De inspiratie kwam wanneer ik mijn afspeellijsten van YouTube nog maar eens langs ging. Soms krijg ik inspiratie van muziek en dat was ditmaal ook het geval. Sinds kort heb ik YT Music en daar kwam ineens een oud nummer langs. Het nummer La Seine et moi, uit de film Monstre a Paris. Een van mijn favoriete Franse films en het nummer blijft leuk. En nu dus ook goed voor de inspiratie.
Suske en Wiske fanfiction
Behind the scenes
341: Mona mysterie
Alles was weer goed gekomen. Suske en Wiske hadden het voor elkaar gekregen om het origineel weer in het Louvre te krijgen en Lambik en Jerom hadden er een niet al te grote puinhoop van gemaakt.
Sidonia liep langs de oevers van de Seine. Ze was blij dat haar kinderen weer veilig thuis waren. Hoewel ze veel gewend was van haar pubers, bleef ze het lastig vinden om ze te laten gaan.
Daarnaast was ze niet echt bij dat Lambik nog steeds zwijmelde over Mona Lisa. Het model zou weer terug naar haar schilderij gaan, maar alsnog.
Elle sort de son lit, tellement sûre d'elle
La Seine, la Seine, la Seine
Tellement jolie, elle m'ensorcelle
La Seine, la Seine, la Seine
Tu n'es pas saoul, Paris est sous
La Seine, la Seine, la Seine
En zo bijzonder was ze nu ook niet echt. Het was gewoon een vrouw, toevallig dan uit een schilderij, die er verder niet bijzonder uit zag. Ze was nu niet overdreven knap of geheel interessant. Erger nog, ze wilde geen woord zeggen.
De enige reden waarom Mona Lisa zoveel aandacht kreeg was omdat ooit haar schilderij was gestolen. En ze hadden het een lange tijd niet kunnen vinden. Sidonia had ook nooit alle aandacht voor deze vrouw begrepen.
Even stond Sidonia stil. Het was ook te gek voor woorden dat ze jaloers was op een model die uit de 16e eeuw kwam. Iemand uit dat tijdperk zou het toch nooit lang uithouden in het heden. Een vrouw waarvan niemand wist wie ze was en waarom ze beschilderd was.
Maar toch, er was een gevoel wat aan haar bleef knagen.
Extra Lucille, quand tu es sur
La scène, la scène, la scène
Extravagante, quand l'ange este sur
La scène, la scène, la scène
Sidonia liep de Pont des Arts op, een brug over de Seine die vlak bij het Louvre stond. Ze had het Louvre verlaten, zodat ze even alleen kon zijn. in het museum wemelde het van de mensen en op dat moment had ze even genoeg van alle drukte.
Ze had op dat moment genoeg van de drukte en misschien ook van Lambik. Het geslijm en alles wat hij bij de Mona Lisa deed kon ze niet uit staan.
Sidonia stond stil op het midden van de brug. De zon ging langzaam onder en door de heldere lucht was de weerspiegeling goed in de Seine te zien.
Ze zuchtte diep. Ze was in de stad der liefde en ze was er alleen. Om haar heen waren verschillende stelletjes die hand in hand liepen. De romantiek was ook voelbaar aanwezig om haar heen.
Je ne sais, ne sais
Ne sais pas pourquoi
On s'aime comme ça,
La Seine et moi
Je ne sais, ne sais
Ne sais pas pourquoi
On s'aime comme ça, la Seine et moi
Alleen niet voor Sidonia. De man met wie ze graag samen was geweest in deze mooie stad, stond nog aan te pappen met een vierhonderd jaar oude model.
Natuurlijk wist ze ook wel dat ze niet op Lambik moest wachten, maar geen andere man leek haar zo lief te hebben zoals Lambik dat kon.
Ze zuchtte nogmaals. Goed, Lambik liet het dan wel op een bijzondere manier merken. Sidonia wist dat Lambik iets voor haar voelde en het moest wel meer zijn dan vriendschap. Het kon niet anders.
Sidonia leunde op de rand van de brug en keek naar haar weerspiegeling. Jarenlang was ze alleen. Natuurlijk waren er genoeg mannen geweest die iets met haar wilden, maar vaak waren het mannen die iets van haar nodig hadden. Daarnaast leek het altijd alsof Lambik altijd weer bij haar terug kwam. Om welke bijzondere reden dan ook.
Plots verscheen de weerspiegeling van Lambik naast haar in de Seine.
Sur le pont des Arts
Mon coeur vacille
Entre deux eaux
L'air est si bon
Cet air si pur
Je le respire
Nos reflect perchés
Sur ce pont
Heel even dacht Sidonia het verkeerd te hebben gezien, totdat ze Lambik's hand op haar arm voelde.
"Was er een reden waarom je hier bent?" vroeg hij terwijl hij naar haar keek.
Sidonia schudde haar hoofd. Ze had geen idee waar ze naar toe wilde en ze was niet verder gekomen dan de brug. "Ik wilde even alleen zijn."
Lambik haalde zijn hand weg en staarde naar de Seine. "En dan dwaal je niet door het Louvre heen? Ik zou toch zeker weten dat zelfs het Louvre een plekje heeft waar je alleen kunt zijn."
Sidonia glimlachte en keek naar hem. "Misschien, maar ik had meer behoefte aan frisse lucht." En niet nog meer mooie, lieflijke dames met een geheimzinnige glimlach.
"Met die frisse lucht zal het hier ook wel meevallen." merkte Lambik droogjes op en Sidonia schoot in de lach. "Wat? Heb je al die auto's hier gezien? Dat kan nooit gezond zijn."
Sidonia schudde haar hoofd. "Misschien." Ze ging rechtop staan en keek naar Lambik. "Het wordt maar weer eens tijd dat ik terug ga naar het museum."
Lambik strekte zijn rug en bood haar een arm aan. "Laten we dan maar eens gaan."
On s'aime comme ça, la Seine et moi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten