Ik wilde een stuk schrijven over hoe Sidonia een soort fantasie begon te krijgen als zij en Lambik daadwerkelijk samen een kind zouden adopteren. En dan heb je wel een aanleiding nodig om zo’n fantasie te starten. Nu heb ik voor de gein even gekeken hoe duur het was om een kind financieel te ondersteunen en het viel me nog mee, 30 euro in de maand als je het met een groep doet. Maar goed, zeker in deze tijden kan 30 euro toch net te veel zijn.
Sidonia keek naar de hoeveelheid papieren op haar keukentafel. Enkele dagen eerder hadden ze besloten dat ze via het Foster Parents Plan een kindje financieel wilden adopteren en nu had Sidonia als volwassene allerlei formulieren gekregen om in te vullen zodat de organisatie kon kijken of ze er voor in aanmerking zouden komen.
De voordeur ging open en dicht en het duurde niet lang voordat Lambik de kamer in kwam. “Probeer jij jezelf te begraven in papierwerk?” vroeg hij verbaasd wanneer hij de stapels met formulieren voor haar zag liggen.
“Ik moet allerlei informatie afgeven voordat ik ook maar kan denken aan het financieel adopteren van een kind. Nog even en ik zal zeggen dat het makkelijker was om Suske en Wiske onder mijn hoede te nemen.”
“Dan praten we over een flinke tijd geleden.” zei Lambik terwijl hij tegenover haar ging zitten. “Toen waren er waarschijnlijk minder regels en aangezien Louisa jouw nichtje is, zal dat stukje ook wel anders zijn gegaan. En Suske was een wees die met jou mee was gegaan. Ik denk dat Amoras in die tijd toch wel anders keek naar adopties en dat soort dingen.”
Sidonia haalde haar schouders op en pakte een vel papier. Naast het feit dat ze vreselijk veel informatie moest invullen, kon het soms ook wel aardig wat kosten. “Ik weet ook niet of het mij zou lukken om dit voor elkaar te krijgen, als we het over het geld hebben. Er zitten aardig wat kosten aan vast om dit te kunnen doen.”
Lambik pakte een van de formulieren en bekeek het. “Het is ook mogelijk om met anderen een kind te adopteren. En aangezien het ook mijn idee was, wil ik zeker wel helpen."
Sidonia glimlachte en gaf Lambik een ander formulier, één die vijf pagina's lang was. "Succes met het invullen dan."
Lambik keek haar verbaasd aan. "Wat willen ze allemaal van mij weten?"
“Blijkbaar je hele leven. Koffie?”
Nog voor ze antwoord kreeg, liep ze naar het koffiezetapparaat om koffie voor haar en Lambik te zetten. Het idee kwam uit een goed hart en ze had het er zeker voor over om al deze formulieren te moeten invullen. Maar dit kon nog wel even duren voor ze alles geregeld hadden.
Terwijl ze wachtte op de koffie, keek ze naar Lambik. Ze wist dat hij een gouden hart had, maar dit was toch wel even iets anders. Ze hadden met z’n vieren alles besproken en Lambik had toen ook aangegeven te willen helpen. Het was lief dat hij het dan ook wilde doorzetten.
Het duurde even voor de koffie was doorgelopen en in die tussentijd was haar fantasie een klein beetje op hol geslagen. Haar fantasie was gegaan van een idee van financieel adopteren naar daadwerkelijk adopteren. En uiteindelijk ook hoe het zou zijn als zij en Lambik daadwerkelijk samen een kind zouden hebben. Nou ja, drie in totaal. Ze kon Suske en Wiske natuurlijk niet vergeten.
“Sidonie? Hoe zit het met die koffie?”
Lambiks stem zorgde ervoor dat ze weer terugkwam naar de werkelijkheid. Sidonia draaide zich om naar het apparaat en schonk twee koppen koffie in.
Ze liep terug naar de keukentafel en zette de koppen koffie neer. Lambik keek haar nieuwsgierig aan terwijl hij zijn formulier invulde. "Waar dacht je aan terwijl je zo afwezig was?" vroeg hij met een grijns.
Sidonia voelde een lichte blos op haar wangen verschijnen en aarzelde even voordat ze antwoord gaf. "Oh, het was niets belangrijks, gewoon wat dagdromen," probeerde ze nonchalant te antwoorden.
Maar Lambik was niet zo snel tevreden en ze zag een ondeugende twinkeling in zijn ogen verschijnen. "Kom op, vertel het me. Ik ben nieuwsgierig naar wat er in dat hoofd van jou omgaat."
"Nou, als je het echt wilt weten... dacht ik even aan iets anders," zei ze aarzelend terwijl ze een slok van haar koffie nam. "Ik fantaseerde over hoe het zou zijn als jij en ik samen een kindje zouden hebben."
Lambik verslikte zich bijna in zijn koffie en staarde haar verbaasd aan. "Pardon, waar dacht je aan?"
"Het spijt me, ik wist niet dat het je zo zou verrassen," verontschuldigde Sidonia zich terwijl ze Lambik zachtjes op de rug klopte.
"Nee, nee, het is niet dat ik het een slecht idee vind," stamelde Lambik. "Het is gewoon... verrassend."
Sidonia glimlachte en legde haar hand op die van Lambik. "Het was gewoon een dagdroom, niets meer dan dat. Het was niet mijn bedoeling om jou zo te laten schrikken."
Lambik herpakte zich en glimlachte terug. "Nou, eerlijk gezegd, het was ook een beetje verrassend voor mij om dat te horen. En voorlopig heb ik toch wel het idee dat Suske en Wiske voor genoeg avonturen zorgen. "
Sidonia knikte en ze keek naar de papieren. "Zullen we maar weer verder gaan waar we gebleven zijn?" Heel eerlijk wilde ze deze dagdroom en bekentenis weer snel achter zich laten. Wie weet was er een toekomst waar ze misschien nog een kind bij haar gezin kon voegen, maar Lambik had gelijk. Voor nu waren twee tieners meer dan genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten