A mother's child
Hoofdstuk 4
Nog voor de vrouwen maar iets konden zeggen, liep Sidonia de woonkamer in.
“Ah, moeder, nog even en ik wilde de politie bellen.”
Jacqueline zuchtte even. Ze was even heen en weer geweest naar het vliegveld om haar laatste koffers op te halen en Sidonie wist dit. Het was duidelijk dat Sidonie niet altijd even blij was met het feit dat zij over de vloer kwam, maar dit was ook een klein beetje noodzaak. Maar dat Sidonie het zo vervelend zou vinden, had ze er nooit achter gezocht.
Sidonia keek naar de andere vrouw en gaf haar een kleine glimlach. “Marylène, dit is Jacqueline van Stiefrijke, mijn moeder. Moeder, dit is Marylène, de moeder van een van mijn vrienden. Ik hoop dat je het mij even kunt vergeven, ik moet ineens boodschappen doen.”
Sidonia keek ineens haar richting op. “En moeder, houdt u in.”
Met die woorden verliet Sidonia de woonkamer en Jacqueline rolde met haar ogen. Alsof ze deze vrouw meteen tot de grond zou laten branden als een soort heks.
Ze keek even naar de andere vrouw in de woonkamer. Blijkbaar was er een soort zoete inloop bij Sidonia deze dag, want ze hoorde ook nog wat lawaai uit de badkamer komen.
“Aangenaam kennis te maken.” zei Marylène met een kleine glimlach.
"Insgelijks, maar waarom bent u hier als ik u vragen mag?”
“Mijn zoon werd door jouw dochter gevraagd om iets te komen repareren en ik was toevallig bij hem op bezoek.” antwoordde Marylène terwijl ze op de bank ging zitten.
Nog voor Jacqueline kon reageren, klonk er gestommel van boven. Wie er op dat moment dan ook boven was, kwam nu naar beneden. “Goed, ik heb de badkamer voor je gerepareerd. Ik fris me nog even op. Had je nog…”
De kale man die op een aantal van de foto’s stond, liep ineens de woonkamer binnen. Hij zag eruit alsof hij de hele dag al bezig was geweest met klussen. Verbaasd keek hij naar de twee vrouwen. “Waar is Sidonia?”
“Ze is boodschappen doen.” antwoordde Marylène. “Blijkbaar heb je ons onaangekondigd uitgenodigd voor het diner.”
“Dat kan wel kloppen.” was het antwoord en hij keek naar Jacqueline. “Ik ben Lambik, een goede vriend van Sidonia.”
“Jacqueline van Stiefrijke, haar moeder.”
Lambik knikte alleen en draaide zich om. “Mocht Sidonie mij zoeken, dan ben ik in de badkamer.” en hij verliet weer de woonkamer.
Jacqueline keek hem even verbaasd na. Blijkbaar was hij hier zo vaak over de vloer dat hij gewoon de douche in kon stappen en er blijkbaar minstens een set extra kleding hier lag. Ze schudde haar hoofd, zo was haar dochter niet. “Ik dacht dat ze haar naam naar Sidonia had veranderd?”
Hoewel ze het meer tegen zichzelf zei, gaf Marylène wel antwoord. “ Volgens mij is het een soort koosnaampje voor haar van hem.”
Jacqueline draaide zich verbaasd om naar Marylène. “Koosnaampje? Maar Sidonia had mij verteld dat ze geen relatie had.”
Marylène gaf haar een grote glimlach. “Moeten ze een relatie hebben om elkaar een koosnaampje te geven? Ze kennen elkaar immers door en door.”
Jacqueline ging in een zetel zitten. “Hoe bedoel je?” Waar had deze vrouw het over? Het was duidelijk dat Sidonie deze man kende, maar verder… Ze had niet zo veel over hem gehoord van Sidonia.
Marylène keek haar verbaasd aan. “Heb je wel eens met je dochter gesproken over haar leven? De hoeveelheid foto’s hier laat al genoeg zien.”
Jacqueline zuchtte. Wie dacht deze vrouw wel niet te zijn? Het was immers haar eigen dochter waar het over ging. Daarnaast hadden ze ook weinig tijd nog gehad om echt met elkaar te praten. Sidonia was net als haar vader een ochtendmens en ging in de avond redelijk vroeg naar bed, waar Jacqueline vaak tot laat bezig was met haar werk. “Wie bent u eigenlijk?”
“Een tarot-lezer, gynaecologe en wereldreiziger. Ik heb de wereld bereisd, spirituele leiders ontmoet en door de jaren heen kennisgemaakt met verschillende medische methodes. Ik heb weinig nodig om mensen echt te leren kennen.” Marylène keek Jacqueline strak aan. “En ik weet ook dat je met onderliggende reden jouw dochter hebt opgezocht. Moet ik vanavond de kaarten pakken om erachter te komen wat die reden is?”
De twee vrouwen keken elkaar aan. Jacqueline had geen idee of deze vrouw nu blufte of dat ze door de kaarten echt achter kon komen wat er precies aan de hand was.
Uiteindelijk zuchtte ze, ze kon het niet veroorloven als Sidonie erachter zou komen waarom ze daadwerkelijk in haar huis was. “Goed, mijn baan bestaat voornamelijk uit advies geven over investeringen aan belangrijke en rijke klanten. Mijn laatste advies bij een van mijn klanten was echter verkeerd gelopen en deze klant heeft duizenden euro’s verlies geleden. Ik ben dus nu bij Sidonie aan het wachten tot de storm is overgewaaid.”
Marylène schudde haar hoofd. “De kaarten hadden al gewaarschuwd. Vertel Sidonia wat er gebeurd is, je kan je niet eeuwig verstoppen.”
Het laatste waar Jacqueline behoefte aan had was haar dochter vertellen wat er was gebeurd. Ze zou waarschijnlijk toch de wind van voren krijgen.
Maar zij was niet de enige die zich verstopte. “Over mensenkennis gesproken, ik krijg het idee dat jij ook niet al te eerlijk bent geweest tegenover jouw eigen zoon. In mijn werk heb ik mensen in verschillende levensstadia gezien en ik zie dat je niet gezond bent. Probeer jij te verzoenen met je zoon?”
Marylène knikte. “De doktoren maken het nu ernstiger dan dat het daadwerkelijk is, maar het is wel een goed idee om mijn gezin nog eenmaal te zien.”
De voordeur ging open en er klonk gestommel uit de badkamer. De twee vrouwen keken elkaar aan en knikten. Een stille belofte dat ze geen woord aan de anderen zouden vertellen.
Dit was hun eigen oorlog die ze zelf moesten zien te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten