne-Marie, kun je wat vertellen over Suske en Wiske?”
Anne-Marie keek hem even verbaasd aan en stond plotseling op. “Dat kan ik,” zei ze terwijl ze richting de boekenkast liep, “maar ik kan het je ook laten zien.” Ze pakte een boek uit de kast en liep terug naar Thomas. Ze ging weer naast hem zitten en sloeg het boek open. Het was een fotoboek en op de eerste pagina stond een foto van Suske, Wiske, Sidonia, Lambik en Jerom. “De laatste foto voordat Suske en Wiske verdwenen.” vertelde Anne-Marie. “Ze leefden…”
“Bij mama omdat ze beiden geen ouders meer hadden en mama dol op ze was.” onderbrak Thomas haar. “Dat gedeelte weet ik. Mama heeft het meer dan eens aan mij verteld. Maar ik wil meer weten over hoe ze zijn verdwenen? Hoe kwam het dat ze er ineens niet meer waren? Waar zijn ze gebleven?”
Anne-Marie schudde haar hoofd. “Dat is nu het grote probleem, niemand weet het. Het was voor iedereen een groot mysterie hoe Suske en Wiske ooit konden verdwijnen. Zeker jouw moeder is nog jaren na de verdwijning blijven zoeken. Ze wilde niet geloven dat Suske en Wiske niet meer leefden en heeft altijd naar aanleidingen gezocht. Maar tot vandaag weet niemand wat er is gebeurd met de kinderen.”
Ze bladerde wat door het boek. De meeste foto’s had Thomas al vaker gezien. Zijn moeder bladerde er graag doorheen toen hij nog jonger was. Het waren voornamelijk foto’s en artikelen over Suske en Wiske voor ze verdwenen.
Ineens viel zijn oog op een foto die hij nooit eerder had gezien. Thomas pakte Anne-Marie's hand om ervoor te zorgen dat ze niet meer verder zou bladeren.
“Wat is er?”
Thomas keek naar de onbekende foto. Op de foto waren Sidonia en Lambik te zien in een enorme tuin. Sidonia had iets in haar handen en beiden zagen er uit alsof ze iets vreselijks hadden gehoord. “Wanneer is deze foto gemaakt?”
“Die foto was per ongeluk gemaakt.” begon Anne-Marie. “Een fotograaf was die dag bezig in mijn kasteel om foto’s te maken voor de verkoop. Terwijl de fotograaf bezig was, kwam je vader bij mij langs.”
Even keek Thomas haar verbaasd aan, maar herinnerde zich snel dat Anne-Marie ook een psychologe was geweest. Het was voor haar niet raar dat er iemand met problemen naar haar toe kwamen en hielp de mensen ook graag. En nog steeds hielp ze mensen om beter te worden en weer van het leven te kunnen genieten.
“Je moeder deed al een paar dagen raar volgens je vader en hij wist zich geen raad. Hij begon zich zorgen te maken, omdat de verdwijning niet zo lang daarvoor had plaatsgevonden.”
“Maar wat heeft mama dan in haar handen?”
Een glimlach verscheen op Anne-Marie's gezicht. “De bevestiging waarom ze in de dagen ervoor zo raar deed. Het was een zwangerschapstest. Ze was al een aantal weken in verwachting... “
Anne-Marie stopte en Thomas keek haar aan. “Mama heeft me wel verteld dat het nooit de bedoeling was om zwanger te worden…”
“Hoeveel je ouders ook nu van je houden, ze hadden nooit samen een relatie gehad.” zuchtte Anne-Marie. “Sidonia heeft lang getwijfeld of ze het wel aan Lambik moest vertellen. Er was zoveel gebeurd in die maanden daarvoor en nu was ze ineens ook zwanger. Lambik heeft altijd beloofd om haar te steunen.”
Een stilte viel en Thomas dacht na. Zijn vader was altijd in zijn leven geweest en had hem en moeder altijd gesteund. Op welke manier dan ook. Maar het laatste jaar ging het steeds slechter met hem. Hij haalde rare fratsen uit en zag zichzelf weer als een grote held, net als in de jaren voordat Thomas geboren was.
Bij zijn moeder was het sinds kort fout gegaan. De komst van de betaalbare VR brillen zorgde ervoor dat ze in een compleet andere werkelijkheid ging leven. Eentje waarin Suske en Wiske nog steeds in haar leven waren. Op sommige dagen wist ze het verschil niet meer tussen fantasie en werkelijkheid.
Ineens wist hij het. Thomas had de oplossing voor al zijn problemen.
“Bedankt, Anne-Marie, dit was precies wat ik nodig had. Maar ik moet er weer vandoor!”
Anne-Marie keek hem verbaasd aan. “Weet je zeker? Wat het ook is…”
“Dit kan niet wachten! Ik ben snel weer terug!”
Er was maar één manier om zijn ouders te helpen. Hij moest Suske en Wiske vinden en Thomas wist precies waar hij moest beginnen: De datum waarop de kinderen verdwenen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten