A mother's child
Hoofdstuk 3
"Maar je weet het zeker dat ze het niet erg vindt?"
Marylène keek naar haar zoon. Zijn vriendin had hem opgebeld met de vraag of hij iets kon repareren in haar huis en hij had haar meegenomen.
“Sidonia vindt het vast prima als jij met haar een kopje thee gaat drinken."
Marylène was toevallig bij Lambik op bezoek toen de vraag van Sidonia kwam. Hoewel ze eigenlijk niet mee wilde, was ze wel nieuwsgierig geworden naar de vriendin van Lambik.
Hij haalde een sleutel tevoorschijn en deed de deur open. “Sidonie?”
“Ik kom eraan!” klonk er van de eerste verdieping.
Marylène keek om haar heen. Dit huis voelde warm aan. Hier was men geliefd en werd er met plezier voor anderen gezorgd.
Er klonken voetstappen op de trap en niet veel later verscheen er een hyperslanke, blonde vrouw van ongeveer Lambik’s leeftijd op de trap.
Even keek ze verbaasd naar Marylène. “Sidonia, dit is M.A., mijn moeder. Ze was bij mij op bezoek toen je belde. M.A., dit is dus Sidonia.” Hij pakte zijn gereedschapskist en liep langs Sidonia de trap op. “Ik laat wel weten of ik hulp nodig heb.”
Nog voor Sidonia iets kon zeggen, was Lambik al weg.
Marylène gaf haar een verontschuldigende glimlach. “Ik had nog aangegeven dat ik andere dingen kon doen, maar Lambik vond het wel leuk als ik mee ging, geloof ik.”
Sidonia zuchtte en wees naar een kamer. “Ik zal theewater opzetten, ik moet wel zeggen dat ik benieuwd ben naar Lambik’s moeder.”
Marylène knikte dankbaar en liep de woonkamer in. Iets wat prominent aanwezig was, waren de vele foto’s in de kamer. Ze wierp er een blik naar voor ze op de bank ging zitten.
Niet veel later kwam Sidonia met de thee binnen. “Als ik had geweten dat Lambik zijn moeder…”
Marylène schudde haar hoofd. “Doe geen moeite voor mij. De thee is goed genoeg.” Ze pakte het kopje over en even viel er een stilte tussen de twee vrouwen.
“Ik ben nieuwsgierig naar de naam M.A., hoe…” Marylène zag hoe Sidonia haar vraag probeerde te formuleren. “Hoe is dit ontstaan?”
Marylène glimlachte. “Mijn volledige naam is Marylène Anastacia. Dat is door de loop der jaren verkort naar M.A. Maar ik luister ook naar Marylène.” Ze keek Sidonia aan. “Heeft Lambik ooit iets over mij verteld?”
Sidonia schudde haar hoofd. “Alleen dat hij jong was toen zijn moeder verdween. Heeft hij al iets over mij verteld?”
Marylène grinnikte. “Nee, alleen dat je zijn vriendin was.”
“Zijn vriendin?” vroeg Sidonia verbaasd en schudde toen met een glimlach haar hoofd. “Ik denk dat u het verkeerd heeft gehoord. Ik ben een vriendin van Lambik. We hebben geen romantische relatie.”
Ze keek even naar de vrouw die zichzelf een vriendin noemde en glimlachte. “Goed, dan ben ik benieuwd naar een vriendin van Lambik. Kan je iets over jezelf vertellen?”
“Ik en Lambik kennen elkaar nu al een aantal jaren. Ik heb drie pleegkinderen en ik zou verder niet zo weten wat ik nog meer zou kunnen vertellen. Hoe zit het met u? Wat is er al die jaren geleden gebeurd?”
