A mother's child - Hoofdstuk 2

A mother's child
 Hoofdstuk 2

Sidonia keek verbaasd naar de vrouw in haar woonkamer. Ze kon het niet geloven, na al die jaren was haar moeder weer terug in haar leven. 

“Ik kan me voorstellen dat je mij niet had verwacht,” begon moeder met een glimlach, “het is toch wel weer een tijdje terug dat we elkaar voor het laatst hadden gezien.”

“Dit was inderdaad het laatste wat ik had verwacht. Wat doe jij hier?”

Het laatste kwam er misschien feller uit dan Sidonia eigenlijk wilde, maar ze was nu ook niet bepaald blij dat haar moeder ineens in haar huis stond. Ze had al die jaren helemaal niets van haar laten horen en nu stond ze hier, zonder waarschuwing, in haar woonkamer.

“Ik ben met pensioen en ik wilde mijn familie weer eens zien na al die tijd.”

Dit kon niet. Haar moeder was niet gemaakt om met pensioen te gaan. Ze zou nog eerder neervallen dan dat ze met pensioen zou gaan. 

Nog voor Sidonia iets kon zeggen, liepen Suske en Wiske de woonkamer binnen. “Dit moeten jouw kinderen zijn! Wat fantastisch, ik ben jullie grootmoeder…”

Sidonia liet haar moeder echter niet uitpraten. “Suske, Wiske, dit is mijn moeder Jacqueline van Stiefrijke. Moeder, dit zijn niet mijn kinderen.”

Dit leverde een verbaasde blik op van haar moeder. “Niet? Maar… Hoe zit het met de foto’s?”

“Wiske is echter wel je kleindochter.”

Jacqueline ging verbaasd op de bank zitten. Sidonia had het inderdaad wel verwacht dat deze vraag zou komen, maar ze zou er nooit echt op voorbereid zijn om deze te moeten antwoorden. 

Het duurde niet lang voor haar moeder een aha moment kreeg.  “Maar… Waar zijn…” Sidonia zag de ogen van haar moeder dwalen langs de muur vol foto’s. 

Het klopte dat Sidonia geen foto’s had van Wiske’s ouders. “Ze hebben een dodelijk ongeluk gehad toen Wiske nog jong was. Zij en haar broer Rikki zijn toen bij mij gekomen en samen met Suske, die we van Amoras hebben meegenomen, zijn zij nu mijn pleegkinderen.” 

Dit was de eerste keer in al die jaren dat Sidonia ooit maar een woord had gerept over Wiske’s ouders. Ze wilde er liever niet over praten omdat het nog steeds veel pijn deed, ook al was dit jaren geleden gebeurd. Daarnaast had ze nooit een woord gesproken over haar moeder. 

Wiske was de eerste die de stilte weer doorbrak. “Ik wist niet…” begon ze terwijl ze naar haar tante keek. 

Nog voor Wiske kon vragen wat er tussen moeder en dochter gebeurd was, had Jacqueline een vraag voor Wiske: “Wil je weten hoe je moeder vroeger was?”

Omdat Sidonia vrij weinig over haar zus sprak toen ze nog jonger waren, pakte Wiske deze mogelijkheid met beide handen aan. “Graag!” Wiske ging naast haar grootmoeder zitten en had meteen tientallen vragen voor haar. 

Sidonia liep naar de keuken. Ze had een goede kop koffie nodig om het allemaal te kunnen verwerken. Suske liep achter haar aan en Sidonia kon wel raden waarom hij met haar mee liep. 

“Tante,” begon Suske zodra ze buiten gehoorafstand van Jacqueline waren, “wat is er tussen jullie gebeurd? Waarom heb je ons nooit iets verteld over je moeder? Of zelfs nooit verteld dat ze nog leefde?”

Sidonia zuchtte en draaide zich om naar Suske voor ze aan de keukentafel ging zitten. “Mijn moeder en ik hebben geen geweldige relatie gehad. Als moeder had ze graag alle touwtjes in handen, als ze dan al thuis kwam. Onder het mom dat ze het beste voor ons wilde, zorgde ze ervoor dat mijn zus op jonge leeftijd al het huis uitging en ik liever ergens anders was dan thuis.”

Suske ging tegenover Sidonia zitten. “Maar, wat is er dan gebeurd?”

“Mijn moeder was degene die werkte. Ze wilde haar carrière niet opzij zetten voor haar familie. Ik heb mijn vader onder de relatie zien lijden, maar bleef haar trouw en heeft nooit van haar willen scheiden. Totdat zij de beslissing nam om te gaan scheiden. Ze vertelde het nieuws tijdens het ontbijt en voor het diner was ze weg. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn vader na zijn pensioen naar een tehuis is gegaan en wat knorriger was geworden.”

“Maar je hebt nooit meer contact met haar gehad sinds die dag?”

Sidonia schudde haar hoofd. “Ik was vreselijk boos op haar. Ze was op dat moment al grootmoeder. Rikki was net een paar maanden oud toen ze vertrok. Ik en mijn zus hebben nog wel geprobeerd om contact met haar te krijgen om haar te vertellen dat ze opnieuw grootmoeder zou worden, maar we hebben haar nooit kunnen vinden. Toen Wiskes ouders waren overleden, heb ik in iedere krant een rouwadvertentie laten zetten, in de hoop dat ze het zou zien. Maar ook dat was nooit gelukt.” 

 “Waarom is ze dan nu weer terug?”

Sidonia haalde haar schouders op en stond op van de tafel. “Zelf zei ze dat ze met pensioen was, maar ik geloof het niet. Zij is het type zakenvrouw dat nooit zou stoppen met haar baan. Waarschijnlijk is er een andere reden waarom ze nu in mijn woonkamer zit.”

Suske keek naar de woonkamer, waar Wiske aan de lippen van Jacqueline hing. “Is het misschien niet tijd voor verzoening? Ze heeft immers veel moeten missen en Wiske schijnt het geweldig te vinden dat haar grootmoeder terug is.”

Sidonia zei niets en liep naar het koffiezetapparaat. Suske had ergens gelijk; misschien was het tijd om de strijdbijl te begraven. 

Ineens draaide ze zich om naar Suske. “Je hebt gelijk, jongen. Als ik jou toch niet had.” zei ze met een glimlach. Ze schonk de koffie in en nam het mee de woonkamer in waar Jacqueline net klaar was met haar verhaal. 

Ze keek op wanneer Sidonia de koffie voor haar op tafel zette. “Dank je, Sidonie.”

Sidonia gaf haar een kleine glimlach. “Ik had nog wel een vraagje, moeder. Blijf je hier slapen?” Liever hoorde ze dat haar moeder al een overnachting ergens anders had geregeld. Hoewel het voor Wiske misschien goed was dat er weer over het verleden werd gepraat, was Sidonia er nog niet helemaal klaar voor om haar moeder de hele dag over de vloer te hebben. 

“Vind je het erg? Ik kom net van een zakendeal uit Rusland en ik heb nog niet de mogelijkheid gehad om iets te zoeken.”

Sidonia zuchtte, maar schudde haar hoofd. “Ik vind het niet erg, moeder. Ik zal zo de logeerkamer voor je in orde maken.”

“Dank je wel, Sidonie.”

Sidonia zei niets meer. Het enige wat ze hoopte, was dat alles weer snel de oude zou worden.