A mother's child

 Ik heb het gewoon besloten dat ik het gaat posten. Jaren geleden - ik denk bijna zo tien jaar - ben ik met dit idee gekomen. Pas een jaar of twee geleden heb ik besloten om het uit te werken. Dit verhaal draait meer om Sidonia's moeder, maar die van Lambik komt er ook in voor. (spoilers, nu al, ik weet het.) 
En ik weet ook wat ik heb geschreven. Ik heb besloten om Sidonia's moeder niet meer in leven te laten zijn in mijn serie 'Behind the scenes', maar zie het als een ander universum waar Sidonia's moeder wel nog leeft en die van Lambik dan ook (nog meer spoilers, ik ben lekker bezig.) 

Aan de ene kant ben ik blij dat ik dat heb gedaan, aan de andere kant had ik dit veel eerder willen doen. 

Op dit moment - 23/01 - is er eigenlijk bijna niets bekend over het verhaal Bolhoed Bik. Alleen dat Lambiks moeder er in voor gaat komen en we meer over Lambiks jeugd gaan horen. 

Daarom heb ik besloten om nu de eerste delen van het verhaal alvast te delen. Nog niet alles is af, maar het is een begin. 

EDIT - 31/01
Ik heb besloten om de namen niet te gaan veranderen. Marylène en Cerise lijken elkaars tegenpolen te zijn. Je zult in het verhaal zien dat Marylène heel anders is dan Cerise. En dit wil ik eigenlijk ook wel zo houden. Ik denk dat er delen van mijn verhaal dan echt op zijn kop moeten worden gezet. Ik kan in de toekomst altijd wel kijken of ik de hoofdstukken van Marylène toch ga veranderen naar hoe Cerise zou zijn, maar ik ben bang dat in mijn hoofd Cerise zodanig anders zou reageren op bepaalde scenes en gevoelens, dat mijn verhaal niet meer wordt zoals ik het voor ogen had. 

xxx'jes
Eszie

==

A mother's Child
Hoofdstuk 1

Het was een prachtige zomerdag. Er waren veel mensen buiten te vinden. Niet alleen op de straten, maar ook in de tuinen. 

Een van die mensen was Lambik. Hij zat in de tuin zijn krant te lezen en genoot van het prachtige weer. Het was een typische dag om niets te doen en dat hoefde hij ook niet. Er waren geen klusjes die hij op hoefde te knappen, geen avonturen te beleven, er was even helemaal niets wat hij moest doen. 

Helaas duurde zijn rust niet lang. Ineens klonk de deurbel en Lambik legde zijn krant neer. Hij zuchtte even diep en wilde opstaan toen hij zich iets bedacht. Als het echt belangrijk was, dan zou de persoon opnieuw aanbellen. Hij wachtte even, maar het bleef stil, dus besloot Lambik zijn krant weer op te pakken. 

Hij wilde net zijn krant openslaan, toen de deurbel voor de tweede keer klonk. Met een grom stond Lambik op en liep naar de voordeur. Het kon maar beter niet Jerom zijn die zijn sleutels vergeten was. 

Lambik deed de voordeur open en keek even verbaasd naar de persoon die voor hem stond. Het was niet Jerom die voor zijn neus stond, maar een oudere dame. Ze had lang lichtgrijs haar en droeg een fel groene jurk met slippers. 

“Sorry, maar kan ik u helpen?”

De vrouw glimlachte even. “Ik kan inderdaad wel hulp gebruiken. Ik ben namelijk op zoek naar mijn zoon.”

Lambik begon zijn geduld een beetje te verliezen. Op dit soort momenten wilde hij liever dat mensen direct duidelijk waren zodat ze sneller weg waren. “En wat is de naam van deze zoon?”

“Lambik.”

“U bedoelt waarschijnlijk ‘mijnheer Lambik’. Daar spreekt u trouwens mee.” Het leek alsof Lambik niet door had dat de vrouw in kwestie zijn moeder kon zijn. 

“Dus je laat je eigen moeder niet binnen, Lambik?”

Ineens leek het bij Lambik door te dringen. “Ma? Maar… hoe?”

“Dat zal ik uitleggen zodra ik naar binnen mag.”

—

Enkele uren gingen voorbij. De zomerstorm bleek niet bij een huishouden te blijven; het zag er naar uit dat een ander huishouden een wervelstorm kon verwachten. Er stopte namelijk een taxi voor het huis van Sidonia. 

Een donkere man stapte uit vanaf de bestuurderskant en deed de deur open voor zijn passagier. “Dit is het adres.”

Een slanke, grijsharige vrouw stapte uit. Ze zag eruit alsof ze bij een zakendeal vandaan kwam. Ze droeg een driedelig mantelpak en haar haren waren opgestoken. Alles zat netjes op zijn plaats. 

“Dank je, Gerald. Ik ben blij dat ik niet ver hoefde te zoeken naar een persoon die Sidonie kent.”

Gerald glimlachte. “Ik rij hier vaak genoeg. Ik heb mevrouw Sidonia ook een enkele keer zelf in de auto gehad. Moet ik u helpen met uw bagage?” vroeg de chauffeur wanneer hij de koffers uit de kofferbak haalde. 

De vrouw schudde haar hoofd. “Dank je, maar ik kan ze gemakkelijk zelf meenemen. Er zitten namelijk wieltjes onder.”

Gerald gaf haar een schaapachtige glimlach en stapte weer in zijn taxi. Terwijl de taxi wegreed, pakte de vrouw haar bagage en liep richting het huis van Sidonia. 

Ze had haar immers al een lange tijd niet meer gezien en was benieuwd hoe ze zou reageren. Wanneer ze eenmaal bij de voordeur stond, klopte ze nog even enkele onzichtbare pluisjes van haar mantelpak en besloot aan te bellen. 

Het duurde niet lang voordat de deur open ging. Het was echter een jonge blondine met een strikje in haar haar die de deur open had gedaan. 

Wat leuk! Sidonie heeft een dochter.

“Kan ik u helpen?”

“Waarschijnlijk wel. Ik ben op zoek naar Sidonie. Is ze thuis?” Even werd de vrouw raar aangekeken en ineens herinnerde ze weer wat Gerald had gezegd. Sidonie had jaren geleden haar naam laten veranderen naar Sidonia. “Sorry, ik bedoelde Sidonia.”

“Ze is er inderdaad, maar ze wordt niet meer zo vaak ‘Sidonie’ genoemd.” De jongedame stapte opzij en nam de vrouw mee naar de woonkamer. “Ik zal haar even halen. Ze is op dit moment de was aan het ophangen.”

Al snel was de vrouw weer alleen. Ze stond in het midden van een knus ingerichte woonkamer en keek om zich heen. Sidonie had het prima voor elkaar. Ze had een goed huis en in ieder geval een leuke dochter. 

De vrouw liep wat rond door de woonkamer. Het enige geluid wat te horen was, was het getik van haar pumps over de houten vloer. Ze keek naar de foto’s die in de woonkamer stonden. Het waren voornamelijk foto’s van Sidonie en twee kinderen. Het meisje wie ze net had gezien en een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd met zwart haar. 

Er hingen ook foto’s van een kale, gezette man, een spierbundel en nog enkele andere personen. Bij de foto van Sidonia’s vader bleef ze even staan en pakte het lijstje, maar zette het weer snel terug. 

Verbaasd keek de vrouw rond. Nergens had ze een trouwfoto zien hangen of iets wat er maar op leek. Hoewel het tegenwoordig geen zonde meer was om als ongetrouwde vrouw kinderen te hebben, was dit toch het laatste wat ze van Sidonie had verwacht. 

Ineens klonken er voetstappen bij de keuken en de vrouw keek op. Het moment van de waarheid was gekomen en nu kon ze niet meer terug. 

Enkele momenten later stond Sidonia in de deuropening van de woonkamer. Verbaasd keek ze naar de persoon die in het midden van haar woonkamer stond. Zij was misschien wel de laatste persoon die ze had verwacht ooit bij haar op bezoek te komen. 

“Hallo, Sidonie…”

“Hallo, moeder.”