“Noem me alsjeblieft geen ‘u’, dat is alleen maar een bevestiging van mijn leeftijd en dat is iets wat ik niet zou willen.” Marylène dacht even na. Het was op zich niet iets wat ze niet zou willen vertellen, maar makkelijk was het nooit. “Na mijn tweede zwangerschap merkte ik dat het thuis zitten niet aan mij besteed was. Daarnaast was Papal vrij veel thuis en kon ik aan het werk. Ik was voor mijn werk soms weken van huis, omdat ik als verpleegster op een schip werkte. Ik heb de wereld gezien en mensen geholpen waar ik maar kon. Tijdens mijn laatste reis ging het fout. Er was een schipbreuk en ik kwam op een vrij onbewoond eiland terecht. Het duurde lang voor ik eindelijk van het eiland af kon. Eenmaal weer terug bleek Papal in Congo te wonen en mijn zonen zouden mij niet meer herkennen. Ik wilde nu mijn familie nog zien voor het misschien te laat zou zijn.”
Marylène zette haar kopje thee op de salontafel en keek naar de muur vol foto's en stond op. "Mag ik…?"
Sidonia knikte en Marylène liep naar de muur. Het was fantastisch om te zien dat Lambik zo'n fijne vriendengroep om zich heen had. De verschillende foto's lieten veel plezier zien, maar ze merkte dat er ook nog iets anders was. Ze keek naar de foto’s die op de kast stonden. Ze kon namelijk de liefde die de ene foto afstraalde gewoon voelen. Hoewel de foto verstopt stond, had Marylène het zo gevonden. Ze pakte het op en bekeek het. Op de foto stonden Sidonia en Lambik, feestelijk gekleed en ook zeer innig bij elkaar. Het leek alsof ze aan het dansen waren, maar dit voelde als zoveel meer.
“Een vriendin? Deze foto laat toch iets anders zien.”
Sidonia stond op van haar zetel en liep naar Marylène toe. “Deze foto was genomen op het eindejaarsfeest van een goede vriendin van ons. Ze heeft een prachtig landgoed en besloot dat jaar er dan ook gebruik van te maken. We hadden misschien al een glas champagne te veel op, maar het voelde toen zo fijn om samen te zijn.” Ze glimlachte even. “Lambik weet niet dat deze foto bestaat, maar het is een van mijn favorieten hier.”
Marylène bekeek Sidonia. Hoewel ze glimlachte, zag ze het verdriet in haar ogen. Er was iets gebeurd tussen die twee. “Wat heeft Lambik gedaan?” vroeg ze terwijl ze de foto weer op zijn plek plaatste. Ze pakte Sidonia’s handen en keek haar aan. Vaak, zij het niet altijd, kon ze bepaalde energie door de handen van een persoon voelen stromen. Hoewel het de laatste weken lastiger ging, voelde ze nu de pijn, verwardheid en de verliefdheid van Sidonia.
Een zucht klonk. “Hij heeft een aantal keren op mijn hart getrapt. En de laatste keer was een keer teveel.”
“Maar je houdt nog steeds van hem?”
Ze hoefde het eigenlijk niet te vragen. Sidonia’s lichaam sprak boekdelen.
“Ik heb al zo vaak geprobeerd om niet meer van hem te houden, maar mijn hart lijkt niet te willen luisteren.”
Marylène slikte en trok Sidonia dichterbij om haar te omhelzen. “Geef het niet op, Sidonia. Ik weet zeker dat hij binnenkort zal zien dat jij de ware voor hem bent.”
“Dat is fijn om te horen, maar ik betwijfel het.”
“Sidonia! Ik heb je hulp nodig!” klonk er ineens van boven.
Sidonia liet Marylène los en gaf haar een kleine glimlach. “Ik ga even een vriend helpen.”
Met die tekst verliet ze de woonkamer en Marylène zuchtte. Ze snapte Lambik niet. Waar kon hij in hemelsnaam bang voor zijn? Het was toch geen schande om van een vrouw als Sidonia te houden?
Het geluid van een voordeur die open ging deed haar verbaasd opkijken en niet veel later liep er een statige vrouw de woonkamer binnen. Ze voelde de kamer meteen een aantal graden kouder worden. Wie was deze vrouw?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten