Ik wilde dit niet zo romantisch maken, maar het werd eigenlijk steeds romantischer naarmate ik verder schreef. In de verhalen van Paul Geerts is Lambik niet altijd even aardig geweest tegen Sidonia, ik heb de hoop dat er toch altijd een romanticus in hem schuilde.
Lambik keek naar Sidonia. Hij en Suske waren een uur eerder al aangekomen in het ziekenhuis, maar het zou nog even duren voor Jerom en Barabas er zouden zijn. Suske was nu een rondje aan het lopen en Lambik zat aan de rand van het bed van Sidonia.
Sidonia was weer in slaap gevallen. De dokter gaf al aan dat Sidonia veel moest rusten om ervoor te zorgen dat alles sneller zou helen. Lambik had naast haar gezeten op het moment dat zij in slaap was gevallen en nu zat hij er nog steeds. Hij wilde bij haar blijven; hij wilde zeker weten dat alles goed met haar zou gaan.
Natuurlijk kende Lambik haar langer dan vandaag. Ze was vaker in een ongeluk geweest en hij wist dat ze er altijd weer sterker uit zou komen. Maar toch, het voelde nog steeds vervelend om haar zo te zien. Hij voelde zich altijd zo machteloos als zij zo in bed lag. Lambik wilde meer voor haar kunnen doen, maar wist ook dat er niets was wat hij kon doen.
Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar buik. Hij wilde haar geen pijn doen, maar hij wilde de warmte van haar lichaam voelen. Haar buik was namelijk een van de weinige plekken op haar lichaam waarvan hij wist dat het geen pijn zou doen als hij haar daar aan zou raken, zeker niet nu haar armen in het verband zaten. De zachte op en neer gaande beweging van haar ademhaling was een rustgevende gevoel voor hem. Het voelde zo warm en vertrouwd aan.
Goed, zijn gedrag tegenover Sidonia was niet altijd even netjes. Lambik wist dat Sidonia van hem hield, dat was ook nooit echt een geheim geweest. En hij hield van haar, maar als een vriendin. Hij had haar tot dan toe nooit gezien als een partner in de liefde.
Hoewel hij nooit de intentie zou hebben om een relatie met haar te krijgen, voelde hij wel een diepe connectie met haar. En misschien probeerde hij zijn gevoelens te verbergen achter grappen, maar hij wist ook dat hij altijd weer bij haar terug zou komen. Ze was er altijd voor hem geweest en nu wilde hij er ook voor haar zijn. Ze was immers zijn beste vriendin en hij vond het vreselijk dat hij haar niet kon helpen. Sidonia was soms meer dan een vriendin; zij was ook zijn rots in de branding. Hij kon altijd bij haar terecht als er iets was.
Ze waren eigenlijk altijd wel een hecht team geweest. Wat er ook gebeurde, Sidonia had hem en zijn vrienden meer dan eens uit het nauw gered.
En nu was het zijn beurt om haar rots te zijn. Misschien wist ze het, misschien ook niet, maar hij voelde zeker een diepe, onvoorwaardelijke genegenheid voor haar. Hij wilde er voor haar zijn, zowel in de goede als slechte tijden. In tijden zoals deze.
Lambik was even vergeten dat hij zijn hand nog op Sidonia’s buik had liggen, maar plotseling voelde hij een zachte beweging onder zijn hand. Sidonia werd langzaam wakker en opende haar ogen. Op het moment dat ze Lambik zag, verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht.
“Waarom ben je hier nog?” vroeg ze, een klein beetje verbaasd. Waarschijnlijk had ze verwacht dat Barabas en Jerom er ondertussen al zouden zijn en dat ze alweer weg zouden zijn. Maar dat had hij nooit gedaan zonder afscheid te nemen.
“Omdat ik zeker wilde zijn dat jij zou rusten.” antwoordde Lambik met een glimlach. Hij boog zich voorover en gaf Sidonia voorzichtig een kus op haar voorhoofd. “En ik kan alleen zeker zijn als ik bij je blijf.”
Sidonia schudde met een glimlach haar hoofd. “Dat en omdat jullie nog steeds op Barabas en Jerom wachten?”
Ze kende hem goed en het was fijn om te zien dat het zodanig goed ging met haar, dat ze dit soort opmerkingen kon maken. Lambik grinnikte en ging weer op de stoel naast haar bed zitten. “Ze zijn er inderdaad nog niet. Maar er zit een kern van waarheid in; ik wilde je nu even niet alleen laten.”
“Wat bedoel je? Ik denk niet dat ik momenteel veel dingen kan doen.”
“Voor het geval dat er iets zou gebeuren. En daarnaast is er nu niet veel anders wat ik kon doen dan wachten.”
Hij plaatste voorzichtig zijn hand weer op haar buik en keek haar met een glimlach aan. "Ik denk niet dat het al te lang zou duren voordat ze hier zijn."
"Waar is Suske?"
Alsof hij zijn naam had gehoord, ging de deur open en liep Suske de kamer binnen. Toen hij zag dat Sidonia weer wakker was, ging hij naast haar zitten.
"Het duurt allemaal zo lang, tante." zuchtte hij.
Sidonia en Lambik keken elkaar even aan. Hoe graag ze het ook zouden willen, er was momenteel niets wat ze konden doen dan wachten. Voor ze op zoek konden naar Wiske, moesten ze toch echt wachten op Barabas en Jerom.
"Het komt heus goed, mijn lieve jongen."
Nu nog maar hopen dat dit daadwerkelijk het geval zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten