Met een zucht sloot Sidonia de deur achter haar nicht dicht. Ze was blij dat de meeste vrouwen weer de deur uit waren. Celestine was op pad met Wiske om een nieuw kleedje voor Schanulleke te kopen en alleen Anne-Marie zat nog in haar woonkamer om nog na te praten over het avontuur.
“Ik dacht dat jij en Celestine elkaar niet konden luchten.” zei Anne-Marie met een glimlach wanneer Sidonia de woonkamer weer binnen kwam.
“Ze is wat ontdooid sinds de laatste keer dat we elkaar zagen. Zij en Theofiel zitten toch voornamelijk in Spanje de afgelopen jaren tijdens de winter, dus dat zal wel geholpen hebben.” Sidonia ging naast Anne-Marie op de bank zitten. “Wat een avontuur weer. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik me heb laten ompraten door de Zwarte Madam.”
Anne-Marie gaf haar een kleine glimlach. “Ach, het was een goede daad. En het fijne was dat deze goede daad tegen Zwarte Madams plannen ging.”
Ineens klonk het geluid van de fluitketel en Sidonia stond weer op van de bank. Terwijl ze de thee inschonk voor haar en Anne-Marie kwam er een vraag bij haar naar boven. Nadat ze de thee had ingeschonken, liep Sidonia weer naar de woonkamer. Ze plaatste de kopjes op de koffietafel en keek Anne-Marie aan. “Stel dat we nog magie zouden bezitten, wat zou je dan doen met die magie?”
Anne-Marie gaf haar een grote glimlach. “Ik denk dat ik mijn vader dan eindelijk zo ver zou krijgen om zijn medicijnen eindelijk wat vaker in te nemen.”
Sidonia grinnikte en ging weer naast Anne-Marie zitten. “Dat zou inderdaad wel een geruststelling zijn. Ik denk dat Lambik dan zelfs wat vaker bij jou langs zou willen komen als hij weet dat je vader niet ineens in een hinderlaag ligt.” voegde Sidonia lachend toe.
Anne-Marie grinnikte. “Zeker als jij nog eens die geintjes uithaalt met Lambik. Als hij het weet wat je hebt gedaan, zou hij het je nooit vergeven.”
Sidonia probeerde haar lach te verbergen. Het was fijn om mijnheer Lambik even op de hak te nemen zonder dat hij het doorhad. “Ach, dat was om te lachen en meneer moet ook leren om zo nu en dan zijn neus uit mijn zaken te halen.” lachte ze uiteindelijk.
"En jij, Sidonia? Wat zou jij doen als je magie had?"
Heel even dacht Sidonia na. “Het belangrijkste zou stabiliteit voor mij en de kinderen zijn, voornamelijk financieel gezien.”
“En Lambik? Zou je daar nog iets mee doen?”
Sidonia keek even dromerig voor zich uit. "Nou, ik denk dat ik Lambik zou proberen te overtuigen om serieus na te denken over ons, over een toekomst samen." Ze glimlachte, maar haar blik werd al snel serieuzer. "Iedere keer als het gesprek weer over ons samen gaat, lijkt hij allerlei uitwegen te willen vinden om niet samen te kunnen zijn. En dat terwijl ik toch echt zeker weet dat Lambik echt iets meer voor mij voelt dan alleen vriendschap.”
Anne-Marie keek haar begrijpend aan. "Zou je hem proberen over te halen om met je te trouwen?"
“Ik vraag me af of me dat zou lukken. Het lijkt wel of het hele idee van trouwen hem tegenstaat. Alsof hij een soort bindingsangst heeft.”
“Liefde is altijd ingewikkeld, Sidonie.” zei Anne-Marie meelevend en ze plaatste een hand op Sidonia’s knie. “En wat ik de laatste tijd van Lambik gemerkt heb, is dat hij inderdaad wel echt meer voor je voelt dan alleen vriendschap. Ik denk dat onze reis naar het verleden dat toch ook al heeft laten zien.”
Sidonia knikte. De laatste keer dat ze Anne-Marie zag, was na het avontuur met haar in het verleden. Ze hadden nog wat nagesproken over Lou en ook over Sidonia en Lambik. Want Lambik leek toch echt betoverd te zijn door haar personage als Madame de Maroilles. Iets wat ze de laatste tijd toch al meer merkte bij Lambik.
“Misschien moet het nog even duren en is de tijd nog niet helemaal rijp voor Lambik om zich helemaal over te geven aan zijn gevoelens.” zuchtte Sidonia uiteindelijk terwijl ze in haar thee roerde. Wat was haar liefdesleven soms zo onhandig.
“Soms moeten mensen als Lambik gewoon een duwtje in de juiste richting krijgen.” zei Anne-Marie ineens met een grote glimlach en ze keek Sidonia aan. “Gewoon, hulp van vrienden bijvoorbeeld.”
Sidonia grinnikte. “Of toverkracht zeker. Een magisch toverdrank waardoor hij inziet dat ik het beste ben wat hem is overkomen. Zelfs dan twijfel ik of hij dan toe gaat geven dat hij van mij houdt.” Ze schudde haar hoofd. “Ach, wie weet komt het een keer.”
Dat hoopte ze in ieder geval…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten